Spojrzała na mężczyznę, nie kryjąc swojego zaskoczenia. Przemówił. I to jeszcze... do niej bezpośrednio? Znów w zdumieniu uniosła brwi ku górze, rozglądając się, jakby się zastanawiała, czy się nie pomyliła. No nie pomyliła się. Nikogo innego oprócz nich w karczmie już nie było. A do Ney by nie krzyczał chyba.

Skinęła głową mężczyźnie z wyraźnym szacunkiem w głosie i geście. Była bardzo wierząca. Ordin był największą świętością. Wierzyła, że to, co robi dla innych wreszcie do niej wróci. Że wreszcie Ordin się do niej uśmiechnie i zakończy passę życiowych porażek.

skwitował krótko, choć imię znał, zasłyszał pewnego razu w karczmie.

Jeśli całość rytuału pójdzie po myśli Ney, to Mia musi otrzymać od swojego boga coś wyjątkowego. Ewentualnie sam by jej podrzucił, gdyby Ordin okazał się mniej wyrozumiały niż kobieta na to liczyła. Złodziej czy nie - o kruczowłosą zabiegałby na każdy możliwy sposób.

A propos... Zobaczył wszystko, co przyniosła bosa dama. Jego dama. Czy właściwie... Dama posiadająca jego.

głos momentalnie stał się przyjemny, ciepły, pełen wyrozumiałości i troski. Tylko do niej tak mówił.

Była w tym nie tylko obawa o jej samopoczucie i efekt kolejnej mieszanki, lecz również strach przed tym, co Neyrin wykryje w składzie Kła.

Pomyślał o smaku krwi dodawanej do trunku...

Nie liczyła na nic. Wdzięczność była wystarczającą nagrodą. Niczego nie posiadała, nic więc nie traciła, niczego zatem nie miała prawa oczekiwać. Jeśli istniała szansa, że dzięki niej uśmiech zagości na licu tego Okruszka, zrobi to bez wahania. Inga czerpała z innych. Karmiła się ich emocjami, chłonęła ich nastroje, jak gąbka. Właśnie dlatego do życia potrzebowała towarzystwa. Nie mogła być sama, bo gubiła się. Zatracała gdzieś po drodze. Nie rozróżniała uczuć, które często ze sobą myliła. Potrzebowała innych, by uczyć się od nich, jak czuć.
Uśmiechnęła się i skinęła głową z wdzięcznością za takie słowa.

A skoro za coś ją karcił, znaczyć musiało, że gdzieś popełniła błąd. A może jej przodkowie tak mocno nagrzeszyli, że teraz to na niej się odbijało? Trudno powiedzieć. Nie śmiała jednak narzekać. Cieszyła się z tego, co miała. Była zdrowa, ładna i całkiem pojętna. Czy miała prawo domagać się czegoś więcej? Nie.

Mrugnęła jej okiem. To smoczydło wiele dla niej znaczyło. Znacznie więcej, niż on sam mógł podejrzewać.

Przekrzywił głowę na prawo, wpatrując się już nie w rozmówczynię, a w kufelek Neyrin.

musnął palcami odsłoniętej ręki jej włosy, ale nie zdążył. Brawo Kapturku.

dokończył prośbę, której nigdy już nie spełni, przecież ta umknęła w przeszłość.

Westchnął bezgłośnie, lecz kaptur i całość płaszcza uniosły się przy wdechu, więc raczej obie mogły wyłapać, co się działo w mroku jego okrycia. Skupił się ponownie na Nordce, jednak palcami już przeczesywał czerń piór-włosów jego towarzyszki. Przyciągał ją nieznacznie i głaskał.

ton nijaki powrócił na swoje miejsce.

Mia miała o nim dobre zdanie, można było pokusić się o stwierdzenie, iż istniała między nią a osobliwym gadem specyficzna więź emocjonalna, tak sądził. Skoro on użyczał jej zdolności lotu... Dwubarwne księżyce jego oczu pomknęły ku filigranowej krukowatości pod jego palcami. Nie musi to być uczucie takie jak między nimi, ale wciąż... Bliskość.

zabrzmiał nieco cieplej. Odrobinkę, dosłownie.

Odrobinkę mocniej pociągnął jedno z czarnych pasm ku sobie. Nieważne jak dobrą otuchą był szacowny gad, on miał kogoś lepszego. Kruczernidło.

Licho lubiło i Koire, i Mię. I nijak tego nie ukrywało. A teraz zastanawiało się, skąd w Skazie taka wylewność przy Mii...
Wczoraj jej tłumaczyła, czym jest sfora. A dziś Licho donosiło wrażenie, że Skaza wpuścił do swojego stada kogoś jeszcze.
Przymrużyła ślepia jak kot na zapiecku, a z głębi lichego istnienia poniósł się bezgłośny pomruk dudniący w żebrach zadowoleniem.
Odstawiła kufelek. Pomruk się wzmógł. Powieki opadły. Napuszyła mentalne piórka i w ten puch-miękkość opadła, trącana palcami Przeznaczenia.
Na języku wspomnieniem mieszanki zaszumiał Czas.
I wyglądało na to, że Licho wsparte o złodzieja.... zasnęło?

Uleciało duchem. Nieco dalej, niż w drzemkę, nieco bliżej niźli w twardy sen.

Objął i otulił płaszczem przysypiające Chucherko. Usadził ją ostrożnie na swoich kolanach, opierając śniące Licho o siebie, jakby był ścianą-poduszką. Cała skąpana w szarości. Wyjątkowo to jej zdarzyło się zasnąć, a nie jemu!

skinieniem kaptura wskazał na stojące obok na stole alkohole zakupione przez drobne Szczęście - dla niego największe z możliwych.

Przydałoby się odeskortować onyksooką do ich pokoju, ale... nic nie stoi na przeszkodzie, by jeszcze porozmawiać z przytomną, o ile będzie miała na to ochotę... Tylko kim ona była? Druidką? Maginią? Szamanką? Określeń wiele, znikąd właściwego.

Nie miał jej niczego za złe, poruszył głową na znak zrozumienia.

No... Może tylko tę anegdotkę o gmeraniu we włosach...

powiedział podobnie co wcześniej, ciut cieplejszym niż przeciętnie głosem.

Ostrożnie poniósł Neyrin w stronę schodów, by potem skierować się ku ich pokojowi. Jakimś cudem odnajdzie klucz w mieszaninie materiałów ubrań i wreszcie będzie mogła odpocząć na łóżku. Sam też zasługiwał na sen, tym bardziej po dość intensywnej w jego opinii wymianie zdań. Zaiste, wyjatkowy wieczór...