Mona lekko się zaśmiała.

Powiedziała ze śmiechem.

W trzech słowach określiła dokonany rezonans sytuacyjny.

Ruda była cholernie kiepską pocieszycielką. Rany, ona nawet nie miała najmniejszego pojęcia jak się za to zabrać, jeśli szło o mężczyznę. Nie proponowała ramienia, ani cycka, ani uda. Jedyne co mogła zaproponować, to swoje towarzystwo. Nieraz słyszała, że była nawiedzona. Zwłaszcza od Tecli. Gdyby kobieta okazała jej trochę serca w najgorszym okresie życia Ramony, może wtedy wiewióra byłaby inną kobietą. Taką, która nie wzbudziłaby zainteresowania Thynna, ale za to potrafiła go pocieszyć.

Nieznajomy wyszedł. Znowu została sama z Deanem.

Głęboko westchnęła.

Panna Rey odłożyła butelkę, pociągnąwszy z gwinta ledwie tyle, by starczyło usta zamoczyć. Zsunęła się z zydla, nie bacząc czy na nią patrzy. Chciała podejść, przytulić go, ale wydawało jej się to banalne, gdy Dean cały czas zgrywał się z ironicznym sposobem życia. Nie brała go na poważnie, ale... Podejrzewała, że ma problem. I uważała, że najgorsze będzie zamykanie się. Z flaszką.

Koniuszki palców kobiety musnęły ramię Deana, ledwie wyczuwalnie. Rzuciła mu spojrzenie przez ramię, kiedy szła na środek szynku, między stoliki, kołysząc biodrami. A potem tak zwyczajnie odwróciła się z uśmiechem i skinęła na niego paluszkiem, jakby nic się nie stało, jakby życie trwało dalej. Muzyki nie było, ale grała w wyobraźni rudej i poruszała jej ciałem - biodrami, ramionami, stopami. Obracała się, może nawet... Wygłupiała. Czy zrobilaby to, gdyby nie byli sami, żeby go... Pocieszyć?

Ciężko powiedzieć.

Mona go nie przytuliła, a musnęła jedynie jego ramię! Tak jej się przynajmniej wydawało. Nie odpierdalała nic wielkiego wobec tego.

Znalazła rozwiązanie dla trzeźwości Thynna.

Była akurat w trakcie obrotu, kiedy to mówiła. Spódnica falowała, kręciło jej się w głowie, świat wirował. Odchyliła głowę do tyłu. Czasami marzyła, by wpaść w taką wirujacą przestrzeń, zniknąć w niej, przepaść. Nikt by nie płakał, a ona nie musiałaby już niczego więcej oglądać. Trudniej było robić z siebie wariatkę, która - choć rytmicznie - tańczyła bez muzyki, by uratować przed samozniszczeniem jakiegoś palanta, z którym znała się nic nie znaczącą chwilę. Postradała rozum, albo gorzej - istotnie zwariowała.

Wolała tańczyć niż myśleć nad późniejszymi konsekwencjami. Kołysała się więc, co jakiś czas obijając o stół albo ławę. Trzewiki stukały. Dean nie podchodził, mierzył ją tym swoim dziwnym spojrzeniem, przez które czasami wolała utrzymywać dystans. Teraz nie bardzo miała wybór, sama z niego zrezygnowała, pozwalając by do niej dołączył. Poświęciła się, a on wybrzydzal. Uśmiechnęła się do swoich myśli. Dean, och, Dean...

Rzuciła obiecując sobie, że to już ostatni raz, kiedy ona o coś go prosi. Pierwszy i ostatni.

Mona ugięła się lekko ze śmiechu, kiedy Avdean ruszył w jej kierunku. Strach było patrzeć, jak traci życie przez niezawiązane sznurówki! W tej chwili jednak rudą bawił ten pijacki chód szlachcica, pokazywanie na Szacha i Mata, zapieranie się w tej swojej norce, z której nie chciał wyjść. Dean dostarczał jej rozrywki i urozmaicał swoimi odcieniami szarości barwny żywot wiewióry. Pannie Rey trudno było przyznać, że pojutrze będzie jej tego brakowało. Zawsze mogła liczyć na przypadek bądź szczęście. I jeszcze na chęć zemsty, którą wczoraj Dean jej obiecywał. Dotrzymywał słowa?

Nie odpowiedziała, w ogóle. Zaśmiała się jedynie, klasnęła w dłonie i kiwnęła głową. Ciężko było stwierdzić, czy to reakcja na zderzenie z ławą, czy jej zgoda. Czuła, że Kieł trzyma ją jeszcze po wczoraj i nie do końca wytrzeźwiała. Deana nie było - piła. Dean był - piła i tańczyła. Nogi plątały się, język prawdopodobnie też. Więc milczała.

Podtrzymała Thynna, gdy ujął ją nonszalancko, jak na pijaczynę. Oparła dłoń na jego ramieniu i zakołysała się wraz z nim, zapierając obcasami aż miło, żeby nie polecieć z Avdeanem w tył. Był cięższy, wyższy, cieplejszy i bardziej zalatywało od niego alkoholem niż od niej.

Prychnęła w ramię mężczyzny.

Zerknęła na niego z bliska, kątem oka.

Miało nie być tańców, ani przytulańców. Miało nie być wolno, ale intensywnie.

Tymczasem Monie ciążyła głowa. Kobieta oparla czoło o własną dłoń wspartą na ramieniu Thynna. Słuchała go uśmiechając się pod nosem. Przed spojrzeniem szlachcica schroniła się za burzą kędzierzawych włosów. Nie poruszała się już znacznie, jeno kołysała. Stopy przytwierdzone do ziemi zapierały się nieraz, gdy w tym dziwnym objęciu próbowała wespół utrzymać równowagę za nich dwoje.

Tak jej było dobrze. Woń alkoholu mieszała się z ciepłem jego ciała i uderzała przez koszulę w jej twarz. Przymknęła powieki. Dean wydawał się być teraz bardzo podatny na cokolwiek. Jakimś trafem czuła, że powinna go uchronić przed wpływami innych w takim stanie. W obcym miejscu, z obcą osobą, nie był do końca bezpieczny. Wtulała się w niego wstawiona, wątłej budowy ciała kobieta, której nie znał. Nie tak. A mimo to zapadała się w nim po raz kolejny, jak w następujących po sobie warstwach jedwabiu.

Szepnęła, ale jakoś tak inaczej niż zwykle, bez groźnej miny i ostrego spojrzenia.

Nie dokończyła. Pozwoliła mu się domyślać.

Mona nie zwracała uwagi na to, co marudził pod nosem Avdean. Zapamiętała jednak, że wspomniał o jej zapachu. O tym, że ładnie pachnie jak na człowieka. Mógł ją mamić, żartować, ale nie brzmiał tak mimo ilości wypitego alkoholu. To zdanie zasiedliło się w jej myślach jak nasionko, które znalazło odpowiedni grunt, by od razu wykiełkować. Nie chciała teraz go o to pytać, nie w taki sposób. Cieszyła się chwilą i nie pragnęła, aby Dean ją na tym przyłapał. Wypominałby rudej do końca jej dni ten taniec i ten wieczór, a nawet... Całkiem możliwe, że i bez wiedzy o jej uciesze będzie to robił.

Ruda poczuła, jak loczki poruszają się. Dean zmienił pozycję, zacieśnił ją w objęciu - dość delikatnym jak na takiego brutala - więc i ona odwzajemniła jego gest. Stanęła na palcach, by głębiej zanurzył się między jej szyją, a ramieniem i pozostał tam, podczas gdy ona zanurkowała palcami w jego włosach, muskając je od karku mężczyzny w górę. Uścisk Thynna sprawił, że przestała się poruszać. Wciągała jego zapach, wtulała się w ciało, słuchała bicia serca i oddechu. Nic więcej nie było jej potrzeba, ani flaszki, ani słów.

odpowiedziała jedynie wzdychając, gdy wspomniał o śnie pod drzwiami.

Szlag. Tańczącym, a w zasadzie stojącym w środku nocy Deanowi i Monie przydałby się odpoczynek. Im mocniej dociskała twarz do jego klatki piersiowej, tym bardziej zdawała sobie sprawę jak świetną byłby poduszką. Niczego nie obiecywała, ale i sielanka bezruchu musiała się wreszcie skończyć. Tak, jakby obudzono ją za wcześnie - prosiła o jeszcze chwilę, daremne pięć minut na drzemkę, zanim będzie musiała wstać do codzienności.

Dlatego milczała, nie zwierzając mu się z niczego i nie tlumacząc własnego zachowania.

Poczuła nieskrępowaną przyjemność, kiedy mężczyzna dociskał ją mocniej do siebie i wędrował kującą brodą po jej szyi, wywołując dreszcze. Zatrzęsła się w jego ramionach, zaciskając palce na kosmykach włosów szlachcica. Czuła jego ciepłe usta i pijacki oddech aż nazbyt wyraźnie, by wiedzieć, że Avdean ma nieźle w czubie. Uśmiechnęła się delikatnie wiedząc, że zaraz coś palnie. Zakotwiczyła w jego oczach, na kilka oddechów. Przyglądała mu się z ciekawością i zaintrygowaniem, nadal. Nie poznała się jeszcze na nim. To, co o nim mówiono, co o nim zaslyszała, było jedynie plotkami, które równie dobrze można było rzucać na jej temat. Nawet jeśli przestrzegano wiewiórkę przed Thynnem, to ta wolała przekonać się na własnej skórze.

Mona słysząc, co Dean powiedział, odsunęła się od niego i zmarszczyła lekko czoło. W kącikach ust kobiety drżał uśmiech sprawiając, że wargi wstrzymywane, by się nie roześmiać, drgały impulsywnie. W brązowych oczach rudej pojawiły się wesołe, pijackie iskierki.

Powtórzyła za nim wyglądając chyba na zaskoczoną. Mile ją to połechtało, ale tego akurat nie pozwoliła po sobie poznać.

Przesunęła obie dłonie za jego kark, i na nim się trzymając odchyliła się od niego odrobinę, by wspomóc się dystansem w trzeźwiejszych domysłach. Później opuściła ręce, bo i on się odsunął. Skrzyżowała je na piersiach i mrugnęła, gdy wylądował na stole. Konspiracyjnie nachyliła się ku niemu, by zdradzić mu pewną tajemnicę.

Mrugnęła do niego i powtórzyła jego gest z pstryknięciem.

Wróciło stare, dobre wspomnienie o Thynnie babiarzu. I choć Mona odchodziła z uśmiechem, zadowolona z siebie, i tak przecież czekała na niego na piętrze. Pozostał im w końcu ostatni dzień. Zgarnęła po drodze butelkę Kła, którą wcześniej zamówiła.

Drzwi uderzyły z hukiem, otwarte gwałtownie. Drobna, wychudzona postać padła na karczemne deski już na samym progu. Wczołgała się, drżąc na całym ciele. Chyba tylko litość mogła powstrzymać Szacha i Mata przed wyrzuceniem jej z karczmy.

Litość lub brzęk monet z ciężkiego woreczka, który upadł na wyciągnięcie ręki od żebraczki.

- szepnęły spierzchnięte usta, gdy drżąca dłoń sięgnęła po mieszek. Pod paznokciami zastygł brud wymieszany z krwią.

- wyrzęziła i zaniosła się kaszlem. Kilka kropel krwi wypadło z jej ust wraz ze śliną, nim płuca zdołały się uspokoić. Podniosła najpierw głowę. Oko ewidentnie zostało podbite. Krew dopiero rozlewała się po białku, pochłaniając je łakomie.

- mruknęła, podnosząc się na drżących nogach. Otarła krew z opuchniętej wargi. Ominęła strużkę spod nosa, która wlewała jej się do ust, barwiąc dziąsła na czerwono. Łachmany były porozdzierane, brudne. Cuchnęła potem, długo niemytym ciałem. Wyglądała jakby coś próbowało ją przed chwilą pożreć, przeżuło i rozmyśliło się w ostatniej chwili. Rozbiegane, przerażone spojrzenie omiotło karczmę. Na czole wykwitał właśnie pokaźny siniak. Żebraczka drżała. Lśniące ślady po łzach wyżłobiły na jej brudnych policzkach żałosne ścieżki. Brudne włosy posklejane były w strąki. Nieregularny, szybki oddech rozpalał coraz to od nowa ból promieniujący od żeber. Chyba któreś zostało złamane. Przerażone oczy padły na drzwi, które pozostawały zamknięte. Wlokąc za sobą nieporadnie jedną nogę dotarła do szynkwasu. Drżała.

- wychrypiała do karczmarza, nie przejmując się jego krzywym spojrzeniem. Monety zabrząkały o blat.

- zmieniła zdanie w ostatniej chwili. Była w opłakanym stanie. Oczy wciąż lśniły od łez.

- dodała ciszej.

Zdziwiona spojrzała na sakiewkę. Nie musiała oddać całej, by się wypłacić. Zgarnęła klucz do pokoju. Drżąca, brudna ręka poprawiła porozdzierane łachmany. Mignęło wychudzone udo, na którym wykwitał paskudny siniak. Osłoniła szmatami nienaturalnie wystający obojczyk. Przytrzymała się szynkwasu, bo drżące nogi ponownie chciały odmówić posłuszeństwa. Odkorkowała pierwszą butlę i dossała się do niej jak spragniony na solindyjskiej pustyni wędrowiec. Piła łapczywie, dużymi haustami, nie przejmując się bólem, gdy wódka przeżerała rany wokół ust. Uroniła kilka kropel, które spłynęły po brodzie.

Po chwili, która dla nieprzyzwyczajonej do alkoholu osoby mogłaby się zdawać wiecznością, oderwała butelkę od spierzchniętych warg. Wzięła głęboki, drżący oddech. W przekrwionych oczach stanęły łzy, z których nic sobie nie robiła. Zgarnęła obie butle i powoli, na drżących nogach skierowała się ku schodom. Była to ciężka i długa przeprawa.

- powtórzyła żarliwie jak modlitwę, bezmyślnie jak mantrę, pusto jak transie. Wreszcie zniknęła na górze i starannie zamknęła za sobą drzwi do pokoju.