Nie rozglądał się zbytnio, bo gdy tylko stanęła przed nim flaszka wypełniona wódką, odkorkował ją i zaczął łoić. W międzyczasie wyjął papierośnicę upchaną skrętami. Nie minęła chwila a rozpalony pet tkwił w kąciku jego warg. Zepsuł ciszę, zasmrodził karczmę. Noam przychodził i rozwalał, jak miał w zwyczaju - spokój innych.
Sam łypnął krótko na kobietę ze szramą. Nie znał jej, nie kojarzył buzi. Pić razem na pewno nie pili. Został na swoim miejscu, łykami chłepcząc wódkę prosto z gwinta i zagryzając ją nikotynowym dymem.

Obydwoje byli jak dwa statki pod inną banderą, płynące na tych samych, alkoholowych falach. Czy to dla smaku czy dla urżnięcia się o tak wczesnej porze, jaki cel by nie przyświecał, spotkali się w karczmie. Tak samo niemrawi i tak samo zajęci sobą. Jedno drugiemu nie wadziło.
Noam dogasił niedopałek pod butem, przesunął go piętą gdzieś głębiej pod szynkwas. Rozprostował barczyste plecy, rosnąc na moment i wyciągając się w górę, by po chwili znów się zgarbić nad flaszką. Knykciami palców potarł nieogolony policzek, poprawiając się na trzeszczącym w proteście stołku. Skórzana kurta tkwiąca na jego plecach wydawała się tak samo ciężka jak jego zielone spojrzenie. Palce powędrowały gdzieś pod pazuchę, wyjmując małe puzderko. Okręcił nim na blacie, jednocześnie łykając wódki. Paliła w zdarte gardło, ale miał to w dupie. Uśmierzacz każdego niepokoju i bólu był na wyciągnięcie ręki. Obejrzał się w bok, na drzwi. Nikogo jednak w nich nie było i przez chwilę wyglądał na zawiedzionego tym faktem.

Dwa przesunięcia solimusa po południu, niech go kurwy rozszarpią, jeśli źle pamiętał. Umówiony czas minął, a wejściowe drzwi dalej pozostawały zamknięte. Warkliwy bulgot wydobył się z jego ust, do złudzenia przypominając krótkie acz dobitne przekleństwo. Zacisnął palce na pudełeczku, rozczapierzył je zaraz na płasko. Dobry towar zawsze kusił, szczególnie ten z górnej półki, bez śmieci w proszku.
Zawiesił spojrzenie na siedzącej kobiecie, popijającej z kufla piwo. Uniósł krzaczastą brew i podrzucił puzderko. Niemo pytał czy nie ma ochoty się znaleźć w nieco barwniejszym miejscu. Czy nie chce spróbować dobrej używki, ciężko dostępnej w tych rejonach.
Sam oczy miał przećpane, białka zdobione czerwonymi żyłkami niewyspania, na twarzy uwydatnione zmarszczki mimiczne, które go postarzały o dobre kilka lat. Gdyby nie zamawiał wcześniej wódki można było pomyśleć, że jest niemową. A on zwyczajnie miał ubogi zasób słów. Albo był na tyle leniwy, że nie chciało mu się zagadywać. Może jedno i drugie.

Drzwi otworzyły się i do środka wkroczyła Luxeris, zwana suką, Maliną, suką, Erisową, Szafirkiem, Różyczką, suką, aż w końcu wiedźmą. Przynosząc ze sobą lekki powiew wiatru i woń róż właśnie, zamknęła drzwi i ruszyła do lady. Bez skrępowania najmniejszego rozejrzała się po sali, by zahaczyć wzrokiem o obecnych. Ani jego, ani jej nie kojarzyła toteż nie zawracała sobie nimi głowy. Przysiadła przy szynkwasie, zamówiła wyjątkowo wodę z cytryną, a potem otarła czoło wierzchem dłoni.

Podniósł się ze stołka, który znów skrzypnął tym razem z ulgą, że nie musi już podtrzymywać rosłego faceta. A Noam należał do tych wysokich, mocno rozbudowanych i zwalistych typów, jakby pracował w jakiejś kopalni albo kamieniołomie. Ogorzała twarz dawała znać, że nie pochodził stąd. Chociaż ostatnio ,,stąd" mogli pochodzić wszyscy, którzy szukali ukojenia na wyspie.
Ciężki i ospały krok skierował się w stronę stolika, przy którym siedziała Sam. Butelka wódki i dwa puzderka zgarnięte w dłoń wielką jak wypieczony bochen znalazły swoje miejsce na blacie, tuż przy pustym miejscu zajmowanym jeszcze chwilę temu przez nogi kobiety. Siadł, bliżej przyglądając się bez skrępowania szramie rozciągniętej na policzku nieznajomej. Sam miał kilka małych blizn na twarzy, ledwie widocznych, jakby dostał jakimiś odłamkami.
Puzderko kliknęło otwierając się, ukazując żółtawy proszek zapełniający je do połowy. Ktoś, kto się nie znał na używkach nie mógł kojarzyć czego mieszaniną był narkotyk. Noam przechylił butelkę, namaczając opuszek palca wskazującego w wódce. Proszek przylgnął do mokrego palca, którym z wprawą przejechał po dziąsłach. Gorzki smak rozszedł się po ustach, wykrzywiając twarz handlarza. Zapił niesmak wódką, wzdychając z ulgą. Puzderko przesunął w stronę Sam, bez zbędnych słów. Rozumieli się wyraźnie i bez nich. Wzrok Noama wrócił do otwartych drzwi, przez które weszła Luxeris. Nie była tą, na którą czekał. Poza tym, było już po ptakach - umówiona pora minęła, towar był jego.

Im bliżej, tym więcej wyłapywały oczy, ale też mocniej musiała zadzierać głowę na rosnącego przed nią mężczyznę. Sama zielonooka mierzyła niespełna metr i osiemdziesiąt, temu dobrze się czuła w towarzystwie postawnych. Nawet jeśli ci się w nią wgapiali, jakoby chcąc przyprawić o tremę. Zamiast takowej, pojawił się uśmiech unoszący kącik ust, a pogłębiający dołeczek w prawym policzku. Tako go powitała na swoim pokładzie, na którym mieli połączyć siły w zmaganiach z wodami, już nie alkoholowymi, a narkotycznymi. Dlatego, mając skromne konwenanse za sobą, z zaangażowaną miną patrzyła na każdy ruch milczącego jegomościa. Iście, substancji nie rozpoznała. Tak samo nie umiała przewidzieć, jak na nią zareaguje. To wyciągnęła palec właśnie po rozwianie tych wątpliwości. Nie po wódkę, a w kufel, mocząc opuszek w piwie. I podług nauk, zbliżyła go do proszku, pozwalając by ten oblepił wilgotną skórę. Wciągnęła powietrze nosem, chcąc uchwycić woń specyfiku, dopiero po tym wcierając go w dziąsło. Mięśnie mimowolnie spięły się wykrzywiając usta, ale nie szukała ukojenia w piwie. Cmoknęła za to, jeno kątem oka wyłapując ruch wchodzącej, ale już nie wychodzącej istoty. Ślepia skupione miała na oczach mężczyzny, jakoby to w nich wypatrując odpowiedzi na pytanie, co zaraz nastąpi?

Mniejsza, a wzięła jego dawkę. Pierwszą w swoim życiu. I wilki wryte tuszem pod obojczyki, zdawały się domagać swojej działki, sięgając wyżej, bo wypychane w górę w głębokich i powolnych oddechach. Przerwa między nimi wydłużała się co kolejny, jakoby zaraz miał całkiem ustać. Tak samo zwolniło serce. Ba-bum, ba-bum.... ba... bum. Tak jej to brzmiało w uszach, ale zamiast się przejąć, podniosła na języku górną, odrętwiałą wargę. Kąciki ust poszły jeszcze wyżej i o to miała swój kolejny, pierwszy raz. Bowiem przyszło w pokracznym, ale jednak uśmiechu obnażyć zęby. To była dlań ta niemożliwa na trzeźwo czynność. A on, niedobry, ukrócił tą chwilę. Swoim słowem wymusił na niej schowanie jęzora w ustach i ułożenie go do odpowiedzi.

Niedobry po dwakroć, bo najważniejsze zostawił dla siebie. Choć całkiem możliwe, że wcale nie przejęłaby się prawdą. Nie w tym momencie, kiedy ślepia zanadto skupione były na podziwianiu jego zarostu. A widziała wyraźnie, jak każdy twardy włosek skrzy się, łapiąc bliki świecy tlącej się na stoliku obok.

Nie sprecyzowała, chowając oczy za dłonią, a łeb przechylając do tyłu. Pod podłogą była mysz, a w belach stropowych korniki. W głowie zaś rojenia.