Pijacki chichot rozbrzmiał po raz ostatni.

Zamarła, uspokojając się już znacznie. Wyciągnęła rękę ku policzkom, przecierając je z niepokojem. Gdy nieznajomy odsunął się, upadła na podłogę.

krzyknęła bez siły. Przepychanka między ciałem nieznajomego a bezwzględnymi prawami fizyki wykraczała ponad możliwości jej drobnego ciała.

powtórzyła ciszej

zerknęła na mężczyznę o całkiem wygodnych kolanach, zmagając się z nadzwyczaj silnymi zawrotami głowy

Przycisnęła policzek do chłodnej drewnianej podłogi. Poczuła silne ukłucie w okolicy serca. Drzewa. Jagody. Nie, drzewa. Martwe jagody...? Martwe pnie! Przymknęła oczy, bo otoczenie wirowało niebezpiecznie szybko.

Wąż tylko uśmiechnął się obrzydliwie. Odgłos opadającego driadziego tyłka na euzebiuszową podłogę był dla niego niczym rum dla marynarza. Spokojny, kojący, zakrawający na sadystyczną ekstazę.

Ujął więc swój dobytek i pozostawiając driadę na podłodze, dumnym krokiem ruszył w stronę ciepłego paleniska. Miał tam swoje specjalne miejsce. Fotel w kącie, najlepszy przyjaciel gburowatego nowicjusza.

Konkursy, konkursy... uwielbia rywalizację! Gdy usłyszała kroki tuż koło swojej głowy, wyrwała się z zamyślenia i spostrzegła z przerażeniem, że mężczyzna ruszył w stronę kominka. Wyścig jak z wiewiórkami. Nieuczciwy.
Odrobina wina na pewno pomoże na tą karuzelę, przemknęło jej mgliście przez głowę, lecz tak naprawdę nie miała już zielonego pojęcia, co robi. Spróbowała wstać, lecz upadła ciężko z powrotem na podłogę. Ostatecznie wyciągnęła przed siebie najpierw jedną rękę, potem drugą, by zaraz dosunąć do nich nogi i z godną pożałowania prędkością przepełznąć wzdłuż szynkwasu.
Poczuła iskrę rozpierającej ją dumy. Na pewno jej się uda, jest przecież znamienitą biegaczką!
Ostatecznie uśmiech opadł z jej twarzy jak jesienny liść ze zmęczonego zmianami pogody drzewa, gdy zorientowała się, że podąża w stronę przeciwną, niż powinna.
Mogła tylko obserwować, jak obcy zbliża się do kominka z pysznym remedium na jej zawroty głowy.

Nadstawiła uszu, słysząc chlupot nalewanego do kieliszka cudownego napoju. Oparła się na łokciach i podniosła z trudem. Zakołysała się i mogłoby się wydawać, że zaraz ponownie straci równowagę, upadnie i nie wstanie. Z pomocą przyszedł jej jednak Herbert, któremu z wdzięczności posłała słaby uśmiech.

zadeklamowała niewyraźnie

Herbert oczywiście miał absolutny zamiar zaprowadzenia ją na wolne siedzisko przy kominku, gdzie czekało już na nią trunek, zamówiony przez innego mężczyznę. Niedługo trwało gdy znalazła się na miękkim fotelu, a na szczęście sprawnie mu to poszło. Medyk w sumie musiał mieć jakąś krzepę, by móc obracać rannych, a nawet sztywniaki. Oczywiście trochę siły dodawał mu alkohol wypity wcześniej, który działał na jego mięśnie jak środek znieczulający.

Stwierdził doktor widząc że ona ledwie co patrzyła już na oczy. Lekko się ukłonił obojgu.

Powiedział nim otworzył drzwi i zniknął w ciemnościach ulicy.

Nie miał Jej za złe, iż zabrała mu butelkę. Dostarczyła mu wiele radości i zabawy. W jakiś sposób choć w swej nędzy, ukoiła jego zszargane nerwy. Lekko powstał i się skłonił gdy doktorek wychodził. Ciekawa persona z pewnością.

Upił łyk wina, wyjął z kieszeni fajkę.

Uniósł jedną z brwi do góry.

nieważny, oh pardon.