Graczy online: 60 | Gości: 15
01-01-2019
15-12-2018
21-08-2019
04-03-2019
12-02-2019
23-01-2019
| Wszystkich sesji: | 25224 |
| Postów w sesjach: | 945021 |
| Prywatnych sesji: | 22710 |
| Sesji Bitewnych: | 461 |
| Sesji Ogólnych: | 12973 |
| Sesji Towarzystkich: | 7173 |
| Sesji Przygodowych: | 3826 |
| Wszystkich wyświetleń sesji: | 5618202 |
| Wszystkich wysłanych PW: | 1471573 |
Tymczasem w karczmie...
Astrid napisała [22-08-2019 23:01:15]
Wolała nie myśleć co po tym wszystkim myślał o niej Wutańczyk. W jej wykonaniu takie domysły szybko przeradzały się w mroczne scenariusze. Cieszyło ją więc, że skupił się nie na niej, a na Bigosie. Co prawda nie w jej intencji było podsłuchiwanie, ale w obecnej sytuacji musiałaby być głucha, żeby nie słyszeć jego słów. A musiała je jednak skorygować.
- On... nie jest mój. Jest Euzebiusza. -
tak by strzelała, w końcu to jego lokal.
- I... przepraszam, nie powinnam się tak... gapić. -lepiej późno niż wcale, miała tylko nadzieję, że nie uraziła go w żadnym stopniu. W końcu jego wygląd pewnie zawsze przykuwa uwagę.
Shirohebi Mi napisał [22-08-2019 23:11:05]
Daleko nie był, to i nie trwało długo, jak z kotem podszedł aż do samej Astrid, zwierzaka zaraz odciągając od swej piersi, by w jej stronę go przesunąć, chcąc oddać własność... a nie, jednak nie. Zaś się kobieta poczęła tłumaczyć, że to nie jej futrzak. Bladolicy zamrugał kilkukrotnie. W tym samym czasie z jednego z szerokich rękawów kimona dało się dojrzeć złote ślepia o pionowych źrenicach. Gładki, biały łeb wysunął się powoli, ukazując łuski, zaś rozdwojony język poruszył się, badając teren, choć nie o kota się tutaj rozchodziło, a samą Astrid.
Wąż nie był gruby - spokojnie można było uchwycić go w dłoń. Był też biały i o złotych ślepiach jak właściciel, który zdawał się swojego towarzysza nie dostrzec.
-Rozumiem.
odstawił mruczka na blat szynkwasu (o ile przy szynkwasie właśnie siedziała?).
-W takim razie winien bardziej na niego uważać. zapewne zdawał sobie sprawę z tego, że przychodziły tu różne osoby.
-Nie chowam urazy.
odparł, wciąż tak samo beznamiętnie, ale! Uśmiechnął się, choć wyglądało to raczej bardziej jedynie jak uniesienie kącików ust, bowiem spojrzenie wciąż pozostawało puste.
-Nie mnie wprawiło to w zakłopotanie, a zdaje się, że własnie Ciebie. Mam rację?
stał do niej przodem, bokiem do lady. Wtedy wąż zaczął bardziej ochoczo wypełzać z rękawa, co zakończyło się zjeżeniem sierści Bigosa i syknięciem.
Astrid napisała [22-08-2019 23:20:22]
Fakt, że nie był na nią zły był uspokajający. Odważyła się nawet spojrzeć mu w twarz. I choć jej kolorystyka była daleka od normy to teraz pilnowała się by nie popełnić tego błędu dwa razy. Nie miała na to czasu, bo gdy chciała odpowiedzieć zobaczyła węża. Lubiła zwierzęta. Ale nie te znane z jadowitości. Nie znała się co prawda na gatunkach gadów bo studiowała magie ziemi, a nie zoologię, jednak nie przeszkadzało jej to w braku zaufania do gada.
- Miło... słyszeć. -
tutaj miała gdzieś kulturę. Nie lubiła gadów, a już na pewno nie tych, z którymi nie można rozmawiać.
- Troszkę. -
starała się patrzeć na rozmówcę kiedy odpowiadała, jednak jej spojrzenie dalej wracało na białego gada.
Shirohebi Mi napisał [22-08-2019 23:28:43]
Bigos chyba darzył gada mniejszym zaufaniem. O ile do Shirohebiego się przymilał, o tyle do jego - równie białego towarzysza- nie miał najwidoczniej zamiaru i zaś czmychnął za kontuar, na co chłopak spojrzał, ale nie skomentował tego w żaden sposób. Spojrzał na węża, który postanowił eksplorować okolice kobiety, przed którą stał Biały Wąż. Nic nie mówiła, toteż i on nie starał się gada powstrzymać, a spojrzenie rzucane co i rusz w stronę łuskowatego nic nie dla niego nie zmieniały.
Wąż ponownie smagnął językiem powietrze, strzelił leniwego zawijasa po blacie i zaraz podniósł się, unosząc łeb, który wyciągnął ku kobiecie, badając bliższe jej tereny. Teraz to dwa białe węże na nią spoglądały - zwierzę i chłopak, bo ten zaraz też zaczął świdrować Astrid - jej oczy, co było zauważalne już z tej odległości.
-Nie musisz się obawiać. Nie powinien ugryźć.
NIE POWINIEN? To znaczy, że mógł? Wypowiedział to z takim spokojem, że to aż nienormalne, ale nikt nie mówił, że Shiro nie był dziwakiem.
Astrid napisała [22-08-2019 23:37:56]
Słowa rozmówcy nie napawały jej optymizmem ani zaufaniem do białego gada. Widziała już jak ludzie wchodzą tu z psami, lisami, TYGRYSAMI, a teraz jeszcze wąż. Wciąż mniej dziwne niż tornado, które też tu było. Szalona okolica.
W momencie kiedy wąż się podsuwał ona się odsuwała. Bała się go, co było widać. Zdecydowanie od łusek wolała futro oraz pióra. Z jednej strony cieszyła się, że oprócz niej wszedł do środka ktoś inny niż jakiś chamski pijaczyna, ale mimo wszystko bardziej by ją radował brak teoretycznie zabójczego gada na stole tuż przed nią.
- Wierze ci ale... możesz? -
jeśli miała wybierać swoje zdrowie, fizyczne i psychiczne, a opinią u nowo poznanej osoby to wolała to pierwsze. Byleby go zabrał.
Shirohebi Mi napisał [22-08-2019 23:45:01]
I podsunął się jeszcze bardziej. Gad w sensie, bowiem ona się odchylała. Wpełznął nawet na jej szkic, na który dopiero teraz chłopak zwrócił uwagę, nie widział jednak co na nim jest, bowiem jego towarzysz postanowił go sobie przywłaszczyć. Choć nie należał do długich węży, a wręcz przeciwnie, skutecznie zasłonił to, co szkic przedstawiał. W chwilę potem ponownie zerknął na Astrid. Tak, w teorii znał te wszystkie odczucia i wszystko wskazywało na to, że to właśnie był strach z jej strony. Albo przynajmniej niepokój. I temu się przyglądał. Byłby ktoś pomyślał, że się nad dziewuchą znęca! Ale nawet tak nie pomyślał.
Bez uśmiechu spojrzał ponownie na węża, gdy Astrid odpowiedziała na jego słowa. Lubił dawać gadowi swobodę i możliwość poznawania, osoby jednak często reagowały w sposób negatywny.
Nie powiedział kompletnie nic. Po prostu wyciągnął jedną z rąk ku pyskowi, który znów wysunął język. Zasyczał, zakołysał się i zaś wsunął się na nadgarstek chłopaka, całym ciałem oplatając się zaraz wokół jego ręki, by na powrót wpełznąć do rękawa kimona.
Astrid napisała [22-08-2019 23:53:22]
Była bliżej wyrzucenia notesu w powietrze z krzykiem niż jej nauczyciel wywalenia jej ze szkoły w czasie pierwszego spotkania. Mało brakowało a by jeszcze gada czarem potraktowała w panice, chociaż unikała jak ognia używania magii kiedy to nie było wymagane. Szczęśliwie gad zniknął kiedy chłopak zainterweniował. Czując się już bezpieczniej odetchnęła głęboko by uspokoić bijące szybko serce.
- Dziękuję. Wybacz ale... nie lubię węży. -
tak jakby jej reakcja na takowego nie była dostatecznie dosadna w tej kwestii. Zasadniczo z gadów lubiła tylko żółwie. W jej opinii były dosyć urocze.
Shirohebi Mi napisał [22-08-2019 23:58:44]
Użycie magii w tym miejscu mogłoby się akurat skończyć źle... ale nie dla węża, a dla samej Astrid, bowiem byli na magicznej, latającej wyspie. Shiro w zasadzie nie musiałby wtedy nawet reagować, by swojego przyjaciela ratować z opresji. Sam wiele słyszał na temat tego miejsca i on sam także nie zamierzał używać tutaj własnej magii.
Opuścił rękę, kiedy poczuł, że gad wpełza wyżej pod jego odzieniem.
-Będąc szczerym: zupełnie nie rozumiem strachu przed tymi stworzeniami. Wiele z nich nie jest nawet jadowitymi.
skomentował beznamiętnie potwierdzenie jej reakcji i wtedy dopiero wzrok padł na szkic wróbla.
-Tak i wiele ptaków bywa tymi drapieżnymi, a przy tym naturalnymi wrogami węży.
wskazał palcem na szkic, choć akurat wróbel do takowych nie należał. Chciał przez to chyba powiedzieć, że to nie łuskowatych winno się obawiać.
Astrid napisała [23-08-2019 00:11:36]
Astrid daleko było do siły zdolnej jakkolwiek wpłynąć na naturę miejsca gdzie byli, także nawet gdyby zaczęła używać czarów na prawo i lewo to najwyżej skrzywdziłaby siebie, a Vanthia jak istnieje tak by istniała. Nie skupiła się na tych myślach jednak. Dzisiaj już była zbyt zmordowana lekcjami żeby nawet chcieć to robić. Atencję miał w tym momencie chłopak.
- Nie kojarzą się najlepiej, no i nie każdy umie rozpoznać czy konkretny gatunek jest jadowity czy nie. A niewiedza budzi niepokój. -
ona sama była przykładem. Nie znała tego zwierzęcia, nie wiedziała co potrafi, jak zareaguje i czym się to skończy. Zrobiło to w niej strach przed towarzyszem rozmówcy.
- To prawda, jednak tak samo węże polują na mniejsze ptaki. To chyba naturalna równowaga. -
jednak nauka się na coś przydała. Musiała zakuwać takie rzeczy bo by naprawde ją wywalili ze szkoły, a braki wiedzy nadrabiała tylko i wyłącznie szybkim douczaniem się.
Shirohebi Mi napisał [23-08-2019 00:18:18]
Ani nie siadł, ani niczego nie zamówił. Po prostu stał przodem do Astrid, nie przysiadając się do niej, ale też nie odchodził, mimo, że nie był raczej proszony o towarzystwo.
Ruch węża dało się dojrzeć w okolicy barku chłopaka, zaraz też gad wysunął łeb stamtąd, smagając powietrze językiem niedaleko bladego policzka, ale Shiro zdawał się nie zwracać na to uwagi. Zapewne było to dla niego codziennością.
-Wielu ludzi również nie kojarzy się najlepiej, a mimo wszystko często zawieramy z nimi znajomości. Tak samo nie masz pojęcia co ja potrafię i kim jestem, a mimo wszystko nie odsuwasz się ode mnie w strachu.
nie wydawał się mieć jej za złe takiego myślenia. Był beznamiętny, choć kąciki ust ponownie się uniosły, jakoby potwierdzał tylko to, co sam myślał: że wiedział, iż miał co do tego rację.
-Czemu więc to węże są źle kojarzone, kiedy jedynie, co robią, to działają instynktownie we własnej obronie, nie zaś w celowej krzywdzie wyrządzanej komuś, jak robią to ludzie?
nie brał jej pod włos. Co prawda był spostrzegawczy, aczkolwiek sądząc po tym, jak przechylił głowę na bok, można było wnioskować, że był raczej zaciekawiony. Mimo, że nie brzmiał.
Astrid napisała [23-08-2019 00:43:17]
Choć nie prosiła go o towarzystwo to nie wypadało jej go przeganiać. Zwłaszcza, że, pomimo gada w rękawie, nie wydawał się jej nieprzyjemny.
- Równie dobrze mogę powiedzieć to samo o sobie. Umiesz obchodzić się z wężami więc się ich nie boisz, ja nie umiem i nie wiem jak zareaguje na mnie twój towarzysz. Strach jest tutaj naturalną reakcją, która broni mnie przed zrobieniem sobie krzywdy. A nie odsuwam się od ciebie bo... cóż, ty nie chodzisz mi po notesie. -
fakt, że z nim rozmawiała nie oznaczał w żadnym razie, że go znała. Nawet się sobie nie przedstawili.
- Bo nie każdy kieruje się tymi samymi powodami. Nie każdy chce krzywdzić innych. Tak samo jak nie każdy wąż jest jadowity. Jednak z ludzmi jest trudniej, mając wiedzę poznasz, który wąż jest groźny i agreswyny, a który jest zupełnie nieszkodliwy. Jednak człowieka musisz poznawać każdego z osobna, nie da się spojrzeniem ustalić czy on jest groźy czy nie. -
odpowiedziała tak jak myślała. Chłopak był obecnie ciut dziwny. Pomijała tutaj kwestie wyglądu, bardziej dziwiło ją zachowanie. Miała wrażenie, że nie miał zbyt wiele kontaku z ludzmi.
Shirohebi Mi napisał [23-08-2019 00:51:10]
Zerknął znów na notes, o którym wspominała i milczał, dopóki nie przestała mówić.
-Cóż... więc gdybym zaczął po nim chodzić, odsunęłabyś się, miast mnie przepędzić? Jedna z niewiast tutaj, za dotknięcie jej czoła zapytała, czy nie mógłbym spierdalać.
do swej dziwaczności dorzucił jeszcze owe, niewzruszone słowa. Chyba nie skończyło się dla niego złamaniami, skoro stał tutaj cały i... chyba zdrów.
-Mimo wszystko to do ptaka wyciągnęłabyś prędzej ręce, mimo, że i z nimi mogłabyś nie potrafić się obchodzić, prawda?
po chwili namysłu i opuszczeniu kącików ust, dorzucił pytanie.
On, mimo, że kobiety nie znał, zdawał się również jej nie obawiać. Czy tak samo beznamiętnie zareagowałby, gdyby jednak zagrożenie stwarzała?
-O tym właśnie mówię.
powiedział w temacie ludzi.
-Ludzkie wartości napędzają ich do różnorakich zachowań, a mimo tego nie obawiamy się ich poprzez samo spojrzenie na nich, czy myśl, że moglibyśmy nie potrafić się z nimi obchodzić.Astrid napisała [23-08-2019 01:14:24]
Na pierwsze pytanie odpowiedziała nie słowem, a rozbawionym uśmiechem. Pewnie byłaby wściekła gdyby ktoś zaczął deptać jej prace, jednak wyobraźnia ubrała ten widok dosyć zabawnie. Być może to ta wzmianka o czole tak podziałała?
- O ptakach mam nieco większą wiedzę. Wiem, że wróbel czy gołąb raczej nie zrobi mi większej krzywdy. Dziobnie bądź podrapie, jak mu podpowiada instynkt. Jednak do orła bałabym się choćby podejść. A jak mówiłam, nie potrafię rozpoznać czy twój towarzysz jest groźny, a chyba mi nie powiesz, że jak na pierwszy kontakt podszedł trochę za blisko. -
przerwała by wstać.
- Ludzkiego zachowania uczysz się tak samo, tylko indywidualnie dla każdego. Dopiero z czasem możesz stwierdzić, czy ktoś jest groźny i niewarty zaufania czy można dopuścić go bliżej. Tylko, że tutaj nie wyczytasz tego w żadnej księdze, musisz samemu to odkrywać, nierzadko przy tym się raniąc. - wciąż pamiętała malowanie dla nekromanty, które skończyło się ucieczką z lochów.
- A to, że się ich nie boisz to już twoja sprawa. Nie każdy z łatwością podchodzi do innych. - Astrid była taką osobą. Trudno było jej nawiązywać znajomości, jest nieśmiała i skryta. Próbuje z tym walczyć, jednak póki co z marnymi skótkami.
- Muszę już iść, stanowczo za długo już tu jestem. Wybacz mi. - wymieniła uprzejmości i ruszyła do drzwi, wcześniej upewniając się czy ma wszystkie swoje rzeczy, by następnie zniknąć w mroku. Jutro z rana będzie tryskać energią, nie ma co, w końcu zaśnie tylko w środku nocy.
Shirohebi Mi napisał [23-08-2019 01:23:06]
Nie odpowiedział już nic. Po prostu słuchał kobiety w milczeniu, nie spuszczając z niej wzroku, którego wyraz ani trochę nawet się nie zmienił. Wąż w tym czasie zawinął się wokół szyi chłopaka, by badać powietrze przy drugim jego policzku.
-Raniąc się...?
w zasadzie wydukał, trochę tak, jakby nie za bardzo to rozumiał, co tylko potwierdzało myślenie Astrid: chyba nie miał zbyt wiele styczności z ludźmi, z tym, że takie osoby zwykle były zdziczałe, albo przeżywały coś mocniej, a on? On nie wiedział chyba dlaczego miałoby go to zaboleć. Czyżby nie miał nikogo, na kim by mu zależało?
Nie wymienił formalności z kobietą, nie pożegnał jej inaczej, jak odprowadzeniem jej wzrokiem do wyjścia.
-Taaak. Masz rację: są interesujący.
wypowiedział dopiero, kiedy drzwi się za Astrid zamknęły, a wąż zasyczał cicho nieopodal jego ucha.
Wkrótce potem i sam opuścił oberżę.
Shirohebi Mi napisał [23-08-2019 20:28:26]
Ciekawość ciągnęła go szczególnie w owe miejsce. Mimo, że będąc tu dwa razy widział nic więcej, jak nieco opustoszałą salę, stwierdził, że być może to przez zbyt późną porę, tym razem więc postanowił naprawić ten błąd i przybyć wcześniej. Słyszał, że to jedna z najpopularniejszych karczm, a i tutaj nie winien być tak prędko uznany za dziwaka, kiedy zacznie do kogoś gadać. Powiedzmy sobie szczerze: pewnie niejedna osoba byłaby niepewna jego intencji, kiedy zagadałby na ulicy, szczególnie, że często z jego kimona wypełzał wąż.
Wszedł do oberży odziany z luźne kimono o zwisających rękawach i w dwóch barwach: połowa biała, połowa niebieska. Ciemne, luźne spodnie z nogawkami w czarnym, krytych butach, sięgających połowy łydek. Czarne rękawiczki bez palców i opaska z metalową blaszką chroniącą czoło. Kimono miał spięte szerokim, brązowym pasem, za nim z tyłu zaś przytroczoną torbę.
-Hmm. Czyżby dalej zbyt późno?
zastanowił się na głos, kiedy i tym razem świeciło tu pustkami.
Stał przez chwilę w miejscu, z beznamiętnym wyrazem twarzy i typową dla niego pustką w spojrzeniu złotych tęczówek. Dopiero po chwili, już bez słowa, ruszył ku ladzie, by tam - na jednym z zydlów - posadzić tyłek.
