Garbol to wielkie i powolne monstrum osiągające do czterech metrów wysokości, pięciu długości, o niebagatelnej wadze przekraczającej dziesięć ton. Porusza się na czterech słoniowatych odnóżach, których grubość i wygląd przypomina pień olbrzymiego dębu. Pokrywa je zrogowaciała, twarda i bardzo gruba skóra, której przebicie, nawet włócznią, sprawia sporo trudności. Zbity korpus to wielki, wystający garb i wypchnięty w tył zad. Wszystko pokrywa wełniste futro w odcieniach jasnego brązu. Pysk garbola jakby był przednią częścią tułowia, przypominając twarz starca. Nad leniwymi wydawać by się mogło oczyma, widnieją porośnięte futrem brwi, a z policzków wyrastają dwie długie brody. Kanciaty nochal i ludzkie usta pozbawione są wyraźnych warg. Uzębienie monstrum jest dość skromne, co ściśle powiązane jest z jego dietą, na którą składają się wyłącznie sok i miąższ pustynnych kaktusów. Garbol charakteryzuje się długim, zawijanym w rulon jęzorem, którym dociera do rozłupanych i rozdeptanych wcześniej roślin. Olbrzymi garb to jednocześnie spiżarnia magazynująca wodę i nadwyżki pokarmu.
Garbol to monstrum zamieszkujące półpustynie i pustynie Fallathanu. Spotkać go można tam, gdzie rosną kaktusy. Prowadzi wędrowny tryb życia, przemierzając pustkowia w poszukiwaniu pokarmu. Gruba skóra i futro chronią go zarówno przed upałem i chłodem. Dzięki swej wielkości i łączeniu się w olbrzymie stada jest bestią niemal nietykalną dla większości drapieżników. Jedynie chore i wycieńczone osobniki padają łupem mięso- i padlinożerców. Stada liczą nawet do stu osobników, którym przewodzi grupa największych i najsilniejszych samców. Są oni przewodnikami i strażnikami zarazem. Młode przebywają wewnątrz stada, chronione kordonem masywnych cielsk. Garbole wydają dźwięki przypominające donośny gwizd. Jest to ich sposób porozumiewania się w kwestiach obronnych i organizacyjnych. Poruszają się ospale, lecz gdy popadną w paniczny galop, tratują wszystko co stanie na ich drodze. Odżywiają się wyłącznie miąższem i sokiem wszelakich kaktusów, które powalają cielskiem, rozłupując je olbrzymimi, słoniowatymi kończynami. Potrafią odszukać i dotrzeć do najodleglejszych oaz, przemierzając bezkresne piaski pustyni. Są długowieczne, potrafiąc dożyć nawet tysiąca lat. Sama ciąża trwa dekadę, a samice zapładniane są przez grupę dominujących samców. O hierarchii w stadzie decyduje wielkość i głośność gwizdu. Garbole nie są zbyt płochliwe, tolerując bliskość innych stworzeń, nawet drapieżników. Ich zeschnięte odchody wykorzystywane są jako materiał palny (np:ognisko). Wełniste futro tej bestii to dobry materiał na stworzenie ciepłych der, koców i zimowych ubrań. Tubylcze plemiona zamieszkujące pustynie udomowiły garbole wykorzystując je jako tragarzy. Wadą ich jest upartość, choć co bardziej doświadczeni potrafią gwizdem zmusić je do posłuszeństwa.
Poziom: 44