Zaczął on czytać na głos te skrawki, co chwila robiąc przerwy na napicie się cytrynówki. To była dość dziwna prośba, ale czego się nie robi dla przyszłych towarzyszy do picia. Chyba. Rozejrzał się tylko znowu wokół, by zobaczyć nową osobę w karczmie i zamówił sobie kolejną butelkę cytrynówki. Tym razem trzecią

Kovitcha otumanił natłok różnych informacji. W pierwszej chwili jego umysł próbował połączyć te słowa w jedną całość. Pochwytać kropki, przecinki i zawijaski by utworzyły zrozumiałe przesłanie... Ale nie wyszło. Nic z tego co czytał Varhon nie miało z nim nic wspólnego. I nawet jak już mu się wydawało, że coś zaczyna łapać, to po chwili stwierdzał, że owszem, wydawało mu się. Co to był za niezrozumiały bełkot? Do ciężkiej cholery! Wtedy jego wzrok padł na nowe zjawisko mówiące "językami", tudzież zaciągające zagranicznym narzeczem. Na Varhona. Na Herberta. Na cytrynówkę.

Klocuszki powskakiwały w odpowiednie otworki gdy przestał próbować je wciskać tam przemocą. No tak.

Znowu przeciął swoim szczupłym tułowiem blat stołu i zagarnął karteluszki troskliwie jak rozbrykane kocięta.

Po tym jak otrzymał swoją Jajecznicę i cydr, zaczął je spożywać, zaś nogą pilnując plecaka, który stał sobie u podnóża zydla, na którym siedział doktor. Nie przejmował się tym co się działo za jego plecami.

Zgarnięte dobra intelektualne poukładał i popatrzył na medyka. Medycy to ludzie uczeni. A ten wyglądał jakby jeszcze nie zdążył wypić niczego procentowego. To dawało pewne nadzieje.

Droga do kontuaru nie zajęła mu wiele czasu i nie wydażyło się w jej trakcie nic ciekawego. A szkoda, bo może wtedy nie zauważyłby dziwnych błysków w oczach Euzebiusza. Wzbudziły podejrzliwość Kovitcha na tyle, by się mu zaczął nieco baczniej przyglądać.
Oczywiście nie przeszkadzało to absolutnie w zawarciu nowej, równie przypadkowej co poprzednia, znajomości.

Zainicjował rozmowę kolejnym szablonem towarzyskim. Mógł co prawda zacząć od "Wiem, że lubisz sernik, ale ja jestem fanem szarlotki. Rozwiążmy ten konflikt w walce na kiepskie dowcipy.", ale taka inwencja wymagała co najmniej litra wódki a on musiał być trzeźwy dopóki nie rozwikła zagadki tajemniczych wiadomości.

Rozłożył przed nim talię świstków niczym pasjansa.

O kurwa - pomyślał Kovitch. I to było w sumie jedyne co pomyślał. Na więcej sobie nie pozwolił bo to by oznaczało, że musi się poddać już na samym wstępie. Obcokrajowiec zamawiając posiłek brzmiał jakoś bardziej... No po prostu bardziej. Dopiero dłuższa wypowiedź w jeko wykonaniu odsłoniła skalę problemu. A był tam ogromny lej z kłębiącym się na dnie pytaniem "Nawet jeśli on to przeczyta, to czy ty zrozumiesz co do ciebie mówi?"

To była najwyższa pora wracać. Skoro te wiadomości tyle leżały mogły poleżeć jeszcze jeden dzień. Uznał, że jutro tu wpadnie i je sobie odbierze a dziś już wystarczy tych emocji. Jeszcze mu głowa wybuchnie od nadmiaru wrażeć.

Pożegnał się, zapłacił i poszedł.

Jednak zauważył że ten zdążył już wyjść, więc faktycznie zostawił odpowiednią wiadomość Euzebiuszowi, a nawet podkreślił na tych papierach według niego istotne słowa klucze, którymi trzeba było się przyjrzeć, po czym sam zajął się dojadaniem posiłku. Karczmarz miał po prostu przekazać list z rozpoznanymi papierami.