Zastanowiła się moment, potem coś wykalkulowała i skinęła głową. Potem zaś upiła kolejnego łyka, i już chciała coś powiedzieć gdy usłyszała wilczycę, plask i oczami wyobraźni zobaczyła czerwony rumień na policzku osobnika. Skrzywiła się ze współczuciem.

Łypnęła na okładającą się, każde po swojemu, dwójkę. Zaraz zerknęła za białym warkoczem, którego posiadaczka zamyśliła się nad pergaminem. Później spojrzała jeszcze na Rude, w liczbie dwóch. Na koniec natomiast na Ebiego, sięgając dłonią do kieszeni.

Domówiła wódki.

Uwolniła dłoń z ciasnoty i przeliczyła, na ile liczyć umiała. Zapłata brzdąknęła o blat, jako stuknęło oń dno butelki. Podsunęła ją bliżej siebie, a czarkę w zniosła. Jeszcze trochę.

Rudą odprowadziła spojrzeniem. Potem dopiła grzaniec, zebrała się i wyszła też.

Skubała w zamyśleniu wnętrze wargi, studiując kawałek po kawałku mapę. Westchnęła w końcu pod nosem, bo jeśli przez noc nic nie zauważyła, tak i teraz nic nie dostrzeże. Zwinęła pergamin, wsuwając go na powrót do kaletki. Opuszki palców musnęły lak, gdy cofała dłoń. No tak, dokument wciąż tkwił na swoim miejscu. Uśmiechnęła się machinalnie, zapominając, że miała się podzielić dobrą nowiną z przyjaciółką. Szepnęła po nordyjsku kilka słów, na palcu pierścień pocierając, jakby zabrudzenie na nim dostrzegła. Czy w karczmie zadziała? Była ciekawa.
Zgarnęła czarkę i płaszcz do foteli ruszając, by zająć jeden, bliżej ognia przysiąść.

Zdecydowała w końcu, powstrzymując siostrę przed rozkładaniem kart. Podała jej pudełko i wskazała na piętro. Przeczekają na innego naiwnego. Wstała, zabrała woreczek i z Rivunniel opuściła główną izbę.

Miała to. Najważniejszy obiekt dzisiejszego szkicu - Vienę w momencie uderzenia Asimara prosto w twarz. Prostackie i bez polotu? Najpewniej, ale jakoś ją to bawiło. Aż się zastanowiła jakby ona zareagowała? Ciężko powiedzieć, pewnie zjadłby ją strach. Ale to nie istotne, liczył się fakt, że udało jej się uchwycić ten jeden szczególny moment. z mimiką troszkę podkolorowała emocję ale tylko podkreślało to komediowość sytuacji.

Długo się powstrzymywała by nie patrzeć po stoliku obok. Choć w kąciku oka wciąż płonął kształt wcześniej podpatrzonej postaci, to dziwnym sposobem była już pewna, że gdy tylko zdecyduje się zerknąć w jego stronę, odkryje, że brodatego mężczyzny wcale tam już nie ma. Co za licho? Ale czy w ogóle dziwnym? Pierwej była przecież tam kobieta z naparem, później brodaty... Obydwoje zdematerializowali się, gdy tylko wyrzekła słowo. Stad, miała prawo być trochę rozdygotaną. Gdy białowłosa kobieta szła w stronę foteli, Scarpelli odruchowo poderwała się na pół cala z krzesła, by w razie czego zasłonić nieszczęsny stolik piersią i nie dopuścić, by kolejna osoba przepadła w jego objęciach, zasiadając przy nim. Czary, kurde, czary.