Wąsorożec to magicznie monstrum, które przypomina olbrzymiego konia. Osiąga do dwóch i pół metrów wysokości, gdy porusza się czy stoi na czterech kończynach. Większość cielska pokrywa srebrzysta łuska, która przechodząc momentami w pancerne tarczki, tworzy naturalną osłonę kreatury. Najtwardsza i najgrubsza skupiona jest w okolicach tułowia, podbrzusza i szyi. Przez całą długość grzbietu ciągnie się pas bujnej grzywy, która zamienia się w ogon. Płomieniste barwy przypominające kolor ognia idealnie współgrają ze srebrzystą maścią wąsorożca, dodając mu dostojeństwa i wizualnego piękna. Końsko wyglądający łeb pokrywa drobna łuska w kolorze grzywy. Ponad ślepiami wyrasta piękny róg o segmentowej budowie. Ciągnie się na niemal czterdzieści centymetrów pionowo w górę z tendencjami do lekkiego zakrzywienia. Jego czubek jest ostry i może posłużyć do bodzenia podczas walki czy zabawy w stadzie. Ze szczęk wyrastają niewielkie zęby służące do rozdrabniania pokarmu. Tuż za otworami nosowymi wyrastają dwa niemal metrowe wąsy, które są wibryssami kreatury. Ułatwiają lokalizację zagrożenia i ułatwiają poruszanie się po zmroku. Przez centralną część brzucha, od zada aż po łeb, ciągnie się pas jasnoczerwonych płyt pancerza w kształcie prostokąta. Niebywałą twardością charakteryzują się kopyta wąsorożca zawierające w swej budowie elementy srebra. Używane są jako skuteczna broń obuchowa, najczęściej w walce obronnej. Bestia posiada smukłą sylwetkę z uwidocznionymi mięśniami świadczącymi o jej wytrzymałości i szybkości. W pełnym galopie jest szybsza od przeciętnego konia, choć z racji swej wagi dłużej się rozpędza. Kopyta uderzające o twardy grunt wydają charakterystyczny brzdęk, jaki wydaje spadająca na głaz moneta. Rżenie niczym nie różni się od końskiego, choć jest bardziej donośne i długotrwałe. Najstarsze osobniki mogą dożyć nawet dwustu lat.
Wąsorożec występuje na terenach gór i wzgórz, gdzie korzysta z dobrodziejstw rozległych pastwisk. Przystosował się do ciepłego jak i mroźnego klimatu, mogąc prowadzić osiadły tryb życia. Jego sprawność we wspinaczce pozwala mu na przemierzanie niedostępnych dla innych urwisk, półek skalnych i zboczy. Na obszarze swego terytorium zna każą górską ścieżkę, skrót czy kamień. Pozwala to na bezpieczna ucieczkę przed drapieżnikami i skraca czas wędrówek od pastwiska do pastwiska. Wąsorożce tworzą rodzinne stada liczące do kilkudziesięciu osobników. Wielu łowców mówi wręcz o tabunach tych dostojnych zwierząt, choć na terenach cywilizowanych to już rzadkość. Na czele grupy stoi najsilniejszy samiec i klacz, tworząc parę dominującą. To oni decydują o żerowiskach, wędrówkach przez góry i im dane jest rozpocząć okres godowy. Wąsorożce są sobie wierne i decydują się na jednego partnera przez cały okres swego życia. Gdy jeden z nich umiera, drugi skazany jest na samotność, opuszczając najczęściej stado. Zaloty polegają na prezentacji zarówno wdzięków przy poruszaniu się jak i barw srebrzystych łusek. Bestia potrafi skupić przez moment światło Solimusa na swym pancerzu, czego efektem jest świetlny błysk, mogący oślepić czułe oczy wrogów. Dzięki temu ucieczka z miejsca zagrożenia jest łatwiejsza, a zdezorientowany drapieżnik pozostaje z pustymi łapami. Wąsorożce odporne są na działanie słonecznego błysku, a jego tworzenie jest elementem godowego rytuału. Bardzo niebezpieczne jest obserwowanie zalotów, kończące się nawet ślepotą. Okres kopulacji to koniec lata, a młode pojawiają się wczesna wiosną. Najczęściej jest to jeden źrebak, choć zdarzają się dwa a nawet trzy. Zostaje pełnoprawnym członkiem stada, które broni go i uczy sztuki przetrwania. Potomstwo zawsze znajduje się wewnątrz gromady wraz z samicami. Potężniejsze samce pełnią rolę strażników.
Pożywieniem wąsorożca jest roślinność trawiasta, krzewiasta i owce. Nie stroni od gryzoni i drobnych zwierząt, wzbogacając swa dietę pokarmem mięsnym. Uczeni i badacze sądzą, że kreatura odżywia się związkami srebra, magazynując je w swym ciele, wzmacniając tym samym twardość pancernych łusek. Od wieków Wąsorożec był bestią, którą istoty inteligentne próbowały udomowić i wykorzystać jako wierzchowca. Jego naturalne właściwości obronne, wytrzymałość, dostojeństwo i piękno budzą zachwyt i szczyptę zazdrości. Jednak schwytanie i ujarzmienie potwora to wyższa szkoła tresury, połączona z odpowiednim traktowaniem, szacunkiem i zrozumieniem. Najczęściej jest on siodłany przez najzacniejszych paladynów, tworząc wraz ze srebrzystym wierzchowcem wzór drzemiących w nich cnót. Wielu łowców poluje na wąsorożce w celu pozyskania ich łuski i rogu. Pancerz wykorzystywany jest do wytwarzania srebrno-barwnych zbroi o niezłej wytrzymałości. Zmielony róg jest składnikiem alchemicznych mikstur i maści usuwających choroby i łagodzących ból. Bestia jest często motywem architektonicznym dla rzeźbiarzy, a jej podobizny zdobią siedziby najbogatszej arystokracji.
Poziom: 59