Tygrys Fallathański to pospolita bestia, drapieżnik z rodziny kotowatych, licznie występujący pośród ciepłych i umiarkowanych lasów. Dorosłe osobniki osiągają ponad trzy i pół metra długości ciała (wraz z ogonem), ważąc nawet pół tony. Masywne cielsko utrzymują cztery krępe, krótkie nogi, a długi ogon ułatwia drapieżnikowi utrzymanie równowagi. Należy wspomnieć, że tygrysy mają bardzo dobrze rozwiniętą tę zdolność. Jak u większości kotów, przednie łapy mają pięć, a tylne cztery palce. Wszystkie uzbrojone są w wysuwane pazury o sierpowatym kształcie. Umiejętność chowania szponów umożliwia bestiom bardzo ciche stąpanie przy próbach podkradaniu się do ofiary, a wysunięcie przydatne jest podczas przytrzymywania i rozrywania ofiary. Wysunięte pazury tygrysa stanowią bardzo groźną broń, nawet dla doświadczonych wojowników. Do zadań pazurów należy również czyszczenie futra, zaznaczanie terytorium łowieckiego na pniach drzew czy ziemi. Wykorzystywane są do wspinaczki i utrzymania równowagi, gdy bestia pokonuje nierówne przeszkody. Nieco dłuższe tylne łapy przystosowane są do wykonywania wyskoków na wysokość do pięciu metrów i dziesięciu, gdy bestia robi susy. Tygrys fallathański jest bardzo silny fizycznie. Potrafi uderzeniem łapy zabić zwierzę wielkości psa.
Szczęki monstrum uzbrojone są w kły i łamacze, którymi najczęściej zabijana i rozrywana jest ofiara. Słuch jest bardzo dobrze rozwinięty, a według niektórych badaczy przewyższa on pięciokrotnie możliwości człowieka. Tygrys jako jeden z nielicznych drapieżników, odróżnia dźwięki wydawane przez inne stworzenia, co ułatwia mu precyzyjne odnajdywanie ulubionego pokarmu. Do węszenia tygrys otwiera paszczę i wysuwa jęzor, co ułatwia dopływ powietrza do receptorów węchowych. Jest świetnym pływakiem potrafiącym polować w wodzie. Bestia dla podkreślenia swego nastroju jak i hegemonii na terytorium łowieckim, używa głośnego ryku słyszalnego na odległość ponad kilometra (na otwartym terenie). Tygrysy mają okrągłe źrenice i żółte tęczówki. W nocy światło odbite od oczu tygrysa przybiera kolor od czerwonożółtego do niebieskozielonego – w zależności od źródła światła i kąta jego padania. Widzi on w ciemnościach na odległość kilkunastu metrów. Ubarwienie tygrysa fallathańskieho jest przeróżne i uzależnione jest od klimatu czy pory roku. Mieni się on w barwach od żółtawego do czerwonopomarańczowego z czarnymi, wyrazistymi pręgami. Boki głowy i strona brzuszna są białe. Kształt i rozmieszczenie pręg są unikalne dla każdego osobnika, co może okazać się podstawa do identyfikacji (np: przy próbie odszukania skradzionego chowańca). Owłosienie tygrysów pełni funkcję zmysłu dotyku. Wibryssy występują na brwiach, policzkach i na górnej wardze po obydwu stronach pyska. Włosy czuciowe rozłożone są nierównomiernie na całej skórze drapieżnika.
Tygrys fallathański to dość pospolity drapieżnik, zamieszkujący większość lasów tropikalnych i umiarkowanych. Spotkać go można pośród trawiastych stepów czy sawann. Zamieszkuje niżej położone partie gór, okolice rzek i jezior. Jest bardzo aktywnym drapieżnikiem naziemnym, rzadko wchodzi na drzewa. Na miejsce odpoczynku najchętniej wybiera cień pod jego konarami czy skalne rozpadliny. Poluje zarówno w dzień jak i w nocy, przy czym największą aktywność wykazuje przed i po zachodzie słońca, nocą zwykle patrolując zajmowane terytorium. Bestia znakuje je moczem, odchodami i wydzieliną gruczołów zapachowych. Znakowanie przyczynia się do ograniczania liczby starć pomiędzy gospodarzem terenu, a przybyszami poszukującymi nowych, nieobjętych we władanie terytoriów. Ruja uzależniona jest od klimatu. W tropikach trwa cały rok, a na terenach umiarkowanych przypada na jesień. Samice wyruszają w poszukiwanie samców, które strzegą piecze nad swymi rewirami łowieckimi. Głośnymi rykami próbują zwabić samce. Młode przychodzą na świat wiosną, będąc pod czujną opieką matki. W miocie jest ich od jednego do sześciu, choć tylko połowa z nich dotrwa do samodzielności. Samica zajmująca się kociętami gotowa jest do kolejnych godów po dwóch latach.
Tygrysy fallathanskie odżywiają się mięsem upolowanych zwierząt, nie gardząc rybą a nawet padliną. Zdarzają się częste przypadki ataków na istoty inteligentne, choć drapieżnik wybiera pojedyncze ofiary. Taktyka polega na cichym podejściu ofiary lub zaczajeniu się w ukryciu. Bestia wykorzystuje swa szybkość i skoczność, powalając ofiarę na ziemię. Szponiaste łapy przytrzymują nieszczęśnika, a silny uścisk szczęk go dusi. Łowy prowadzą w pojedynkę, zwłaszcza samce charakteryzujące się samotniczym trybem życia. Do komunikowania się pomiędzy sobą tygrysy używają różnorodnych dźwięków, od ryczenia, warczenia po pomruki przypominające miauczenie. W komunikacji bezpośredniej dużą rolę odgrywają ruchy ogona. Dla wielu początkujących wojowników skóra z tygrysa to godne trofeum, choć bestia jest dość powszechna, nie brakuje chętnych na jej zakup. Zmielone wibrysy to ceniony afrodyzjak, a kości używane są od wieków w medycynie ludowej. Tygrys na stałe zagościł w wielu kulturach ras jako symbol odwagi i waleczności. Możliwe jest udomowienie tygrysa fallathanskiego, choć jego dzikość nigdy nie zostanie poskromiona.
Poziom: 36