Poprosiła karczmarza o wino i pierogi. Bacznie rozglądała się cały czas po sali, jakby kogoś oczekiwała... Głód, pragnienie i znużenie okazały się jednak silniejsze od ciekawości. Rozsiadła się wygodniej i oparła głowę na splecionych dłoniach...

Uśmiechnęła się do karczmarza przyjaźnie i wypiła łyk wina

Pochwaliła znakomity trunek

powiedziała, sugerując Mu chyba jednoznacznie, że jak ma się upodlić, ona naturalnie, to absolutnie nie publicznie. W domu przynajmniej jak się człowiek potknął, to o dywan i w drodze do łózka.

tym razem to ona wysunęła rękę, zerkając jeszcze ku Rakeshowi , srebrami niemo obiecując kolejne spotkanie. Za mało się dzisiaj dowiedziała.

bąknął, biorąc jeszcze łyk wina, jeden z tych solidniejszych. Nie upije się - nie dało sie upić winem, wcześniej by człowiekowi pęcherz pękł. Ale skoro pani kazała, to będzie próbował. A rano będzie kac.
Skinął ludziom na dobrano. Wziąl Zimę za rękę. Wyprowadził ją, zgarniając swoje okrycie wierzchnie i opowiadając jej o jakichś żenujących pijackich akcjach sprzed lat

Zerknął we wskazanym mu kierunku, unosząc lekko brwi na widok pakunków. Życzył Otsanie dobrej nocy, odprowadzając ją spojrzeniem, o ile udało się wychwycić wzrok zamyślonej alchemiczki, to uśmiechnął się i do niej, skinął głową, przywitał się nawet.
W kwestii paczek i owszem, wziął na siebie większość z nich, wcześniej nakładając płaszcz - nadal, niestety, mokry - na plecy.

rzucił, zostawiając kilka z nich swojemu losowi.
Delia należała do osób, którym trzeba było wyrywać z paszczy resztki pożeranej ręki po konsumpcji ofiarowanego palca - nie dlatego, że brała tyle, ale chroniąc całą resztę ciała przed niechybnym pochłonięciem.
Tak też wyszli - już za progiem Rakesh zaczął mówić coś na temat von Loewenbergów, ale jego słowa zagłuszył trzask zamykanych za nimi drzwi.

A zamyślona alchemiczka miała ostatnimi czasy olbrzymie ilości rzeczy do przemyślenia. I to takich życiowych. Nie, w co się ubierze, czy co zje jutro na kolację, a takich z gatunku kim jest i dokąd zmierza. Właściwie dlatego przyszła do Półorka. Pomyśleć. Zacisze gabinetu nie nastrajało filozoficznie tylko podkreślając, ilu tomów jeszcze nie przeczytała. Jej dom był równie pełen obowiązków odwracających uwagę. W Piku natknęłaby się albo na śmiertelną ciszę, albo na kogoś, z kim powinna prowadzić kurtuazyjną rozmowę. A tu miała fotel, kominek, miód i gwar powoli gasnących rozmów. Ludzie wychodzili, ale miód się nie skończył. Podobnie rzecz się miała z polanami w kominku. Wesoło trzaskały, nie wadząc myślom przeskakiwać najróżniejsze koleiny standardów i wybijać się poza oczekiwania innych. Kim ona była?

Przeczesując palcami włosy, pozwalała by wilgoć je opuściła. Białe jak śnieg mogły symbolizować wiek starczy, albo mutację. A, że miała takowe od dzieciaka, to było pewne, iż to nie wiek wpłynął na ich kolor. Była więc mutacją, jak cała gałąź jej najbliższej familii. Wybrykiem natury, albo efektem pracy maga przemian, bądź alchemika. Albo obu naraz. Jeśli się nad tym głębiej zastanowić, to była takim samym efektem jak Zmora, której dosiadała ostatnimi czasy. Czy to ją definiowało? Nie, chyba nie. Odpowiedzi winna szukać więc głębiej, niż w samym wyglądzie.