Jedzenie przerwała jej kobieta. Odwróciła się w jej stronę i zauważyła, że nie jest sama. Zastanawiała się co odpowiedzieć. Przecież nie zdradzi swojego sekretu nieznajomej.
Wzruszyła więc ramionami i jak to raczyła udawać głupa, odpowiedziała.

Wydęła przy tym dziwacznie wargi i lekko wypięła klatką piersiową, tak klatką, gdyż jej piersi były wielkości dojrzałej pomarańczy, czyli nic dużego. Udając tak seksowną odwróciła się do swojego kawała mięska i wcinała dalej. Domówiła ogórka kiszonego, gdyż lubiła ten smak.

Oczywiście, że była. Chciał czy nie - należał wcześniej do stada, a i teraz sam na pastwę losu nie zostanie. Wiedział zbyt wiele, a Mak wolała mieć takie rzeczy pod kontrolą. Jakąkolwiek. Chociaż nie do niej to należało, chociaż winien alfa się tym zajmować i podejmować decyzje - w dzisiejszych czasach nic nie było pewne, a watahy rozbite jak skorupki od jajek. Dlatego dbała na własną rękę, a potem się pomyśli.

Życzliwa była jak cholera. Szczególnie, że miód w kubeczku się skończył, a to był znak, że pora do domu. Zlazła więc z zydla i ku gawiedzi zebranej się teraz odwróciła. Znów skrzywiła usta w grymasie i nos, bo zapach całego tatałajstwa do niej dotarł, aż za mocno.

I po tych słowach wyszła z karczmy, nie oglądając się na nikogo.

Dawno, dawno temu, kiedy diabeł był małym pomiotem, macocha mówiła, żeby nie brał niczego od nieznajomych, bo to narkotyki... potem zrozumiał, że to niemożliwe, aby ktokolwiek rozdawał towar, bo ten po prostu był za drogi. Ale teraz jakimś cudem okazało się, że jednak ktoś rozdawał narkotyki!
Był gotów całować ślady jej stóp na ziemi, po której stąpała, ale jedyne co udało mu się powiedzieć, to proste

głos miał schrypnięty i szorstki jakby wymiotował drutem kolczatym.
Obejrzał się na jej tył, na plecy i czerń płaszcza. Oczywiście, że nie odda pudełeczka.
Ale po jakimś czasie sam się zwlókł do wyjścia. Nic tu po nim, niczego już więcej nie znajdzie.
I nie powiedział nikomu "dobranoc" bo to cham i prostak

Czarny pomiot słuch miał lepszy niż wzrok. Nim spojrzeniem beznamiętnie liznęła Skaziczesta i jego rozmówczynię, zarejestrowała krótką o sobie wzmiankę. Główka obróciła się powoli w ich kierunku. Nie zareagowała inaczej niż zawsze - obojętnością, od której odbijały się małe wojny, gdy nie miały w sobie niczego na czym dziecię mogło skorzystać. Tylko jeden z kącików drgnął lekko, w jaki grymasie stłumiła jedwabna maska, pod którą wiercił się nos, gdy żuła bez zapału ciastka.
Zostawione na stole rzeczy były zaproszeniem podobnym co spodeczek z górką ciasteczek. Spojrzenie wyraźnie z twarzy Airie przesunęło się na kapelusz a później nóż. Kobieta, choć tylko dwukrotnie spojrzała ku kuglarce, jasno dała małej znać, że ma ją na oku. Remrok podjęła zabawę, tak jak krok, który na nieszczęście dwójki poniósł ją właśnie w stronę ich miejscówki, jakby lgnęła dokładnie tam gdzie najmniej sobie życzą.
Jakimkolwiek by nie była zwierzęciem, czystość krwi wpasowała ją wyraźnie w grono tych irytujących.

Oczami omiótł oręż Airie. Prawie jak bułat, choć specem od broni nie był. Długie ostrze, chyba niektóre miecze miewały mniejsze. A może nie? W każdym razie było na co popatrzeć, ostre i precyzyjne w użyciu, zwłaszcza jeśli dzierżyła je prawowita posiadaczka.

podsumował tę część dywagacji i zaczął powoli oglądać otoczenie.

Larwa zaczęła iść do nich, co było rychłą zapowiedzią kolejnego festiwalu plugastwa. To coś chyba naturalnie ściągało zapachem właścicieli. Jeszcze tego brakowało, by miły wieczór zepsuło pojawienie się dziwactwa z Urr.

Zaśmiał się w duchu. Sam przecież pochodził z Wyspy Mew.

spytał, nie znając szczegółów kolejnego zlecenia od "góry".

Blondyna przybyła do przybytku ubrana w czarny płaszcz i bordowe skórzane spodnie. Policzek miała ubrudzony czymś czerwonym, musiała tego nie zauważyć bądź zapomnieć. Spokojne spojrzenie przeleciało po karczmie, dostrzegła Remrok. Jaka ta istotka była słodka!

Wydobyło się z jej ust, lecz szybko zasłoniła dłonią usta. Następnie dostrzegła zakapturzoną postać, nie była w stanie ocenić rasy jegomościa, co skłoniło ją do rozmyśleń na temat czy byłaby to w stanie zrobić po jego organach. Cóż, była tu tylko po pokój bo dziś nie miała gdzie spać. Przyglądając się mu wpadła na jeden z stołów.

Krzyknęła po czym się roześmiała. Przecież on tu był zawsze, dopiero się zorientowała. Podeszła do szynkwasu.

Rzekła do Euzebiusza, otrzymawszy klucz udała się na górę.

W milczeniu stała i odczekała, aż powierzchniowe kundle wstaną od stolika, z miernym zainteresowaniem śledząc podróż kapelusza migrującego poza zasięg dłoni. Głowy nie zadzierała, wzrok przeskoczył na pozostawiony jeden z kufli. Nie sam przedmiot interesował czorta, a to, co ktoś na nim pozostawił. Gdy łechtająca się parka odeszła na tyle, że rozmowę przecięło marudzenie schodów, wsunęła dłonie w kieszenie pozostawiając w jednej z nich woreczek z ciastkami a z drugiej wyjmując rękawiczki. Cienki materiał rączki okrył a w nie trafił jeden z kufli, jaki wyraźnie stanowił zadowalającą zdobycz, bo wsunęła się spokojnie na jedno z pobliskich krzeseł i skupiła się na pozostałych w przybytku gościach. Naczynie spokojnymi ruchami opatulała dziwną chusteczką, przygotowując je sobie do wpakowania pod pazuchę.

Kufelek został starannie zapakowany. Zarówno w chusteczkę, jak i pod płaszczyk, który wybrzuszył się lekko, gdy zsunęła się z zydla, drepcząc w stronę wyjścia.
Chociaż wargi czarnuli przysłaniał kawałek materiału, zadowolenie, z jakim opuściła karczmę brzęknęło w słowach cicho nuconej piosenki, która jak mantra, wibrującym dźwiękiem rozpełzła się po cieniach uliczek wyspy, wśród których wsiąkła i mała drowka.