Skoczopiórki to spore ptaszyska wysokością dorównujące dorosłemu człowiekowi. Poruszają się na dwóch długich i umięśnionych nogach, które od kolan w dół przechodzą w patyczkowate szczudła. Zakończone są trzema solidnymi pazurami i niewielkim tylnym odrostem ułatwiającym chodzenie. Szpony są dość ostre, pozwalające bestii na rycie w ziemi i przytrzymywanie niewielkich zwierząt. Jako że ptaszysko porusza się wyłącznie na dwóch odnóżach, są one bardzo wytrzymałe, a ich kości bardzo twarde. Z tułowia wyrasta długa na dobry metr szyja przechodząca w niewielki łeb. Widnieją na nim smoliste, okrągłe ślepia przypominające dwa ziarna pieprzu. Czarny jest dziób i bujny pióropusz wyrastający na górze głowy. Samce chlubią się większym i bardziej rozrośniętym, wabiąc jego urokiem uległe samice. Warto wspomnieć o walorach lekko zagiętego ku ziemi dzioba, którym stworzenie rozłupuje twarde orzechy, kokosy jak i ubija mniejsze stworzenia. Od dzioba pod przednią częścią szyi, aż do podbrzusza, ciągnie się biaława skórzana narośl zwana grdyką. Ma ona wyłącznie walory ozdobne. Przepiękny jest ogon tej bestii, na który składa się wachlarz długich na półtora metra piór, lśniących wzorem czerwono-biało-czarnych pasków. Ptak może go rozkładać podobnie jak paw. Cielsko mieni się w kolorach brązowo-czerwonych, przeplatanych śniegowymi pasami wzdłuż szyi, kręgosłupa, na udach i częściowo podbrzuszu. Skoczopiórek jako jeden z niewielu ptaków nie posiada skrzydeł.
Skoczopiórek to rdzenny mieszkaniec Fallathanu. Nazwę swą zawdzięcza pięknemu ubarwieniu i umiejętności skakania na swych długich odnóżach. Potrafi wykonać sus długi na pięć metrów i równie wysoko wyskoczy, co czyni z niego stworzenie trudne do pochwycenia. Jest bardzo lekki, ważąc zaledwie trzydzieści kilogramów. Zamieszkuje dość licznie tereny sąsiadujące z brzegami rzek, rozlewisk, jezior i większych zbiorników słodkowodnych. Warunkiem jego występowania jest teren skalisty, który umożliwia mu ewentualną ucieczkę przed drapieżnikami. Brodząc po płytkiej wodzie próbuje złapać rybę, raka czy inne mniejsze stworzenie. Na lądzie buszuje w poszukiwaniu gryzoni, które stanowią w większości jego dietę. Nie skąpią wszelkim robactwem, a i padlina nie jest im obojętna. Ostry i mocny papugowaty dziób świetnie zdaje egzamin przy rozłupywaniu orzechów, a nawet kokosów. Ptaszysko tworzy kilkunastoosobowe stada, które na jesień migrują do cieplejszych rejonów krainy. Piesza wędrówka dość często dziesiątkuje populację, choć ich przyrost ma ciągle tendencje zwyżkowe.
Należą do dziennych drapieżników nie dbających o łowieckie tereny. Nocą stworzenia oblegają niedostępne półki skalne, gdzie przebywają do wschodu słońca. Okres godowy rozpoczyna się wczesną wiosną, a jego kilkudniowy rytuał znany jest większości mieszkańców Fallathanu. Samce formują się gęsiego, tworząc duże koło. Wybranki zasiadają w środku, najczęściej jest to piaszczysta plaża i poskrzekując, obserwują bacznie paradujące samczyki. Te raz po raz zatrzymują się ukazując wachlarz swych barwnych piór na ogonie i pióropuszu na łbie. Selekcja trwa dopóty, dopóki nie zostanie najprzystojniejszy, zdaniem samiczek, osobnik. Jaja zostają złożone po miesiącu, w miejscach trudno dostępnych dla drapieżników. Warto wspomnieć o jednorocznym gnieździe witym przez skoczopiórki ze źdźbeł trawy. Jest ono wspólną siedzibą wszystkich wysiadujących jaja samic. Młode, po tygodniu, zdolne są do skakania i przyłączają się do stada. Pośród łowców cenione jest mięso z tych ptaków, zwłaszcza delikatne piersi i udźce, które goszczą na stołach najwytrawniejszych smakoszy i łasuchów. Pióra, zwłaszcza z ogona, są materiałem zdobniczym do kapeluszy, używane jako lotki do strzał, a nawet jako pióra do pisania. W legendach i mitach skoczopiórek jest symbolem przebiegłości i zuchwalstwa.
Poziom: 17