Zawitała w progi, niosąc zarzucone na barki liniejące futro, które kiedyś pysznie spoczywało na ramionach bogatego kupca lub szlachcica, a teraz podnosiło prestiż Deineiry wśród łachmaniarzy. Wyglądała w nim na wyższą, szerszą w ramionach i może dodawało jej trochę ulicznej dostojności. Bo nosiła się w tym futrze, jakby było samą szatą króla.

zaćwierkała do karczmarza.

Nie miała futra, ale płaszcz. Odwiesiła go na kołku za drzwiami zaraz, które domknęła. Oficerki miarowo stukając poniżej spódnicy brązowej nad kolano, w rytm kroków prowadziły do lady. Koszula obszyta krajką i jasnowłosy kok upięty niedbale stanowiły stały element wyglądu. Przysiadła na zydlu, strzeliła srebrami w kierunku futrzanej:

Trzymała między palcami skręta, z którego ulatywała szara, cienka jak pajęcze odnóże smuga. Zwróciła ku białowłosej czarne kamyki spojrzenia.

zapytała, wzrokiem wracając przed siebie i znów zaciągając się używką.

machnęła dłonią, bo to nie było istotne. Zaraz sięgnęła po księżycówkę i pociągnęła zdrowo, krzywiąc się przy odstawieniu. Otarła usta kołnierzem futrzanego płaszcza.

Widziała po niej, kiedy tuliła głowę do ściany budynku. Źrenice panny Otsany rozlały się po rtęci tęczówek jak u sowy.

Przybył - odsiecz, ratunek, niczego nieświadomy rycerz w białej zbroi, na pomoc niewieście w tarapatach.
Zamiast lśniącej zbroi miał na sobie płaszcz, który zaraz za progiem rozpiął pospiesznie, gotów wyłuskać się z niego jak tylko dobije w okolice kominka; zamiast poczucia celu, jedynie ochotę na ciepły posiłek i poprawiający trawienie alkohol. Nie był świadomy ani tego, że był pannie de Hammpaf potrzebny w celach rozrywkowych - tak samo nie był świadomy, że był celem polowania zupełnie innej osoby, a nawet dwóch osób, jednej strojnej w kolorowe spódnice i zapach kwiatów, drugiej zaś wieczyście oddanej ślubem tej pierwszej, która to niefortunnie uznała Savatiera za przystojny okaz.
Jak widać, wiele ominęło naszego bohatera w ledwie jeden dzień, ale nieświadom wszystkiego podszedł nawet raźnym krokiem do szynku, a przez to również do Otsany.

rzucił najpierw do niej, potem skinął z uśmiechem głową wystającej zza futra kobiecie.

Wysłuchała, przyglądając się białowłosej czarnymi, rozbłyszczanymi guzikami. Otsana rozmawiała z kimś, kto lubił rzadko, ale mocno. Nie dlatego, że musiała, a dlatego, że w życiu kierowała się przyjemnościami, włączającymi w to zmiany stanu świadomości.
Deineira skinęła człowiekowi, który pojawił się przy Ostanie.

I na dowód uniosła kubeczek i pozbawiła go kolejnego łyka zawartości. Jeszcze takich kilka i będzie można zmienić repertuar. Ale widać było wyraźnie, że gryzło ją coś od pięt po same końcówki białych włosów. I nie było w tym winy Rakesha, że akuratnie przypadkiem nosił spodnie, synonim winy ogólnej w tym momencie, a zaczynającej się od zdania: " bo mężczyźni tacy są", które z pewnością jeszcze padnie tego wieczora. Spojrzeniem uwiesiła się twarzy ciemnowłosego:

mruknęła przekornie.