Vesi dorasta do 150 cm długości i 24 kg masy ciała. Według ustnych przekazów niektóre ze złowionych ryb osiągały 150 cm i aż 46 kg masy. Łuski drobne, mocno osadzone. Linia boczna dobrze widoczna. Na linii grzbietu występuje mała, czerwono-zielona płetwa tłuszczowa. Głowa z wielką i silnie uzębioną paszczą. Podczas tarła samce zmieniają całe ubarwienie na czerwonawe, a żuchwa przybiera kształt haka. Młode mają na bokach ciemne i czerwone plamki. Osobniki dorosłe mają nieregularne czarne plamy na górnej połowie ciała. Łuski od grzbietu czerwonawe, od strony brzucha brązowe. Głowa zielonkawa. Płetwy brzuszne brązowawe.
Występują praktycznie w każdym klimacie na ziemiach Fallathanu, za wyjątkiem tropikalnego. Vesi to typowa ryba anadromiczna tzn. wędrująca na czas rozrodu z mórz do rzek. W czasie tej wędrówki vesi kierują się zapachem wody w miejscu, w którym przyszły na świat. W trakcie przekraczania granicy wód słodkich i słonych dokonują się w ich organizmach zmiany biochemiczne i fizjologiczne. W trakcie wędrówki nie pobierają pokarmu. Tarło odbywa się jesienią, w zimnej, dobrze natlenionej wodzie o silnym prądzie. Ikra w liczbie do 30 000 ziaren (o średnicy około 6 mm) jest składana do jamek wygrzebanych przez samicę w piaszczystym lub kamienistym dnie. Co więcej, czerwona ikra tych ryb ceniona jest przez koneserów za wyjątkowy, słony smak, doskonale komponujący się z serem lub chrupkim pieczywem. Larwy wykluwają się wiosną. Mają one długość około 2 cm. Okres resorpcji woreczka żółtkowego trwa około 40 dni. Po tarle wiele osobników ginie – są wyłapywane przez ptaki żyjące nad wodą, niedźwiedzie, psy lub inne drapieżniki żywiące się młodymi, małymi rybkami. Osobniki młode spędzają w rzekach 2–3 lata, następnie wędrują do morza. Na czas tej wędrówki przybierają barwę szarozieloną na grzbiecie i srebrzystobiałą na bokach i brzuchu. W morzu spędzają kolejne 2–3 lata, po czym wracają do tej samej rzeki na tarło.
To ryba drapieżna. Początkowo żywi się skorupiakami planktonowymi i larwami owadów, później mniejszymi rybami oraz skorupiakami. Rybacy odławiający je często mówią, że w żołądkach, po poprawieniu, znajdują nie tylko małe i drobne rybki, ale i kawałki innych vesi. Stąd podejrzenie o zjadanie własnego gatunku.
Vesi jest ceniona przede wszystkim za mięso – czerwone, w niektórych przypadkach lekko różowe, bardzo smaczne, choć o charakterystycznym, słonawym posmaku. Mięso tłuste. Doskonale nadaje się do wędzenia lub marynowania, jak również podawana na świeżo w formie tatara lub pieczona. Warto też wspomnieć, że względnie niska zawartość ości jest wysoce ceniona śród kucharzy (brak dodatkowego oprawiania ryby).
- najsilniejsze osobniki docierają do źródła swego wylęgu, przekazują więc swemu potomstwu najlepsze cechy
- smaczne, tłuste i odpowiednie do przygotowania na kilka sposobów mięso.
- ikra vesi ceniona jest przez koneserów.
Poziom: 11