Zaśmiał się parszywie i podszedł do broni, którą tak chętnie driada obejmowała. Ciekawy był na ile może sobie pozwolić. Kiedy kończy się granica potęgi gwarantowanej przez broń? Pora na próbę.

Mężczyzna złapał rękojeść miecza na którym wisiała córa lasu i pociągnął do góry..
Udało się! Nie wiadomo jakim cudem.. oczy Cläda zabłysły czerwienią, podobnie jak i oczodoły w grawerunkach. Obydwie ręce uniosły się do góry, unosząc Cantarellę na kawałku żelastwa. Nie wiadomym było jak długo da radę się utrzymać.. zapewne dłużej jak minutę nie wytrzyma. Nie mógł jednak ukazać się jako osoba słaba. Żyły poczęły przebijać się przez skórę.. było je widać jak na mapie.

Nie było nawet ułamka szans na to, że Immer kiedykolwiek w tym temacie powie tak wiele, jak powiedział dzisiaj. Dusił to w sobie przecież od miesięcy. Nie był człowiekiem, który na szybko szukałby argumentów, na poparcie swoich tez. Wręcz przeciwnie - analizował i trawił je całymi dniami, rozpatrując za i przeciw. Wbrew pozorom nie był impulsywny - nie w stosunku do kapitana.
Był raczej milczkiem, który znosił kolejne ciosy, do czasu sytuacji takich jak tego wieczoru. Herdes, jeśli miał w dupie jego zdanie, nie mógł tego rozegrać inaczej, niż po prostu pokazać mu, że rzeczywiście tak jest - wychodząc i odkładając na świętego nigdy.
Soghier zamilkł zresztą już po pierwszych słowach Herdesa, w których aż nadto zadźwięczało "wytrzeźwiejesz".
Nie obejrzał się za nim, nie odezwał w żaden sposób.
Pożałował, że powiedział cokolwiek.
Pewnie znów zaszyje się w swojej dziurze, zajmie swoimi sprawami, nie próbując się nawet wychylać. Pozostawiając decyzje panom, a nie psom.
Usiadł, decydując, że odczeka, aż przynajmniej kapitan się oddali an tyle, by nie mieć już z nim dziś styczności.

No i potem poszedł!

Odetchnął odstawiając miecz na ziemię.

Splunął na bok, broń zarzucając na plecy. Nic nie wypili, lecz jak zwykle zabiorą wódkę ze sobą.

Spojrzał na Resh, a następnie na driadę. Ona jeszcze tu była?

Kto nie wypił, ten nie wypił, ale skoro wcześniej nawet dobrze się bawili ta jeszcze domówiła wódkę jakby rozumiejąc niemy rytuał obojga.
Nie potrafili chyba żyć ze sobą na trzeźwo, jednak nie wydawało jej się, aby to w czymś przeszkadzało.
I o... Dzień dziecka się skończył.

Chciała już iść, a w sumie lubiła spalać ludzi, o czym nie chwaliła się w swoim doświadczeniu zawodowym

Co najwyżej opluć mogła buty, bo do twarzy raczej by nie dosięgła. Ostatnia osoba, która to zrobiła skończyła z głową wpakowaną w kant stołu.

Cläd podszedł do driady i złapał dłonią jej szyję, prawą nogą przygniatając palce u jej lewej stopy. Niech poczuje ból.

Tego było za wiele. Nawet jedno upomnienie by tu nic nie dało. Szach ruszył w kierunku Clada, i szarpnął delikwenta do tyłu, lekko dając mu do zrozumienia, aby zabierał dupę w troki... A nie... To On zabierał jego dupę w troki, bo mężczyzna nie miał tutaj wyboru.
W ostateczności półork rozprawił się z nim całkiem miło i przyjemnie, zaprzestając jedynie na wyrzuceniu go z przybytku... Całkiem po cichu

Palce wolne były od ciężkiej stopy. Schyliła się, masując. Przygniecione, może nawet bolały co pewnie poczuje później. Ale całe. Słysząc tęskne wołanie Resh odwróciła się w stronę drzwi patrząc między orczymi nogami na to co się działo w drzwiach. Pomachała wesoło rączką w ich stronę na pożegnanie. Jak na złość, na te słodkie słówka stwierdzenia faktu.
A może to Szachowi - wybawcy, w ramach niemego podziękowania.