o bogowie... Koniec świata.... wściekłość Mii była gorsza od...znikania się... Przyklepała delikatnie jej ramiona, szukając w tych gromach i błyskawicach oczu mglistego spokoju, choć namiastki.

To się narobiło... Skaza nie wiedział, a przynajmniej ona z nim o tym nie mówiła... a teraz wiedzieli wszyscy, a Chuchro czuło jak grunt płonie pod nogami.
I wcale nie było to smocze kichnięcie.

Ney nie mogła wiedzieć, że dopiero co Inga straciła kogoś bliskiego. A przynajmniej ona uważała go za bliskiego, najwyraźniej bez wzajemności, skoro postanowił ją zostawić samą sobie bez słowa wyjaśnienia. Wciąż jeszcze nie mogła się z tym pogodzić. Może dlatego była tak przewrażliwiona na tym punkcie? A może po prostu była zwykłą egoistką, myślącą tylko o sobie, o tym by to jej było dobrze? By inni przy niej byli, niezależnie od tego, czy sami tego chcieli? Może wcale nie chcieli, a tylko ona sobie tak wmawiała? Może była po prostu głupia?
Na chwilę, czy nie, pęknięcie w porcelanowym sercu pogłębiło się. Uleciał kolejny okruch.
A może po prostu naprawdę potrzebowała takiego wybuchu, by wreszcie przestać tłamsić wszystko w sobie? Czując, jak krew zaczyna buzować z siłą prawdziwego sztormu, wyplątała się ze smoczego objęcia, wstała, a potem po prostu ruszyła do wyjścia. Chyba zwyczajnie potrzebowała dać upust swoim nerwom. Najwyższy był czas na to. Najwyższy.

poderwała się z miejsca, ulewając miód. Kubek potoczył się leniwie po podłodze, kiedy Chuchro zagarnęło fałdy sukni i ruszyło za Nordką, kuśtykając nieporadnie, bo źle stanęła.

nim się przedarła przez stoliki i ławy, to się już zasapała, a strach wydzierał się znowu z serca.
Szlag by.

półszeptem. Oklapła, opierając się o stolik i docisnęła piąstkę do mostka, łapiąc oddech w uczuciu kującego bólu.

Nikt mu nie odpowiedział, póki Neyrin nie wyjaśniła. Nie jemu. Wyjaśniła to jej.

Gdy Ptaszysko zatrzymało się przy stoliku, zbliżył się do niej, uprzednio zabierając kubek z podłogi. Posprząta później lub poprosi obsługę i dopłaci...

nachylił się obok kurtyny włosów.

Nie wiedział, co powiedzieć, lecz na pewno wolał schować swoją narastającą ciekawość i być jej oparciem.

Rozłożył lekko ręce, gotów do przytulenia jej. To pomaga, prawda?

Okrył ją płaszczem, podobnie jak wczoraj, gdy kruczowłosa przysnęła pół-leżąc przy nim.

pogłaskał Chuchro po głowie, z czułością i chęcią poprawy jej humoru.

On na pewno nie chciał, lecz coś podpowiadało mu, iż Nordka również - choć inaczej od niego - przywiązała się do ptasiej duszy pod ludzką postacią.

pocałował ją w czoło.

Przytulił ją mocno. Nie był optymistą, lecz przy niej działy się cuda. Wiedział o tym doskonale.

Doskonale wiedział, jaki koralik miała na myśli.

Ten, który ich połączył...

Byle tylko nie uznała, iż go nie potrzebuje.

tyle zaledwie z siebie wydusić był w stanie.

Dało się bardziej? Nie miał pewności.

Tak czy inaczej - otulił ja bardziej, tę chcherkowatość, ptaszyskość.

Swoją Neyrin, najdosadniej mówiąc.

I na nic rozlany miód, krocząca za oknem zima czy spojrzenie Ebiego.

Tulił.