Graczy online: 34 | Gości: 18
01-01-2019
15-12-2018
04-03-2019
12-02-2019
23-01-2019
19-01-2019
| Wszystkich sesji: | 24750 |
| Postów w sesjach: | 927871 |
| Prywatnych sesji: | 22250 |
| Sesji Bitewnych: | 450 |
| Sesji Ogólnych: | 12674 |
| Sesji Towarzystkich: | 7076 |
| Sesji Przygodowych: | 3764 |
| Wszystkich wyświetleń sesji: | 5538978 |
| Wszystkich wysłanych PW: | 1563803 |
Tymczasem w karczmie...
Raoult napisał [18-06-2019 09:56:40]
Tym razem obie brwi uniosły się, kiedy wydała słowa o swych potrzebach. Bo owszem, miło było obserwować leniwy uśmiech, czy nachyloną doń Fran, ale Raoult nie byłby Weissbachem, gdyby w życiu nie kierował się ich odgórnym mottem. Tantum gravis agit - Tylko poważne propozycje. I ul był najwidoczniej poważną kwestią dla Fran, bo chyba nie ściągałaby tu swojego.. znaczy go by nie ściągała, by pobajać o miodach. Jakby nie patrzeć, Raoult kwestie miodu oddał w ręce Darcy, ale oficjalnie nadal zarządzał Dziarniną.
- Ul, czy królową? -
Zajął się doprecyzowaniem. Jeśli chciała założyć własną hodowlę, musiała postarać się nie o przenoszenie istniejącego ula z miejsca na miejsce, a o przygotowanie stosownego zaplecza, by pszczoły nie zdziczały kompletnie, albo nie wymarły z głodu. Miała jednak rację w jednym względzie. Siedzieli w miodach. Chciałoby się rzec, że po uszy.
- Jeśli mogę wiedzieć... po co Ci ul?Fran napisała [18-06-2019 10:05:17]
Kwestia istotna, a tak to przynajmniej wyglądało. Bo przecież nie kaprys.
- A? -
Zmałpowała go z tym wniesieniem brwi, bo jej ciemne też podbiły do góry, próbując sięgnąć linii włosów.
- Ul z... królową? - Nie była pewna, bo jako Raolut w miodach siedział, tak młódka nie specjalnie się znała. Ale widać chciała się poznać, wcześniej ostatni raz nabijając płuca resztkami peta, które lekko sparzyły w palce. Dogniotła go w spodek. Dmuchnęła w bok i złapała za kufel, wzrok jednak zawieszając na herbacie mężczyzny.
- Dla miodu i wosku. - Odrzekła, wciąż się ewidentnie nad tym zastanawiając, acz słowa nie były podszyte żadnym fałszem.
- A po co inne? - Wróciła do niego i spojrzeniem i uśmiechem.
- Nie planuje Wam robić konkurencji. - Ani by przez myśl nie przeszło!
- Ale może bym w ogródku postawiła? - Swojego nie miała, więc musiała myśleć o jakimś innym.
Raoult napisał [18-06-2019 10:15:27]
Brwi zjechały się nad oczami. Czarne oczy wwiercały się w jej źrenice, a dobrze było pamiętać, że kłamanie komuś takiemu jak Raoult było zdecydowanie złym pomysłem. Nie to, że wiedział kiedy ludzie kłamią... Znaczy najczęściej wiedział, ale nie o to chodziło. Jeśli by kiedykolwiek dokonał rzeczy niegodnej i skrajnie niehonorowej i włamał się do czyjegoś umysłu, to wiedział o takim człowieku dosłownie wszystko. Otwarta księga, z której stronic mógł przeczytać wszystko od chwili narodzin pierwszej myśli. Czy przeczytał Fran? Tego nie dowiemy się nigdy.
- Posiadając jeden ul, raczej nie będziesz stanowiła konkurencji, ale pszczoły muszą mieć co jeść. Jeśli chcesz miód, to musisz mieć w pobliżu tereny porośnięte miododajnymi roślinami. Nie ze wszystkiego pszczoły zrobią miód. Tak jak nie ze wszystkiego stworzyć idzie wino. -
Raoult mimo chmurnego oblicza, postawił na wyjaśnianie obaw. Fran nawet nie wiedziała, jak wysoką pozycję miała, że uznawał ją za godną dyskutowania o interesach. Nie była po prostu ozdóbką przypiętą do czyjegoś boku, a samo stanowiącą o sobie jednostką. Suwerenną.
- Nie kupuję tego może bym w ogródku postawiła. Wokół ula trzeba chodzić. Zabezpieczać go, zajmować się żyjącymi w nim pszczołami jak każdym żywym inwentarzem. -
Tłumaczył, dociekał i nie odcinał się.
- A to wymaga siedzenia na miejscu, Fran.Fran napisała [18-06-2019 10:33:20]
Tym razem została przy swojej minie, nie kradnąc nic z marsu mężczyzny. Uśmiech wytrwał tedy pomimo wwiercania się w jej oczy, a i te nie próbowały umknąć nigdzie indziej, niż od czasu do czasu pod powiekę. Patrzyła, słuchała i lepiej żeby nigdy się nie dowiedziała czy iście zrobił jej podobne świństwo, nurkując w umyśle, czy nie. Bo gdyby jednak, to więcej nie miałaby dla niego uśmiechu, ani sympatii. Nie miałaby dla niego zupełnie niczego.
- Pojmuję. -
Przynajmniej tą pierwszą część, po której zrobiła sobie przerwę na kilka łyków piwa, rosząc gardło w imieniu Raoulta. Drugiej części nie przyjęła tak gładko, bo może za bardzo skupiona na ruchu jego warg, gdy tworzył kolejne słowa. Jedno stwierdzenie uderzyło ją niemniej bardziej od innego. Podniosło czarne oczy do równie czarnych, krytych obecnie za szkiełkami binokli. Te same to?
- Nie dla mnie to. - Westchnienie brzmiało jak rezygnacja. Idź do domu Raoult, wszystko już wiem.
- Ja za durna jestem i pewnie nie umiałabym się zająć. - Wysiedzieć w miejscu.
Rozglądnęła się po izbie, upewniając się, że słucha ją tylko Lord, do którego zaraz nachyliła się jeszcze trochu.
- Ale mam kogoś, kto by umiał. Kto będzie siedział na miejscu. I myślę, że dobrze się zajmie pszczelim inwentarzem. Jeśli nie osobiście, to na pewno znajdzie kogś, kto przy nim pomoże. - Rozglądnęła się po izbie, upewniając się, że słucha ją tylko Lord, do którego zaraz nachyliła się jeszcze trochu.
Znowu oko opadło ku jego ustom, ale tym razem zmiarkowała się szybciej, wracając do ciemnego wejrzenia. Czekała kolejnych przeciw.
Raoult napisał [18-06-2019 10:47:32]
One westchnęła niemal teatralnie, a on się na to nie zraził. W pewien sposób byli partnerami w zbrodni, ale Raoulta po prostu nie sposób było nazwać lekkomyślnym. On nie tyle pewnie kroczył po ziemi, co przy każdym kroku, czyniąc tę ziemię swoją, bardzo osobistą i otoczoną należnym szacunkiem. I działał tak od lat, więc w kwestii doświadczenia go nie przebije. Kiedy on się uczył, jak władać spojrzeniem, czynem i słowem, ona... no cóż... No uczyła się chodzić. I to dosłownie.
Nachylił się do niej tak, jak ona ku niemu, tworząc atmosferę spisku, podstępu i ogólnego knowania. I była to tylko atmosfera, bo Raoult zbył zaciśnięciem warg sugestie, że była za durna. Nie można być durnym, nie spróbowawszy czegoś. Odniósł się za to do ewentualnego adresata.
Nachylił się do niej tak, jak ona ku niemu, tworząc atmosferę spisku, podstępu i ogólnego knowania. I była to tylko atmosfera, bo Raoult zbył zaciśnięciem warg sugestie, że była za durna. Nie można być durnym, nie spróbowawszy czegoś. Odniósł się za to do ewentualnego adresata.
- A ten ktoś, kto by umiał... To w ogóle chce mieć ul, czy po prostu jest to forma niespodzianki? Jak niespodzianka, to licz się z odmową aktualnego właściciela pasieki oraz obdarowanego. To tak, jakbyś ofiarowała komuś konia, nie bacząc czy ten ktoś się ich czasem nie boi, czy w ogóle umie jeździć, czy ma stajnie oraz czy w ogóle chciał konia. -
Raoult wyznawał zasadę, zwierzę to nie zabawka, a i prezent marny. By jednak nie pozostawiać Fran kompletnie z niczym, zdecydował się na wyjście poza określone normy, a więc zrobienie tego, za co mu płacono w wojsku. Znaleźć rozwiązanie, nie zawsze spodziewane.
- Możesz zrobić tej osobie prezent zabierając ją do naszej pasieki. Jeśli obdarowywany będzie w stanie wytrzymać rozmowę z Darcy, która przeżywa odrodzenie zainteresowania stworzeniami żywymi pokroju pszczół, dłużej niż pół godziny, to wydam ul bez dodatkowej dopłaty. Jeśli nie wytrzyma, to nawet nie będziemy podnosić tematu, żeby nie było tej osobie przykro, a ty nie okryjesz się blamażem. - Jedna brew w dół, druga dalej w górze.
- Czy takie rozwiązanie Ci pasuje, Fran?Fran napisała [18-06-2019 11:13:58]
Czekała i się doczekała. Tej rozsądnej jego wersji, negującej wszystek do czasu, aż uzna się ukontentowany. Aż ją zarwało w prawym ramieniu, choć tylko próbowała pomasować udo. Argumenty co prawda do niej trafiały, ale nie umiała ich całkiem zaakceptować.
- To nie to samo, co koń. -
Inna korzyść, nieco inne zaangażowanie. Trzeba robić jak przy wszystkim, a i owszem, ale Fran wiedziała, że miało trafić do obrotnej istoty. Miało, a wcale nie musiało, bo zmarszczyła się na jego propozycję.
- Nie. - Tu nie było nad czym myśleć, a choć odpowiedź opleciona była w pewność, to na pewno nie w żal do Raoulta.
- Nie pasuje mi takie rozwiązanie. - Z kilku względów, których nie planowała poruszać, za to cofnęła się do oparcia, przyklejając doń plecy na wstrzymanym wdechu. Uwolniła powietrze nosem, wodząc spojrzeniem za kręcącą się Kaśką.
- Tobie nie zniosłabym kota ani żadnego innego zwierzęcia, bo wydaje mi się to chybionym pomysłem. Po prostu. - Tak samo po prostu czuła, że w tym przypadku ul wcale nie był złą ideą. Kręciło jej się na to kilka argumentów, ale jeśli nie jego miała przekonywać, to na cóż z nim się nimi dzielić? Hah... niech no by usłyszał o jej pełnym planie...
- A blamażu się nie boję. - Ha, się dowiedziała, co znaczy owo słówko, z zadowoleniem zerkając ku mężczyźnie.
- Takie moje szczęście, że nauczyłam się podnosić po upadku, choćby zalana śmiechem postronnych. - Wyszło więc, że go darmo odciągała od jego spraw. Choć i tym nie umiała się przejąć. Jak i samym niepowodzeniem.
Raoult napisał [18-06-2019 11:30:20]
- To i to jest żywe. Jak do konia źle podejdziesz, kopnie. Jak do ula źle podejdziesz, pszczoły pożądlą. - Raoult nie był zwolennikiem obrotu żywymi stworzeniami, czy to w formie niewolników, czy zwierząt. Żywe miało swoje prawa i obowiązki. I tyle w temacie.
- No widzisz, nie wiesz o mnie jeszcze tyle, by wydawać rozsądne wyroki, Fran. - Popił wystygłą herbatę. Właściwie to wypił ją kilkoma większymi łykami.
- Jeden kot nie jest odpowiednikiem wszystkich zwierząt. -
Chyba wiedział, do jakiej sytuacji piła, ale dalej się doń nie odnosił. Za to uśmiechnął się, widząc jak reaguje na słowo blamaż. Czyli już wiedziała. I ona siebie śmiała nazywać durną? Durnota nad durnotami. Ona po prostu jeszcze sporo musiała się nauczyć, bo młode dziewczę z niej było. Mimowolnie myśli Raoulta popłynęły ku różnicy wieku i uśmiech zastygł, by wreszcie zniknąć na rzecz twarzy pozbawionej wyrazu. Już tak bywało, że nawet pantera myślała nad swoimi zachowaniami. A to, co wyprawiali, to co wyprawiał... było warte poważnego przemyślenia i wyciągnięcia odpowiednich wniosków, a dalej podjęcia kroków.
- Moją opinię znasz, nie musisz jej znać, ale możesz ją przynajmniej przemyśleć. Tymczasem pozwól, że Cię pozostawię, Fran. Mam jeszcze masę rzeczy do wykonania w dniu dzisiejszym i obawiam się, że skończę dopiero jak nastanie jutro.
Neyrin napisała [18-06-2019 11:41:51]
Ucapiła Kłopota, jak się sadził na wróbla przed Euzebiuszowym przybytkiem. Podniosła wzrok na ulatujące w popłochu stworzenie. Skrzydła furkotem cięły powietrze, kiedy za jednym, zerwanym instynktem dzióbkiem, poderwało się całe stado. Rozkrzyczały się, przysiadając na dachu i długo jeszcze ćwierkały między sobą o pstrokatym drapieżniku, jednozębym zbóju nad zbóje, co to się teraz kulił pod bacznym, czarnym spojrzeniem Chuchra.
- Nie patrz tym wyrzutem. Jużeś poharcował. -
pogroziła kocisku palcem i cmoknęła jak na psa. Na kicianie nie reagował.
Stuknęła kosturkiem w bruk, zdążając do wejścia. Kolorowe falbany spódnicy zatańczyły na progu, gdy się przezeń beczułkowata kulawa przetoczyła, a za nią chudy łobuzowaty kot.
Stuknęła kosturkiem w bruk, zdążając do wejścia. Kolorowe falbany spódnicy zatańczyły na progu, gdy się przezeń beczułkowata kulawa przetoczyła, a za nią chudy łobuzowaty kot.
- Powitać! -
Nie skrzeczała zrzędliwie. Kosz odstawiła przy wejściu, Kaśkę uśmiechem powitała i rozejrzała się nieśpiesznie, rozsupłując kraciastą chustę pod szyją. Znać, że dziś nie prażyło tak bezdusznie.
Fran napisała [18-06-2019 11:42:03]
- Tobie też wiele o mnie brakuje, skoro nie wierzysz moim osądom. - Może jednak nie przeskanował ciemnego łba? Wtenczas pewnikiem złapałby się za swój i chyba nawet by tu z nią nie siedział. Ten, który był dla niej pierwszą opcją, jaka się nasunęła, gdy wpadła na swój jakże genialny pomysł. Ale przecież nie mógł być jedynym, do którego mogła zwrócić się o pomoc.
- Znam i pozwalam. -
Wyszczerzyła się do niego, korzystając ze zbawiennego wpływu lisicy, która utrzymywała ją w dobrym nastroju. Kto wie, później może wróci wspomnieniem do rozmowy i niewykluczone, że zaklnie na siebie i swoją nieporadność. Nie w kwestii proszenia, a chęci odwdzięczenia się i swoich amatorskich pomysłów na to. Bo a nuż, to brak jej zaangażowania sprawiał, że relacje zwykły jej się rozpadać? Nad tym też się jednak nie umiała teraz zamartwić.
Kiwnęła mężczyźnie głową i odprowadziła go do samego wyjścia. A chyba nawet dalej, bo długo patrzyła na zamknięte za nim drzwi.
Kiwnęła mężczyźnie głową i odprowadziła go do samego wyjścia. A chyba nawet dalej, bo długo patrzyła na zamknięte za nim drzwi.
Fran napisała [18-06-2019 11:47:14]
I tyle jej z tego wgapiania się przyszło, ze nie zdążyła się odlepić, jak pod ślepia weszła inna znajoma twarz. Teraz dopiero miałaby gówniara powodów do trosk!
- Powitać. -
Łeb ruszyła w podobnym geście na powitanie Ney, co wcześniej na pożegnanie Raoulta.
- Babka przestała zrzędzić, żeś taka uśmiechnięta? - Fran też się uśmiechnęła. Na Chuchrowy uśmiech, na swoją niegroźną złośliwość. Na wszystko.
Neyrin napisała [18-06-2019 11:56:38]
Rozciągnęła rumianą buzię w radości, kiedy węgielki oczu napotkały te znajome. Przepuściła Kłopota, by nie zawijając już nawet o szynkwas przysiąść przy Kołtunie i gestem Kaśkę przywołać. Złożyła chustę na podołku, łokcie o stół nieładnie oparła i zanim odpowiedziała, to się jeszcze napatrzyła. Długo, aż jej czoło zmarszczka przecięła od tych brwi marszczonych nad roześmianym spojrzeniem.
- A no. -
potaknęła, kiedy spiczasty, kruchy podbródek znalazł oparcie w kościstej dłoni.
- Ma teraz ważniejsze zajęcia. - uniosła brwi, by zaraz i zęby w tym radowaniu wysuszyć.
- Dojechaliśmy! Cali. Żywi. Bez połamanych osi po drodze. Bez kół utykających w błocie. Bez strachu, że co zara z mleka wyjdzie. Tak zwyczajnie. Szczęśliwie.
Znać było, że jedna z chuchrowych trosk się rozwiała, kiedy Tenshavar za sobą zostawili.
Obróciła się na słomianowłosa Kasieńkę.
Znać było, że jedna z chuchrowych trosk się rozwiała, kiedy Tenshavar za sobą zostawili.
Obróciła się na słomianowłosa Kasieńkę.
- Dajże kochana mleka i jakiego placka, a? -
sięgnęła do kaletki, opłaciła z góry i wróciła spojrzeniem do Fran.
- Mam coś dla ciebie. Ponoć niezmiernie poufne i język stracę, jeśli pisnę od kogo. - puściła jej oczko, teraz już grzebiąc w kieszeni spódnicy.
- Gdzie to... Nie mogła umacać.
Algernon napisał [18-06-2019 12:07:29]
Miał już chyba pecha do kołtunów, że się zlatywały w miejsce, do którego chodził odpoczywać.
Franca była jak czarny paproch, który wiedźma trzymała w załamaniu spódnicy.
Zadzwonił cicho ostrogami, oparł ciężar dłoni na ptasich ramionach i dziobem jasną skroń trącił, zasłaniając Kołtunowi okrąglastą Neyrin.
Franca była jak czarny paproch, który wiedźma trzymała w załamaniu spódnicy.
Zadzwonił cicho ostrogami, oparł ciężar dłoni na ptasich ramionach i dziobem jasną skroń trącił, zasłaniając Kołtunowi okrąglastą Neyrin.
Fran napisała [18-06-2019 12:12:15]
Dała się napatrzyć, nie chowała przed spojrzeniem, które - tak samo ciemne, jak i to poprzednie - niechybnie było milsze francowemu sercu. Więcej się ze sobą obyły aniżeli Fran z Raoultem, acz też insza to była relacja, bo... W każdym razie, tym szerszym uśmiechem młódka przyjęła dobre wici.
- Cieszę się. - Aż sięgnęła po kufel i w ciszy napiła się pod ten dobry koniec drogi. Ledwo dwoma, niespiesznie nabieranymi i przepychanymi dalej łykami, jak Ney wyskoczyła z niespodzianką. Taką samą niespodzianką był Krogulec, który podstawił pod oczy siebie, a zabrał Chuchro. Paprochy miały jednak to do siebie, że milczały. Przynajmniej ten konkretny i w tej konkretnej chwili, właśnie milczeniem zbył przybycie mężczyzny. Dał Fran czas na dokończenie piwa i odstawienia na stół już pustego kufla.
Łypnęła za Kłopotem, choć sama nie była w kłopocie chwili.
Łypnęła za Kłopotem, choć sama nie była w kłopocie chwili.
Neyrin napisała [18-06-2019 12:26:14]
Słyszała ostrogi, a mimo to drgnęła pod wielką, kanciastą ręką. Widać nie spodziewała się, ale łeb zadarła z tym uśmiechem, co nie przygasł mimo zaskoczenia.
- Gern!
Dobrze, że o tych paprochach na głos nie zostało powiedziane, bo pióra by się mogły posypać. Fran nie była paprochem. Fran była częścią chuchrowego życia. Tak jak Breena, Ptaszun, babka, matka i siwiejący Marcus. Jak...
Umacała. Wyjęła z kieszeni kawałek kory i przesunęła po blacie w kierunku czarnookiej.
Umacała. Wyjęła z kieszeni kawałek kory i przesunęła po blacie w kierunku czarnookiej.
- Nie bój, to nie od babki i nie na wilka. -
podsunęła się, robiąc miejsce i Dzierzbie. Uładziła fałdy spódnicy. Na kawałku kory wydziergany był koślawie napis, którego Chuchro nie rozumiało, bo nie znało języka. Ale Fran znała, a przynajmniej tak się wiedźma domyślała, skoro to w nim został bazgroł tępym dłutkiem popełniony. "Daj sobie spojrzeć w koszyczek" ryło w oczy zupełnym brakiem ogłady.
Algernon napisał [18-06-2019 12:33:57]
-Czeeść. Uśmiech sięgnął bławatów. Odgarnął z ramion wiedźmy koraliki, usiadł obok i zagarnął ramieniem kulistą figurkę. Wyciągnął się, spojrzeć na fragment kory.
-Za każdym razem, kiedy was widzę, coś jej dajesz.
Pokosił na wiedźmę spojrzeniem. Sam nie mógł narzekać..
