Zaśmiała się kolejny raz.

- śmiała się. Żart miał uspokoić trochę ślepą. -

- a lista byłaby długa... - pomyślała.
Wzięła łyk czystej i skończyła się wreszcie śmiać.

Rudowłosa nostalgicznie spoglądała to na gości, to na półki z alkoholami. Jej ręcznie skręcana pociecha powoli się dopalała, co oznaczało, że będzie musiała w końcu do kogoś otworzyć usta. Westchnęła cicho i obróciła gwałtownie głowę, zerkając na towarzystwo stolikowe. Wyglądało, jakby każdy się tam znał. Z drugiej strony... może to ona będzie miała okazję zawrzeć nowe znajomości. Mężczyzna wydawał się być niezbyt zaangażowany w rozmowę i nawet pociągający (o ile na niewidocznej dla Val połowie twarzy nie skrywał jakiejś niespodzianki w stylu olbrzymiej brodawki, lub trzeciego oka). Ale z trzeciej stronyyyy ruda nie była w pracy.
Jej skomplikowane przemyślenia objawiły się w pionowej zmarszczce na jej czole.
W końcu jednak wstała, zabierając ze sobą herbatkę i podeszła do towarzystwa

Postanowiła rozwinąć się nieco na wstępie, by nie pozostawić żadnych niedopowiedzen poza jej imieniem. To zdradzi dopiero po zaproszeniu do stolika.

Pokręciła głową, zupełnie nieprzejęta opinią pierwszego oficera. Ona miała na to zupełnie inne spojrzenie, i chwilowo nie chciała żeby ktokolwiek próbował przemówić jej do rozsądku. Entuzjazm medyczki nie malał, wręcz przeciwnie.

Bardziej próbowała przekonać jego, czy siebie? Na pewno gdyby Immer uwierzył w tej historię, łatwiej byłoby wierzyć i jej.
Pokręciła głową i znowu napiła się rumu, który też zresztą skutecznie dodawał jej teoriom wiarygodności.

Valeria musiała chwilę poczekać, bo Mel okazała się ważniejsza na chwilę.
Zacisnęła usta w cieniutką kreskę, pochyliła się w przód, ale nie złapała siostrzanej dłoni. Na to czas będzie. Później. gdy już sobie na spokojnie wszystko wyjaśnią, gorycz zniknie. Obie nordyjską krew w sobie miały gorąca, obie były też gwałtowne. Ale ruda umiała nad sobą zapanować, choć nauka ta była bolesna i zostawiła brzydkie blizny na ciele.
Zmusiła się, przypomniała sobie coś, co ją uspokoiło. Nabrała w płuca powietrza.

Chciała naprawić pęknięty lodowiec. Nakleić plasterek, podmuchać, udawać, że nie było nic. Gdy Mel się rodziła, Vild pobierała już nauki u spae. Dziesięć lat to jednak sporo. A jednak... wciąż liczyła, łudziła się, że podobnie jak blizny po Einarze były powoli leczone, tak i w tym siostrzanym wypadku się uda.
A potem na Valerie wzrok przeniosła.

Miana Mel świadomie nie podała. Ale bezczelnie ją wykorzystała, miękki, przepraszający uśmiech jej śląc.

Mała wyspa. Świetna myśl, która już wcześniej przeszła jej przez głowę. Zanim cokolwiek powiedziała, otworzyła drugą tubę i wyciągnęła z niej następną, tym razem większą mapę, szczegółowiej przedstawiającą mniej więcej te same terytoria, w tym również okolice Careogrodu. Rozstawiła ją na blacie, tym razem do roli obciążników wykorzystując jeszcze swój rum, a także butelkę Immera, o ile za bardzo nie protestował.

Był nawigatorem. Może wpadnie na jakiś kurs, który mogłaby obrać podobno genialna pani kapitan? Z taką nadzieją spojrzała w oczy rozmówcy, zanim przysiadła na krześle.

To wcale nie miał być przytyk. W ogóle nie chciała wypowiadać się na temat tego, jak kończą ludzie, którym zdarzyło się Jorge narazić.

Najwyraźniej nie tylko Jorge, a każde z Garciyów. Herdes wstąpił i dziś do karczmy, z głośnym.

U niego starcie z Garciyą skończyło się rozciętą ręką. Estelia go opatrywała, więc też wiedziała, co się działo. Wciąż miał bandaż zawinięty na nadgarstku.
To właśnie ku tej parce skierował się kapitan, który wyglądał jak podrzędny marynarz, w luźnej koszuli i zwykłych spodniach. Nie obnosił się z bogactwem, choć statusem lubił chwalić.

Zagadał, przyciągając sobie krzesło. Spojrzał na porozwijane na stole mapy.

Niechętnie spojrzał na sprezentowaną mu, kolejną mapę.

Zadał w końcu pytanie, najwidoczniej rezygnując.
Wódkę mu odsunęła, nie chciał wyjść na desperata, który sięga po nią jak po ratunek. Dlatego pochylił się nad mapą, w pewnym stopniu angażując w jej zagadkę.
Nacjański najazd nie dotknął jego ojczyzny, z tego co było mu wiadomo, ale to tylko dlatego, że tuż przed nim zniknęła z map i... z oczu. Wątpił, by Lucia się tam dostała.
Careogród nie, Cesarstwo nie, Reptilia nie, Twierdza nie... Wszędzie kurwa nie. Wróg ze wszystkich stron.

Odpowiedział Herdesowi, gdy się przysiadł. Podniósł na niego spojrzenie nad starej mapy.
Zaraz wrócił do niej wzrokiem.