Stalaktor osiąga do dwóch metrów długości, mierząc od nasady czepnych przyssawek po łeb monstrum. Przypomina swym wyglądem kawał wiszącej skały - stalaktytu, spotykanego w jaskiniach, kopalniach i grotach Fallathanu. Jego obślizgłe cielsko pokrywa zrogowaciały naskórek, mieniący się szaro-antracytowym odcieniem. Kreatura nie posiada jako takich kończyn, zresztą nie są jej potrzebne. Dzięki sześciu czepnym odrostom w kształcie wydłużonego trójkąta, potrafi przyjąć pozycję wiszącą, imitując wyglądem kawał niegroźnej skały. Służą też do powolnego i ślamazarnego przemieszczania się po suficie. Masywny, stożkowaty korpus kończy się otworem gębowym, rozwierającym się w dwie uzbrojone zębami szczęki i cztery mackowate odrosty w kształcie wijących się pnączy. Służą one do przytrzymywania ofiary i dbają o higienę uzębienia kreatury. Łeb Stalaktora zdobią dwa umieszczone w oczodołach ślepia o barwie ametystu. U nasady tułowia wyrastają cztery macki, długie na trzy metry. Dwie z nich rozwidlają się przy końcówkach, służąc jako narząd dotykowy i skuteczna broń chwytna. Bestia posiadła też zdolność rozciągania swego tułowia (potrafi rozciągnąć cielsko na cztery metry)
Stalaktory zamieszkują wyłącznie podziemną część kontynentu. Spotkać je można w górskich grotach, lodowych jaskiniach, wszelakich kopalniach czy katakumbach. Należą do bestii długowiecznych, potrafiąc dożyć nawet czterystu lat. Ekspansję gatunku wsparła sieć podziemnych rzek, dzięki którym rozprzestrzenił się na tyle szybko, aby uprzykrzyć życie rasom inteligentnym. Jest zmorą górników i poszukiwaczy skarbów.
Atakuje z zaskoczenia, starając się unieruchomić ofiarę a następnie rozszarpuje ostrymi zębami. Jeśli zdobycz jest mniejsza (szczur, pies), zostaje pożarta w całości. Z racji wolnej przemiany materii i osiadłego trybu życia, Stalaktor może nie polować kilka miesięcy. Tworzy kilku a nawet kilkunastoosobowe siedliska, nie stroniąc w wyjątkowych momentach od kanibalizmu. Jako że bestie nie mają kontaktu ze światem powierzchniowym, nie podlegają zasadzie pór roku. Tutaj wyznacznikiem czasu są narodziny młodych Stalaktorów. Wykluwają się z wiszących kokonów, zlepku skalnych okruchów i śliny. Początkowo odżywiają się resztkami pozostawionymi po dorosłych osobnikach a z czasem, same zaczynają polować. Okres godowy przypada więc co dwa lata, tyle bowiem czasu potrzeba do zapłodnienia, złożenia jaj w kokonie i wyklucia młodych. Stalaktory wydają dźwięki, które przypominają odgłos kapiących i rozbijających się o skałę kropli wody.
Ubicie potwora nie jest łatwe, zwłaszcza że atakuje z zaskoczenia i próbuje unieruchomić ofiarę. Długie macki mają zdolność regeneracji a twarda skóry zapewnia w miarę solidny pancerz. W kulturze Fallathanu Stalaktor ma opinię obślizgłej i ohydnej kreatury, wzbudzającej odrazę i niesmak. Mało kto poluje na nie dla mięsa a skóry po kontakcie z promieniami słonecznymi, ulegają sflaczeniu. Jedynie alchemicy wykorzystują gałki oczne w tworzeniu mikstur zwiększających widzenie w ciemnościach.
Skałopodobność - Stalaktor z racji swego podobieństwa do wiszącego odłamka skały, jest trudny do zlokalizowania.
Widzenie w ciemnościach - Stalaktor widzi w ciemnościach obiekty cieplejsze od otoczenia w kolorze ametystowym (im ofiara jest bliżej, tym jej barwa jest bardziej jaskrawa).
Rozciągliwość tułowia - Przyssany Stalaktor, potrafi rozciągnąć swój tułów nawet do czterech metrów.
Powolny metabolizm - Stalaktor jest niemal w ciągłym bezruchu, dlatego też może nie odżywiać się miesiącami.
Pływanie - Stalaktor dość dobrze czuje się w wodzie, jednak z pływania korzysta w wyjątkowych sytuacjach (migracja, okres godowy).
Wrażliwość na światło - Wzrok Stalaktora jest bardzo wrażliwy na światło słoneczne i magiczne.
Flegmatyka sufitowa - Stalaktor jest upośledzony ruchowo, nie dość że przemieszcza się bardzo wolno za pomocą czepnych przyssawek, to musi jeszcze korzystać z powierzchni sufitowych.
Poziom: 58