Na pierwszy rzut oka widać, że Seutros jest groźnym drapieżnikiem. Łączy w sobie cechy psowatych z kotowatymi, nie należąc jednak do żadnej z tych grup. Ogromny, długi łeb łączy z umięśnionym korpusem niezwykle masywna szyja. Wielka paszcza pełna jest mocnych, zdolnych przegryźć miecz i wymienianych czterokrotnie w ciągu życia zębów, zaś dolna szczęka może otworzyć się niemal pod kątem prostym. Ma duże oczy, praktycznie nie rozróżniające kolorów, niezwykle jednak czułe na najmniejsze oznaki ruchu. Ruchliwe, owalne uszy sprawnie łapią dźwięki. Stopy zwierzęcia obdarzone są miękkimi opuszkami, porastającymi niemal rozcapierzone place. Ta cecha w połączeniu z szeroko rozstawionymi silnymi łapami pozwala sprawnie poruszać się na mokradłach.
Na kłębie i karku znajduje się charakterystyczny tłuszczowy garb, na który nachodzi zaczynająca się tuż za uszami krótka grzywa.
Grubą skórę porasta płowa sierść z ciemniejszymi liniami biegnącymi wzdłuż ciała od barków po zad. Ciemniejsza sierść pokrywa pysk, łapy oraz koniec mierzącego ok. 60 cm ogona. Seutros sięga do 1,4 metra w kłębie i waży między 150 a 200 kilogramów. Nie występuje dymorfizm płciowy. Zwierzęta zamieszkujące Dolinę Szeptów są o około 20% większe, co może wiązać się z faktem, że pozostałe egzemplarze pochodzą od niewielkiej grupy uciekinierów z transportu.
Seutrosy żyją głównie na terenach podmokłych, zdarza się jednak, choć dość rzadko, spotkanie ich w borach. Ich rozprzestrzenienie się po kontynencie Fallathu spowodowane jest działalnością ludzką. Około 400 lat temu grupę tych zwierząt pojmano i usiłowano przetransportować na północ, najpewniej miały być one darem dla możnowładcy. Bestie uwolniły się. Przez kilka tygodni siały spustoszenie na trakcie i w okolicznych wioskach, aż nagle ślad po nich zaginął. Po kilkunastu latach zaczęły jednak pojawiać się pierwsze wzmianki na temat nowego, nieznanego drapieżnika pozostawiającego tropy i ślady na ofiarach nieznane łowcom. Gdy minęło kolejnych kilkadziesiąt lat, występowały już w każdym kraju kontynentalnym na północ od Amarth.
Bestie żyją w stadach złożonych z 5 do 8 dorosłych osobników, czasami więcej, gdyż Seutrosy troskliwie opiekują się starymi, chorymi i rannymi członkami grupy. Przywódcą jest najstarszy, będący w sile wieku, samiec. Wśród zwierząt panuje bardzo sztywna, surowo egzekwowana hierarchia. Walki wewnątrz stada są zaciekłe i widowiskowe, choć niezmiernie rzadko przydarza się krzywda którejkolwiek ze stron. Celem ataków jest dobrze chroniony tłuszczem i futrem kark przeciwnika. Do tego reszta stada dość mocno szturcha buntownika. Walka kończy się z momentem, gdy przygnieciony do ziemi przegrany, przestaje się wyrywać i skomle. Po takim wydarzeniu zwierzę ląduje na samym dole hierarchii.
Rozmnażanie Seutrosów zależy głównie od warunków, w jakich żyją. W warunkach stabilizacji tempo rozrodu jest dość powolne. Znacząco jednak przyspiesza przy obfitości pokarmu, podczas wędrówki i zmiany otoczenia lub nagłego zmniejszenia liczebności stada. Z tego powodu ruja występuje z różną częstotliwością: od jednej na półtora roku do dwóch na rok, co ciekawe, u wszystkich samic w stadzie równocześnie. Wiąże się to ze wspólnym chowaniem młodych, które na czas polowań pozostawiane są pod opieką podrostków oraz starszych osobników. Samice dobierają partnera niezależnie od hierarchii w stadzie. W miocie rodzi się od dwóch do czterech młodych, pokrytych burą, pręgowaną sierścią. Dwa lata mija, nim osiągną dorosłość i zostaną wygnane ze stada. Bestie te dożywają nawet 30 lat.
Polują na wszystko, co da się zjeść. Nie pogardzą także padliną. Zwykle na łowy ruszają stadnie. Mniejsze ofiary taranują, większe zamęczają, nie odstępując ich na krok i gryząc w nogi. Gdy cel polowania padnie, znajdujący się najbliżej drapieżnik przegryza mu gardło. Jako że Seutrosy często atakują wioski i bydło, poluje się na nie głównie po to, by zlikwidować problem. Z uwagi na ogromne zagrożenie, mało kto decyduje się zapolować na nie tylko i wyłącznie dla grubych, cennych skór, pięknych futer czy tłuszczu uważanego w niektórych rejonach Fallathu za remedium na łysienie.
Paszcza z koszmaru – Seutros ma bardzo mocne zęby oraz niezwykle silne ugryzienie
Żywy taran – mocna budowa i odporność zwierzęcia sprawia, że często używają swego ciała do taranowania przeciwnika
Wyczulony węch – zmysł ten pozwala wyczuć krew z odległości kilku kilometrów, głównie jednak używany jest do tropienia
Delikatny słuch – wrażliwy zmysł dezorientuje, gdy jego posiadacz znajdzie się w pobliżu hałasu
Ślepy na bezruch – drapieżnik możne minąć nieruchomą ofiarę nawet z bliskiej odległości, nie zauważając jej; warunkiem pozostania niedostrzeżonym jest zamaskowanie swego naturalnego zapachu
Niebezpieczne zwyczaje – zwierzęcia nie sposób oswoić. Jeśli nawet ktoś chowałby młode od urodzenia, najpewniej zginie, gdy Seutros w zabawie ugryzie go w kark.
Poziom: 46