Historia Zakonu

Wielka Destabilizacja Magii to zdarzenie, które doprowadziło do powstania międzynarodowej organizacji zwanej Inkwizycją. Po tym jak mag-kapłan Frydryk sabotował rzucenie potężnego zaklęcia ochronnego na Amarth, doprowadzając tym samym do ogromnych zniszczeń, stało się jasne, że niekontrolowane wykorzystanie magii może doprowadzić do poważnych konsekwencji. W związku z tym podczas zjazdu w Illtrium w 5 roku naszej ery, podpisano traktat powołujący do życia Inkwizycję, która miała za zadanie zapanować nad magami, poddając ich samych oraz ich działania odpowiedniej kontroli. Jako iż miała to być organizacja o zasięgu światowym, zapewniono jej finansowanie, które szło z budżetów sygnatariuszy traktatu. Oczywiście nie wszystkie państwa były równie chętne by nakładać ograniczenia, Ostwald i Imperium naciskały na większe restrykcje z kolei Amarth i Nacja optowały za mniejszymi. Podpisany traktat był kompromisem jednak różnice w sposobie postrzegania magii na zawsze stały się kością niezgody między sygnatariuszami. 

Ustanowiono funkcję Wielkiego Inkwizytora, którym został Solomon z rodu Addenbergów. Był on drugim z synów Jacoba Addenberga, młodszego brata królowej Victorii III, który nie mógł liczyć na spadek po ojcu, a jednocześnie był bardziej przebiegły niż jego starszy brat William. Przekonał więc większość koronowanych głów, że jest najlepszym kandydatem na to stanowisko. Przede wszystkim wywodził się z rodu, który ma największe powody, by utrzymać magów w ryzach, gdyż doprowadzili oni do zniszczenia potęgi jego kraju. Jednocześnie jest przedstawicielem państwa, które właśnie uzyskało status neutralnego. Jacob oczywiście poparł starania syna i przekonał do tego wielu możnych tak starego, jak i nowego świata. 

Solomon uzyskał pełną władzę nad rodzącą się Inkwizycją. Mógł ją zaprojektować według własnej wizji, postarał się więc, by była ona jak najbardziej autonomiczna względem władz państw, na terenie których miała działać. Sam traktat założycielski ustalał tylko ogólniki, które Wielki Inkwizytor wykorzystał do stworzenia efektywnej organizacji, o skuteczności potwierdzonej przez ponad tysiąc lat istnienia. Traktatowe zasady istnienia Inkwizycji to: 

1. Z budżetów państw sygnatariuszy traktatu będzie przekazywany na działalność Inkwizycji 1% z dochodów skarbca rocznie. 
2. Inkwizycja może prowadzić własne inwestycje mogące zapewnić jej finansowanie. Może też konfiskować połowę majątku złapanego maga, druga połowa trafia do skarbca państwa, na terenie, którego ten majątek miał.
3. Inkwizycja musi składać coroczne raporty ze swej działalności radzie złożonej z władców państw, które podpisały traktat: Amarth, Imperium, Ostwaldu, Nacji oraz Małej Vanthi.
4. Celem Inkwizycji jest przeciwdziałanie wszelkim zagrożeniom płynącym z magii, co musi osiągnąć przez: 
5. Kontrolę magów działających na terenie państw sygnatariuszy
6. Kontrolę i zabezpieczenie źródeł wiedzy magicznej
7. Rozpoznawanie i neutralizację magów, którzy nie dostosują się do zasad kontroli

Inkwizycja posiada pełnię władzy do przeprowadzania wszystkich zadań wyznaczonych przez traktat i odpowiada tylko przed radą. Każde z państw traktatu ma obowiązek podpisać z Inkwizycją odrębne ustawy, które włączą Inkwizycję w ich porządek prawny.

Duża ogólność zasad dała Inkwizycji ogromną władzę, co było na rękę lokalnym władcom, ponieważ zrzucała z nich odpowiedzialność za działania Inkwizytorów, a jednocześnie pozwalała przypisywać sobie ich sukcesy.

Solomon otrzymał dwa lata na przygotowanie zasad działania Inkwizycji. Wywiązał się z tego zadania przed czasem, dowodząc swoich organizacyjnych umiejętności. Stworzył on tak zwaną Regułę Inkwizycji, która opisywała jej hierarchię oraz zasady działania.

Solomon zarezerwował dla siebie stanowisko Wielkiego Inkwizytora, który reprezentował organizację przed władcami oraz podejmował najistotniejsze decyzje. Kolejnych Wielkich Inkwizytorów miał wyznaczać zjazd wszystkich Komandorów w formie głosowania, co jest praktykowane po dziś dzień.
Niżej w hierarchii Solomon ustanowił Inkwizytorów, którzy stali się głównym ogniwem spajającym organizację, jednocześnie podzielił ich według pełnionej funkcji na trzy grupy: Komandorów, Sędziów i Czarne płaszcze. Podlegali im wszyscy inni pracownicy Inkwizycji, na których składały się urzędy Skrybów, Wojowników, Magów i Rzemieślników.

Tak zbudowana Inkwizycja przetrwała ponad tysiąc lat właściwie bez większych zmian. Jednak z czasem zaczęły wychodzić na wierzch niedoskonałości tego projektu, przejawiające się w nadużyciach władzy, których przyczyną były jednostki chcące bardziej gorliwie wypełniać zapisy Reguły; nigdy nie były naznaczone korupcją.

Stanowiska

Wielki Inkwizytor

Stanowisko to jest obsadzane na 30 lat i uzyskuje je wybrany w głosowaniu Komandor. Głosowanie na Wielkiego Inkwizytora jest wielkim wydarzeniem, na które do Małej Vanthii zjeżdżają wszyscy Komandorzy z całego świata. Jest też jednocześnie najbardziej strzeżonym wydarzeniem w znanym świecie, mimo to dwukrotnie w historii zdarzyło się, że jakieś wywrotowe grupy magów próbowały powstrzymać wybory. Nowy Wielki Inkwizytor jest wybierany bezwzględną większością głosów przy obecności przynajmniej połowy Komandorów. Samych komandorii jest dwadzieścia dwie, jednak w głosowaniu bierze udział dwudziestu jeden Komandorów ponieważ komandoria Wielkiego Inkwizytora znajdująca się na Małej Vanthii zawsze pozostaje neutralna. W przypadku remisu w głosowaniu wygrywa ten Komandor, który ma dłuższy staż w Inkwizycji. Po wybraniu na Wielkiego Inkwizytora Komandor zrzeka się władzy nad swoją komandorią, przejmuje ją już jako zwykły Komandor poprzedni Wielki Inkwizytor. Jeśli jednak wybory były organizowane z powodu śmierci Wielkiego Inkwizytora to jego następca zgodnie z zasadami wybiera spośród kandydatur inkwizytorskich z całego świata Inkwizytora, który zajmie jego miejsce jako Komandor opuszczanej przez niego prowincji.

Wielki Inkwizytor podejmuje kluczowe dla organizacji decyzje, kreując jej wizję, reprezentuje ją na zewnątrz, przedstawia raporty władcom państw, które finansują Inkwizycję. Jest też najwyższym sędzią w samej Inkwizycji, rozstrzygającym spory między Inkwizytorami, a nierzadko też między zwykłymi szlachcicami. Zgodnie z Regułą Inkwizytorzy są winni największemu spośród siebie bezdyskusyjne posłuszeństwo.

Obecnie stanowisko to piastuje Ethan Hampton, który jest Wielkim Inkwizytorem od 34 lat samemu dobijając do lat 78. Jest starym i schorowanym człowiekiem, dlatego coraz częściej wśród braci i sióstr Inkwizytorów słyszy się o wyborze nowego Wielkiego Inkwizytora i o sensownych kandydatach na to stanowisko.

To, że raz wybrany Komandor zostaje ponownie wybrany Wielkim Inkwizytorem nie jest czymś niecodziennym. Zwykle zmiana na tym stanowisku jest zmianą pokoleniową kiedy to starsze pokolenie Komandorów traci inicjatywę na rzecz pokolenia młodszego. 

Inkwizytor

Aby zostać Inkwizytorem, przede wszystkim nie można posiadać talentu magicznego, jednak wymagane jest posiadanie talentu umożliwiającego wykrycie magicznej wibracji. Jest to umiejętność, z którą rodzi się niewiele dzieci, nie jest jednak znana żadna metoda, która pozwalałaby tę umiejętność wykryć. Dlatego Inkwizycja usilnie poszukuje nowych Inkwizytorów wśród różnych warstw społecznych. Oczywiście najłatwiejsze jest to wśród rycerstwa i szlachty, które są świadome możliwości, jakie daje Inkwizytorski stołek, dlatego jeśli w jakimś rodzie pojawi się osoba posiadająca dar, jest prawie stuprocentowo pewne, że trafi w ręce Inkwizycji, która wykształci i wyszkoli takiego osobnika. Ale nie jest to regułą; do Inkwizycji trafiają ludzie z darem w różnym wieku. Nie zawsze jednak wtedy zostają Inkwizytorami; do tego trzeba przede wszystkim przejść rygorystyczną inicjację. Adepci są przede wszystkim łamani psychicznie, zlecane są im najgorsze i najbardziej upadlające zajęcia, które najbardziej dotykają szlachetnie urodzonych. Nawet podczas ślubowania są oni zmuszani do plucia na flagę kraju, z którego pochodzą czy wyrzekania się swego rodu. Wszystko po to, by zerwać wszelkie więzi adepta z poprzednim życiem i włączyć go w machinę posłuszeństwa i służby Regule. 

Inkwizytorzy są nimi dożywotnio. Mogą zakładać rodziny, jednak rzadko się to udaje, ponieważ życie Inkwizytora pełne jest niesamowitych wydarzeń, długich podróży i ciągłego niebezpieczeństwa. Jeśli więc Inkwizytor ma rodzinę, to raczej nie widuje jej zbyt często. Niemniej zakon dba o nią, zapewniając im przestrzeń do życia, pracę, edukację dla dzieci, służbę, nawet po śmierci Inkwizytora.

Często zdarza się, że dzieci Inkwizytorów, choć nieliczne, także posiadają talent wykrywania magów, co dla takiego Inkwizytora jest nobilitującą okolicznością.

Inkwizytorzy mogą pełnić różne funkcje w zakonie:

• Komandor - stoi na czele jednostki terytorialnej Inkwizycji zwanej komandorią. Komandorie w większych państwach pokrywają się z granicami księstw zaś w Nacji i Ostwaldzie występuje jedna na całe państwo. Komandorzy są wybierani przez Wielkiego Inkwizytora spośród wszystkich Inkwizytorów, którzy nie są Komandorami. Często nominacja jest podyktowana osiągnięciami kandydata ale duże znaczenie ma takżę oddanie wobec Wielkiego Inkwizytora i jego poglądów na Inkwizycję jako organizację. Dzięki temu przywódca zapewnia sobie głosy przychylnych mu Komandorów w kolejnych wyborach.
  Komandor ma pod sobą szereg pracowników, którzy zajmują się kontrolą magów, oznaczaniem niemowląt czy ściganiem dzikich magów. Podejmuje decyzje związane z działaniem jego prowincji oraz reprezentuje ją na zewnątrz, wobec władz krajowych. 
• Sędzia - wykonuje wyroki na dzikich magach, jest więc katem; działa we wszystkich prowincjach. Zajmuje się też torturami jeśli jakiś mag lub jego stronnik nie chce współpracować z Inkwizycją w ramach toczącego się śledztwa.
• Czarny płaszcz - każdy Inkwizytor, który nie piastuje żadnej z powyższych funkcji, zajmuje się pracą w terenie. Wyszukuje i doprowadza przed Sędziego dzikich magów, mrocznych kultystów i wrogów zakonu. Zajmuje się więc głównie śledztwami, rozwiązywaniem złożonych intryg czy knowań Demonów i ich wyznawców. Każdy Czarny tworzy własną siatkę informatorów i szpiegów, którzy donoszą o wszelkich dziwnych wydarzeniach w ich okolicy. 
• Starszyzna - kiedy Inkwizytor osiągnie wiek, który uniemożliwia mu już aktywną służbę może zmienić swoją rolę w zakonie i stać się Starszym. W tej grupie Inkwizytorzy dożywają swoich lat służąc w siedzibach Inkwizycji, zajmując się zarządzaniem Służebnymi, szkoląc młodych Inkwizytorów oraz spisując swoją wiedzę w księgach.

Służebni

Inkwizycja korzysta z usług wielu pracowników, którzy dzielą się na dwie grupy. Jedną są najbliżsi współpracownicy danego Inkwizytora, którzy są zaprzysiężeni na wierność Regule, oraz drugą, która nie jest w nic wtajemniczona, a tylko wykonuje zadania zlecane przez Inkwizycję. Inkwizytorzy przez lata swojej służby zwykle otaczają się współpracownikami, którym mogą zaufać, należą oni do czterech grup:

• Skrybów - są to piśmienni urzędnicy, którzy zwykle przygotowują dokumenty.
• Wojowników - są to zbrojni, którzy przede wszystkim mają pomagać wypełniać wolę Inkwizycji wszędzie tam, gdzie będzie konieczna walka.
• Magów - służą oni ekspertyzą w sprawach związanych z mrocznymi kultami i ogólnie wiedzą o magii jako takiej. Zwykle Inkwizytor posiada jednego zaufanego Maga ale nie jest to regułą, raczej przyjętym zwyczajem.
• Rzemieślników - zajmują się przede wszystkim zaopatrzeniem tak Inkwizytorów, jak i pozostałych grup w ekwipunek i produkty pierwszej potrzeby, a także wykonują wszelkie prace mające utrzymać zaplecze organizacji. Nie są to zaprzysiężeni członkowie zakonu, rekrutują się przede wszystkim z rzemieślników prowadzących swoje warsztaty na terenie komandorii.

Do tych grup mogą należeć tak zaprzysiężeni, jak i niezaprzysiężeni Regule członkowie organizacji. 

Reguła

Czasem Reguła, czyli zbiór zasad Inkwizycji, jest nazywany Regułą Zakonną ponieważ jest ona zbliżona do zasad, jakimi kierują się organizacje religijne. Przy czym w tym wypadku jest to organizacja na wskroś świecka. Poniższe zasady zostały spisane przez samego Solomona Addenberga, przez ponad tysiąc lat nie zmieniono nawet linijki.

1. Będziesz bezwzględnie posłuszny wobec Wielkiego Inkwizytora.
2. Będziesz z szacunkiem i powściągliwością traktował swoich braci i siostry Inkwizytorów oraz ich sługi.
3. Będziesz stronić od bogactw, korupcji, kłamstwa.
4. Będziesz tępić występki magów przy pomocy ognia i stali.
5. Będziesz wszelki majątek przeznaczać na działalność Inkwizycji a Inkwizycja zatroszczy się o twój dobrobyt.
6. Będziesz przemocy używać tylko w interesie Inkwizycji i jej spraw.
7. Nie będziesz uznawać żadnej władzy zwierzchniej poza władzą Wielkiego Inkwizytora.
8. Nie będziesz brać udziału w wojnach sygnatariuszy traktatu.
9. Nie będziesz należał do żadnych kultów, religii i wierzeń.
10. Nie będziesz wchodzić w pakty z Demonami.
11. Magowie mogą być tylko podlegli tobie, nigdy odwrotnie.
12. Będziesz dbać o dobre imię Inkwizycji w każdym miejscu i czasie.
13. Udowodnione złamanie reguł zakonu grozi śmiercią.

Ustawy o Inkwizycji w państwach traktatu

Państwami traktatu nazywane są państwa, które podpisały traktat o Inkwizycji w 5 roku naszej ery. Do tego grona należą wszystkie istniejące wtedy państwa. Sam traktat dawał Inkwizycji ogromną władzę jednak przez lata zostały wypracowane dodatkowe zasady współdziałania zakonu oraz władz lokalnych.

Mała Vanthia

W małej Vanthii Inkwizycją rządzi Wielki Inkwizytor, który jest traktowany jako druga najważniejsza osoba w państwie po Księciu. Są oni w bliskiej komitywie i wspierają się w praktycznie każdej decyzji.

Na całym terenie Małej Vanthii Inkwizytorzy stoją wyżej w hierarchii od zwykłych strażników i są traktowani jak ludzie od zadań specjalnych.

Ogólna hierarchia uprawnień wygląda następująco:

1. Książe
2. Wielki Inkwizytor
3. Rada księstwa
4. Sędzia Inkwizycji
5. Czarne płaszcze Inkwizycji
6. Kapitan straży
7. Strażnicy

Przy czym odnosi się to tylko do kwestii dotyczących państwa. W sprawach dotyczących tylko Inkwizycji czy też jej działań poza Małą Vanthią, to Wielki Inkwizytor ma głos decydujący.

Imperium Vanthijskie

Imperium było państwem, które chciało ograniczyć potęgę magów najbardziej. Z tego też względu w tym kraju Inkwizycja ma uprawnienia, które wykraczają poza ustalone ogólnym traktatem normy. Inkwizytorzy traktowani są na równi z władzami lokalnymi. Mogą też aresztować tak magów, jak i cywili w trakcie prowadzonych śledztw. Komandorie pokrywają się terytorialnie z księstwami, dlatego Komandor Inkwizycji bardzo często blisko współpracuje z księciem i wspiera go w jego zamierzeniach, tak politycznych, jak i wszelkich innych. Jeśli dochodzi do konfliktu interesów między strażą a inkwizycją to zawsze spór jest rozsądzany na korzyść władz lokalnych. Książe ma tutaj ostatnie słowo w każdej sytuacji. 

Hierarchia uprawnień wygląda następująco:

1. Książę
2. Komandor Inkwizycji
3. Rada księstwa
4. Sędzia Inkwizycji i Kapitan straży
5. Czarne płaszcze Inkwizycji i Strażnicy

Inkwizycja w Imperium posiada własne placówki, których używa do przetrzymywania więźniów, organizacji zaopatrzenia czy wypoczynku. Każda z nich osłaniana jest przez siły Księcia, które stacjonują razem z Inkwizytorami. Często jest to jedyna ochrona jaką takie placówki posiadają, jeśli jednak leżą w trudnym terenie Inkwizycja zatrudnia dodatkowo najemników jako wsparcie. 

Ostwald

W Ostwaldzie istnieje jedna Komandoria, która swoją siedzibę ma w Obernfurcie, formalnej stolicy kraju. Zadanie Inkwizytorów jest bardziej utrudnione niż ma to miejsce w Imperium ze względu na specyfikę kraju. Ciągle natrafiają na problemy natury formalnej, które ostwaldczycy przed nimi piętrzą za każdym razem jeśli dojdzie do konfliktu kompetencji między milicjami a Inkwizycją. Skutkuje to tym, że praktycznie nie dochodzi do rozwiązania konfliktu. Ostatecznie, Inkwizytorzy bardzo rzadko przejmują się władzami lokalnymi, działając jak odrębny twór państwowy, z własnymi siłami zbrojnymi, własnym systemem sądowniczym. Często spotyka się to z agresją ze strony mieszkańców ale też i wywołuje w nich trwogę, ponieważ widząc Inkwizytora wiedzą, że nie mogą się spodziewać niczego dobrego. 

W Ostwaldzie Inkwizycja nie ma dostępu do rejestru urodzeń także wyszukiwać magów musi na własną rękę lub z pomocą samych ostwaldczyków, którzy chętnie denuncjują nielubianego sąsiada lub konkurenta w interesach, którego nie trawią bardziej niż samej Inkwizycji.

Nacja

Nacja to państwo, w którym z jednej strony toleruje się magię, jednak z drugiej działa tu prawo silniejszego, a uboga większość mieszkańców jest uciskana przez możnych. W związku z tym sytuacja Inkwizycji na tych terenach jest bardzo specyficzna. Wśród  biednych - pozbawionych opieki włodarzy - Inkwizycja może bez najmniejszego problemu wykonywać swoje obowiązki, natomiast gdy trafi się mag rekrutujący się z najwyższej warstwy społecznej, dla Inkwizycji bywa nietykalny. W Nacji znajduje się jedna Komandoria - w stolicy kraju Porto de Ouro - a Komandor ma bardzo dobre relacje z radą władającą państwem. Na poziomie lokalnym Inkwizycja ma uprawnienia wyższe niż Strażnicy.

Amarth

W Amarth sytuacja tak magów, jak i Inkwizycji wygląda zgoła inaczej niż w Imperium. Tutaj ci pierwsi nie są otoczeni przez mieszkańców niechęcią i zabobonnym strachem; przeciwnie, zwykle szanuje się ich i podziwia, a magia jest ważną częścią tutejszej kultury. Inkwizytorzy mają więc o wiele trudniejsze zadanie, ponieważ nie mogą aresztować każdego w ramach toczącego się śledztwa, a jedynie podejrzanego maga. Z wszelkich swoich działań z kolei muszą zdawać raporty władzom lokalnym. Utrudnia to bardzo pracę Czarnym Płaszczom, którzy często uciekają się do działań nie do końca zgodnych z prawem, aby doprowadzić prowadzone śledztwo do końca - dlatego też Inkwizycja jest owiana  tutaj bardzo złą sławą. Władze jednak w wielu przypadkach przymykają na to oko,  chyba że jakaś sprawa wypłynie na światło dzienne lub dotyczy ważnej postaci. Władcy prowincji często wolą sprawiać wrażenie, że współpraca z Inkwizycją idzie dobrze, niż przyznać, że nie mają nad jej działaniami dostatecznej kontroli. Jednocześnie jednak Inkwizytorzy rozumiejąc, jak się rzeczy mają, starają się działać dyskretnie i co najwyżej w szarej strefie, by nie nadwyrężać zbytnio cierpliwości amarthijskich możnych i nie prowokować z nimi otwartych konfliktów, które mogłyby skończyć się incydentem dyplomatycznym i interwencją Wielkiego Inkwizytora.

Oczywiście poruszanie się poza prawem działa w obie strony. Nie raz zdarzały się sytuacje, że jakiś Inkwizytor ginął bez śladu w trakcie prowadzone śledztwa i nigdy go nie odnaleziono. Obecnie gdzieś pod skórą cywilizowanego i praworządnego kraju rodzi się w Amarth bunt przeciwko władzy Inkwizycji.

Jeśli dojdzie do otwartego konfliktu interesów między władzami prowincji a Inkwizycją, władze idą niekiedy na rękę Inkwizytorom, żeby nie zaogniać konfliktu. Rodzi to jednak kolejne problemy wśród zwykłych mieszkańców, którzy nie czują się wystarczająco chronieni przez swoich władców.

Hierarchia uprawnień wygląda następująco:

1. Najwyższa Rada Oświeconych
2. Namiestnik prowincji
3. Rada prowincji
4. Kapitan straży i Komandor
5. Sędzia Inkwizycji, Czarne płaszcze i Strażnicy

Broń palna

Inkwizytorzy znani są z tego, że wyposażeni są zawsze w broń palną. Została ona wynaleziona w warsztatach zakonu, aby móc szybko neutralizować zagrożenie ze strony magów. Z czasem była ona udoskonalana przez rzemieślników, aż do odkrycia kryształu ogniskującego, który znacznie uprościł działanie samej broni. 

Standardowo Inkwizytor nosi przy pasie pistolet, a na dłuższe wyprawy i do trudniejszych zadań zabierają ze sobą strzelbę. Broń ta nie jest bardziej skuteczna od łuku, jednak łatwość jej użycia stawia ją na pierwszym miejscu w ekwipunku każdego Inkwizytora i Inkwizytorki.