Pierwszy buc, najwidoczniej chciał się z Neyrin prześcignąć, bo nawet nie pozdrowił Niedźwiedzia - ani nie machnął, ani nie wzniósł niemego toastu. Zupełnie jakby gościa nie znał, choć przecież zerknął i na jego i na kobietę, która mu towarzyszyła. Nie ryzykował interakcji głównie dlatego, że kusiło go by zapytać co napisała mu Promyk nim odeszła. Bał się, że zacznie szczekać, a nie chciał w tym grzebać.
Zatkał się butelką.
Jeśli istniał jakikolwiek wyścig w dziedzinie bycia bucem, to kurwa prowadził.

Poddała durny jęzor procesowi wyparzania, zanim sama sobie zacznie przygadywać od starych dup. Duszę miała starą, ale dupa trzymała się jeszcze nieźle.

mruknął - świat się kończył, niedźwiedzie nie chciały jeść. Obserwował za to jak ona je - jakby każdym łapczywym kęsem darowywała mu prezent z siebie samej, ze swego bycia tu i teraz.
Milczał, na "ahoj" Herdesa rękę podniósł zwyczajowo, nie ruszając się jednak z miejsca.

Uprzedził początek opowieści. Usiadł tak, by zagarnąć ją dla siebie, zasłonić wielkimi plecami od reszty, mieć każde słowo tylko dla siebie.

Głos uzdrowicielki był wyraźnie słyszalny z podwórca, gdy Herdes otworzył drzwi i wszedł. Vild wydawała dyspozycje, interesujące. Komu? Zapewne nikomu nader istotnemu, bo gdy w końcu pojawiła się w izbie, była sama. Załatwianie kilku niezbędnych do życia spraw w Małej Vanthii złapało ją pod wieczór. Westchnęła tylko. Rude włosy zaplecione były w warkocz niczym korona owinięty wokół głowy, podniesiony kołnierz kurty podbijanej lisim futrem mile grzał szyję. W pasie pojawiała się długa do ziemi spódnica barwy mgieł, zdobiona na brzeżku subtelnie, jarzębinowymi, zielonymi listkami. Zastukały obcasy trzewików, dłonie skryte w miękkich rękawiczkach zaś poprawiły pasek sakwy na ramieniu. Zmrużyła różnobarwne oczy, prześledziła spojrzeniem bywalców. Zapachniało jesienią, mgłami, liśćmi, kasztanami i ziemią.
Herdesowi skinęła głową, Immera zmierzyła spojrzeniem czujnym ale też głową skinęła w roztargnieniu. A potem odnotowała rosłą sylwetkę Niedźwiedzia. Chciała podejść do niego, zapytać o prezent, ale darowała sobie. Miast tego do szynkwasu ruszyła, by tam poprosić o grzany miód. Potem się przywita z wielkoludem.

Mógł się tego spodziewać. Właściwie spodziewał. Dlatego miał przygotowaną odpowiedź.

Zapytał, nie kryjąc rozbawienia. Nie czuł się zagrożony, ale chciał, żeby Immer poczuł choć cień niepewności w tym, co odpierdalał.
I Vild kiwnął na powitanie.

Kamienie. Zamrugała, odłożyła łyżkę i pomasowała się po pełnym brzuchu. Przypomniały się jej kamienne spirale, świecące w nocy ślimaki. Ale tym razem musiały być to chyba inne kamienie. Breig na pewno mógł dostrzec jak mocno dotknęły ją te słowa, jak zamrugała powiekami i potrząsnęła głową.

Westchnęła, spoglądając w bok. Ściszyła głos, gdy znowu spojrzała mu w oczy jej twarz była blada.

Ulała kilka kropli tajemnicy, a potem westchnęła. Jej mina wyraźnie wskazywała na problemy. Wyglądała jak młodsza siostra szukająca wsparcia u starszego brata. Wzruszyła ramionami.

Odstawiła wrzątek. Musiała zająć myśli zanim ją zeżrą. A żarły tak, że wgryzały się w kości.
Tłoczno się robiło. Skrzywiła się. Jednak przeprosiła wrzątek.
Kierw...
Wystygło.