Remorhaz zyskał niechlubną sławę polarnego robala. To olbrzymie monstrum wyglądem przypomina olbrzymią stonogę, poruszając się z niesamowitą szybkością, na kilkudziesięciu odnóżach. Jego podłużne cielsko podzielone jest na liczne segmenty, z których wyrastają chitynowe, półmetrowe kończyny. Całkowita długość bestii może osiągnąć nawet piętnaście metrów, a obwód cielska waha się do dwóch metrów. Jednak kto wie, czy ziem Fallathanu nie zamieszkują jeszcze większe okazy.
Dorosły osobnik waży do sześciu ton. Ich ciało ma biało-niebieski kolor, dzięki czemu są mało widoczne w polarnej i lodowej aurze. Na grzbiecie całego cielska widoczne są wypukłości w kolorze czerwieni. Z nich to właśnie Remorhaz emituje olbrzymie ilości ciepła. Charakterystyczna jest podwójna, błoniasta narośl, ciągnąca się wzdłuż szyi po samą głowę. Sprawia ona złudne wrażenie niewielkich skrzydeł. Przerażający jest widok ohydnej głowy potwora. Wyłupiaste, okrągłe i zimne oczy, nad i pod którymi wyrastają długie, cienkie czułki. Spojrzenie bestii przenika wroga fosforyzującym w kolorze zieleni blaskiem. Szczeki uzbrojone są w ostre, lekko zakrzywione rzędy zębów.
Remorhaz zamieszkuje zimne i lodowe obszary Fallathanu. Należą raczej do samotników i spotykane są razem tylko w okresie godowym. Robal egzystuje wśród licznych górskich lodowców, w których kopie labirynty podziemnych korytarzy. Większość z nich prowadzi do olbrzymiej komnaty, które jest legowiskiem bestii. Ze względu na ciepło, które Remorhaz emituje ze swego cielska, naraża lód i śnieg na szybkie topnienie. Panująca wokoło niska temperatura, zamraża go dość szybko, co powoduje zlodowacenie tuneli, które okazują się istnym lodowiskiem. W głównej grocie monstrum napotkać można wiszące lodowe stalaktyty. Tu też samice składają swe jaja. Przez dwa miesiące ogrzewają je ciepłem swego ciała. Pozostawienie ich nawet na minutę w zimnym klimacie jest zgubne dla przyszłych młodych. Liczba szaro-niebieskich jaj waha się od jednego do dwóch sztuk. Po czterech miesiącach nowe pokolenie opuszcza legowisko, posiadając wszystkie cechy dorosłych osobników. Jednak by osiągnąć rozmiary rodziców trzeba poczekać kilka lat. Samica może składać jaja co roku, jednak nie więcej jak trzy-cztery razy podczas swego życia.
Mimo swych sporych rozmiarów, żyją dość krótko a maksymalny okres ich egzystencji to około 30 lat. Te lodowe drapieżniki polują na mniejsze zwierzęta, nie odpuszczą nawet humanoidalnym agresorom. Wkroczenie na ich rozległe terytorium wiąże się z wielkim niebezpieczeństwem. Remorhaz ukrywa się pod śniegiem i lodem, a gdy usłyszy ruch nad nim, atakuje z zaskoczenia. Jego długa szyja potrafi unosić się na kilka metrów w górę, a następnie ruszyć z impetem na wroga. Paszcza połyka mniejsze stworzenia w całości. Giną natychmiast, zabite przez ciepło wytwarzane wewnątrz ciała. Kontakt z emitującymi ciepło wypukłościami skóry powoduje liczne poparzenia. a wbity w to miejsce miecz, szybko nabierze koloru rozgrzanego żelaza. Remorhazy tolerują się nawzajem na danym terytorium, a jego zasięg sięga nawet 100 km. Jednak, gdy zmniejsza się ilość pokarmu, wtedy wzrasta rywalizacja o dominację nad rewirem. Zmysł węchu jest bardzo dobrze rozwinięty, co ułatwia szybkie zlokalizowanie ofiary. Remorhaz ma zdolność infrazji, której zasięg szacuje się na około 20m. Nie znają żadnego języka, a porozumiewają się za pomocą ryków i specyficznych nawoływań.
Poziom: 68