Szczurodyl to pokraczne monstrum, wynik eksperymentów alchemicznych i związanych z nimi mutacjami. Bestia osiąga długość do dwóch i pół metra wraz z ogonem, ważąc do dwustu kilogramów. Na pierwszy rzut oka wygląda jak skrzyżowanie szczura z krokodylem i pewnie dzięki tym podobieństwom zawdzięcza swą nazwę. Górną część łba i grzbietu pokrywa szorstka, szczotkowata sierść o smolistej barwie. Jej włos zadarty jest w kierunku ogona, a gdzieniegdzie widnieją dość widoczne ostre wypusty na kształt kolców. Pozostałą część cielska pokrywa twarda gadzia łuska, przyjmująca kształt niewielkich kwadratów. Jest ona ubarwiona na zielono, choć dolne jej części przechodzą w delikatny róż. Paszcza szczurodyla to sporej wielkości szczęki, podobne do krokodylich, uzbrojone w ostre zęby. Bez problemów przebijają skórzane zbroje a nawet kolczugi. Dwa wyrastające z górnej szczenki kły służą do dobijania i przytrzymywania ofiar. Zgryz morderczych szczęk jest tak silny, że potrafi przegryźć człowieka w pół. Krótkie i masywne kończyny zakończone są czteropalczastymi stopami, a na ich końcach wyrastają ostre i solidne szpony. Bestia używa ich do walki, wspinaczki i pływania. Oczy szczurodyla są czarne, świecą delikatnie w mroku. Uszy podobne do szczurzych, czułe na szmery i wszelkie odgłosy. Na uwagę zasługuje długi ogon zwężający się ku końcowi. W pierwszych odcinkach, gdy odrasta z korpusu, pokryty jest łuską, a górną część zdobi niewielki, zrogowaciały grzebień. Końcowy fragment pokrywa twarda, różowo ubarwiona skóra.
Szczurodyl pojawił się na ziemiach Fallathanu wieki temu. Poddawany eksperymentom alchemicznym i rytuałom przybrał formę zupełnie nowego drapieżnika. Niemal wszyscy badacze są zgodni, że gatunek ten wywodzi się od szczura i krokodyla, choć trudno określić ile cech i walorów szczurodyl odziedziczył po każdej ze stron.
Potrafi rozmnażać się w obrębie swego gatunku, co pozwoliło monstrum na szybką ekspansję i przystosowanie się do środowiska. Uwielbia tereny wodno-lądowe, gdzie rozmnaża się i żeruje. Monstrum bez problemów osiedla się w wielkich miastach, wykorzystując dla swych potrzeb labirynty podziemnych kanałów. Należy do typowo nocnych drapieżników polujących od zmroku do świtu. Wyśmienicie czuje się w okolicach rzek, jezior, rozlewisk, bagien i trzęsawisk. Gdy nadchodzi zima szczorodyl migruje najczęściej do cieplejszych obszarów Fallathanu lub kieruje się do miast. Jest gatunkiem dość powszechnie spotykanym i bardzo niebezpiecznym dla przeciętnego zjadacza fallathańskiego chleba.
Odżywia się mięsem upolowanych stworzeń, zżerając je łącznie ze szkieletem. Nie gardzi padliną, owadami, a dietę urozmaicają wszelakie byliny i korzenie. Żyjąc w naturalnym środowisku kopie samodzielnie tunele w ziemi, gdzie dwa razy w roku samica składa kilkanaście jaj. Okres godowy i sama kopulacja odbywają się w wodzie. Zaloty spragnionych samców polegają na demonstracji paszcz i biciu ogonem w taflę zbiornika. Wybór partnera to już wyłącznie decyzja samicy. Młode, po wykluciu się z jaj, instynktownie zmierzają w kierunku środowiska wodnego, skazane wyłącznie na samych siebie. Przypuszcza się, że tylko jeden na dziesięć szczurodyli dożywa wieku dającego możliwość rozmnażania. Pozostałe padają łupem drapieżników lub giną w ramach selekcji najsłabszych ogniw gatunku.
Bestia, dzięki gadziemu pochodzeniu, dożyć może nawet dwustu lat. Największe osobniki jakie dotychczas spotkano, osiągały rozmiary nawet trzech metrów długości, a ich waga sięgała trzystu kilogramów. Nic więc dziwnego, że wieści o pojawieniu się w okolicach tak ogromnych szczurodyli powodują niemal natychmiastowy napływ żądnych przygód poszukiwaczy i łowców potworów. Ceniona jest łuska bestii z której wytwarza się eleganckie obuwie. Ciekawostką jest zastosowanie twardej szczeciny, która służy jako trudno ścieralny materiał do wyrobu mioteł i szczot okrętowych. Niejeden majtek ma z nią kontakt, otrzymując miano szczurodyla pokładowego. Monstra tworzą kilkunastoosobowe stada oparte na hierarchii najsilniejszego samca. Podobnie jak szczury działają w grupie, a każdy osobnik ma określone zadania. Polując próbują osaczyć ofiarę, a następnie unieruchomić i dobić. Z racji swej liczebności nie odpuszczą nawet większym i silniejszym, zwłaszcza gdy bronią upolowanej wcześniej zdobyczy lub chronią terytorium. Tolerują jedynie szczury, choć te starają się nie wchodzić w drogę wyrośniętym krewniakom. Szczurodyle są dość powolne na lądzie, choć nie mają problemów z wejściem na wysoki głaz czy skarpę brzegową. Wykorzystują szponowate łapska do wspinaczki. Jednak ich żywiołem jest woda i tam czują się najbezpieczniej. Potrafią doskonale nurkować, wstrzymując oddech nawet na godzinę.
Poziom: 40