Wiewiórec wyglądem przypomina drapieżnego ptaka o czterech łapach i wiewiórczej kicie. Wielkością i wagą odpowiada dorodnej, dorosłej wiewiórce, przy czym dzięki puszystemu ogonowi i piórom zdaje się być większy niż jest w rzeczywistości. Głowa osadzona jest na dość długiej jak na ptaka szyi pokrytej drobnymi, pomarańczowymi łuskami przechodzącymi w biel od dzioba, poprzez spodnią część szyi i tułowia aż po ogon, a właściwie dwa ogony - wiewiórczy, puszysty i długi, ptasi. Dodatkowo głowę zdobi para złotawych ślepi, mocny i ostry żółto-czarny dziób oraz swego rodzaju korona z czerwono zabarwionych twardych łusek i piór, pomiędzy którymi kołyszą się czarno- białe pióra na długich i wiotkich stosinach. Korona ta jest nie tylko ozdobą, ale w starciu z innymi ptakami czy zwierzętami może być wykorzystana do obrony niczym tarcza.
Tułów, ogon i skrzydła okrywają długie pióra w kolorze bieli i czerni. Tylko skrzydła dodatkowo przykryte są drobniejszymi piórami w odcieniach pomarańczu i czerwieni.
Charakterystyczne dla wiewiórca są cztery łapy o czarnej, błyszczącej łusce, wyposażone w mocne i ostre szpony. Górną część tylnych obrasta pomarańczowe pierze. Dodatkowo przytwierdzone są do nich całkiem spore pióropusze pomagające w czasie krótkich lotów bądź skoków z gałęzi na gałąź, z drzewa na drzewo, bowiem jest to stworzenie skoczne niczym wiewiórka.
Samice są nieco mniejsze od samców i nie posiadają tak bujnej korony.
Żyją w parach tworząc niewielkie stada. Ponieważ doskonale opanowały sztukę wspinaczki po drzewach, toteż gniazda budują wewnątrz głębokich dziupli. Na wiosnę samica składa maksymalnie dwa jaja, z których wykluwają się młode. Rodzice karmią je pędrakami, owadami (ze szczególnym uwzględnieniem jajeczek liściarzy), małymi gryzoniami oraz pokarmem roślinnym - owocami, orzechami i nasionami. Młode wiewiórce pozostają pod opieką starszych minimum dwa lata, czasem dłużej, co jest o tyle możliwe, że gody dorosłych osobników odbywają się nie częściej jak co siedem lat.
Bardzo opiekuńcze. Dbają nie tylko o własną rodzinę, ale i pozostałych członków stada. Trzymają się razem i w chwili zagrożenia gotowe są bronić młodych wspólnie. Przed nadejściem zimy przygotowują gniazda tak, by cała rodzina mogła przetrwać najchłodniejsze miesiące zapadając w półsen, przerywany od czasu do czasu, by poszukać pożywienia i znów zapaść w sen na długie tygodnie. Jeśli zdarzy się zima o wyjątkowo surowych warunkach (bardzo niskie temperatury i długo utrzymująca się warstwa śniegu i lodu), wiewiórce nie budzą się, lecz pozostają w letargu aż do nadejścia wiosny. Gdyby zaś z tego letargu zostały z jakiegoś powodu wybudzone, mają niewielkie szanse na przeżycie. Porozumiewają się między sobą przy pomocy dźwięków typowych dla drapieżnych ptaków, czasem wydając ostrzegawczy skrzek czy syk. Długowieczne. Najstarsze osobniki ponoć liczyły przeszło pięćdziesiąt lat.
Wspinaczka - dzięki silnym łapom i pazurom doskonale wspina się po drzewach.
Wzrok i słuch drapieżcy - po ptasim przodku odziedziczył doskonały wzrok.
Skoczność dzięki krzyżówce z wiewiórką.
Odporność na truciznę liściarza.
Poziom: 35