Chmuroszpon należy do kanonu latających bestii i jest najprawdopodobniej dalekim kuzynem gryfa. Podczas szybowania jego rozpiętość skrzydeł osiąga nawet dziesięć metrów, przy wadze cielska dochodzącej do tony. Dość długa szyja, korpus i ciągnący się ogon jest w stanie dojść do siedmiu metrów długości, a wysokość monstrum w pełnej postawie mierzona jest na cztery metry. Łeb podobny jest do ptasiego, z charakterystycznym, hakowato zgiętym dziobem w kolorze czerni, służącym do walki i rozdrabniania mięsa. Osadzone są na nim, widoczne gołym okiem, wloty nozdrzy. Z nich to monstrum zieje błękitnym dymem w momentach swego największego zagrożenia. Mocny wydech powietrza nozdrzami, przy szczelnie zamkniętym dziobie, powoduje, że łączy się ono z substancją, jaką wytwarza trokus fallathański. Ten błękitny, górski kwiat, rosnący na nasłonecznionych półkach skalnych gór, jest roślinnym przysmakiem chmuroszpona. Jego płatki kwiatów używane są jako barwnik, natomiast wywar, powoduje długotrwały, niemal natychmiastowy sen. Powietrze podczas wydmuchu nabiera błękitnej barwy, tworząc dym nasiąknięty aromatem trokusa.
Ślepia chmuroszpona są białe, otoczone niewielkimi smolistymi oczodołami, zdobione rozrośniętymi na pół metra brwiami w kształcie pierzastych welonów. Podobne, choć bardziej rozczochrane, znajdują się nad dziobem, tworząc na górnej część głowy lekko ulizaną fryzurę. Monstrum porusza się po powierzchni na dwóch tylnych kończynach. Są dość krótkie, ale za to masywne i dobrze umięśnione. Przednie odnóża to rozłożyste skrzydła o welonowatym upierzeniu, charakterystycznym dla chmuroszpona. Na ich końcach zarysowują się szponiaste pazury, podobne do tych, jakie występują na tylnych odnóżach. Są ostre i długie, twardością zbliżone do stali. Ich hakowata budowa rozdziera większość dostępnych w Fallathanie zbroi. Całe cielsko, łącznie z długim welonowatym ogonem, mieni się w barwach jasnoniebieskich, podobnych do koloru bezchmurnego nieba.
Chmuroszpon gnieździ się w wysokich partiach gór całego Fallathanu, występując sporadycznie pośród wulkanicznych kraterów. Warunkiem jego bytu jest umiarkowana temperatura i brak siarczystych mrozów. Nie przepada za śniegiem czy lodem, choć i te znajdują się w jego rewirach łowieckich. Siedliska zakłada na niedostępnych półkach skalnych, pośród kanionów i przepaści. Potrafi wzbić się ponad pasmo chmur, nie tracąc orientacji w powietrzu. Często wykorzystuje tę umiejętność, aby zaskoczyć inne latające bestie. Jest bardzo wojowniczy i agresywny, nie tolerując nawet większych od siebie drapieżników. Łączy się w pary, tworząc kilkuosobowe rodziny, w skład których wchodzi samiec, najczęściej dwie samice i kilka młodych osobników. Te, zaraz po wykluciu, są pod troskliwa opieką rodziny, trwającą kilkanaście lat. Składanie olbrzymich, jasnoniebieskich jaj w czarne gwiazdy, odbywa się najczęściej wczesnym latem. Najczęściej samica wysiaduje dwie sztuki, a przy większej ilości, jaja zostają wyrzucone poza obręb gniazda, które ku zdziwieniu badaczy, obserwujących monstra, zbudowane są z kości upolowanych ofiar. Są one pieczołowicie poukładane, tworząc sporej wielkości kopiec. Dopiero gdy młode wydorośleją i staną się samodzielne, możliwa jest kolejna kopulacja. Zaloty chmuroszponów odbywają się w powietrzu, pośród gęstych chmur i nikt tak dokładnie nie odkrył tajemnicy ich godów. Jedyne co dało się usłyszeć, to odgłosy przypominające głośne krakanie, choć bardziej intensywne i donośne. Odżywiają się wyłącznie świeżym mięsem, gardząc zupełnie padliną. Ich łupem pada wszystko co znajduje się na ziemi i w powietrzu. Największym wrogiem chmuroszpona jest mantikora, a powietrzne boje, trwające nawet godzinę, stały się natchnieniem dla wielu fallathańskich malarzy. Freski przedstawiające owe heroiczne zmagania goszczą w niejednym pałacu czy zamku arystokraty. Chmuroszpon nigdy nie ucieka z pola bitwy, zwłaszcza w pojedynku z mantikorą, przez co stał się symbolem odwagi i determinacji, zwłaszcza u ras zamieszkujących tereny górskie. W słoneczne dni olbrzymie monstra, wygrzewają błękitne cielska na graniach górskich, obserwując bacznie okolicę. Gdy tylko ucichnie wiatr, wzbijają się wysoko, aby za moment dostojnie szybować. Upatrzoną ofiarę na ziemi atakują lotem nurkowym, przyduszając masą swego tonażu. Mało która kreatura czy przedstawiciel ras inteligentnych jest w stanie przeżyć takie powietrzne natarcie. Hakowate szpony wbijają się w cielsko, po czym drapieżnik odlatuje z łupem do swego siedliska, eskortowany przez pozostałych członków stada. Następuje uczta, a po kilku tygodniach białe szkielety trafiają do kościanego kopca. Bestia posiada niebywale dobry wzrok, co znacznie ułatwia jej namierzenie przyszłych ofiar z powietrza. Błękitny dym, jakim wręcz zieje chmuroszpon ze swych nozdrzy, ma działanie usypiające, a kontakt z nim dla wielu kończy się zapadnięciem w głęboki sen. Bestia potrafi czynić to przez kilka sekund, po czym odlatuje lub ucieka na swych szponowatych odnóżach. Gdy opar osiądzie, wraca, aby rozprawić się ze śpiącymi. Warto wspomnieć o welonowatym upierzeniu, które jest marzeniem niejednej bogatej arystokratki. Nic więc dziwnego, ze pióra osiągają zawrotne ceny. Smoliste szpony to znak odwagi każdego łowcy, który zdobył je własnoręcznie, a wydłubane oczy monstrum, używane są przez alchemików przy tworzeniu mikstur, zwiększających percepcję.
Poziom: 94