Pióropusznik należy do rodziny olbrzymich, łuskowatych węży. Jego cielsko może osiągnąć nawet do dwunastu metrów długości. Wszystko uzależnione jest od wieku osobnika - im starszy, tym dorodniejszy. Głowa monstrum to dwie rozrośnięte i bardzo szeroko rozwierające się szczęki. Górna uzbrojona jest w rząd kilkunastu ostrych i długich jak miecze zębów. Na dolnej wyrastają niewielkie, szpikulcowate kiełki, charakteryzujące się systematycznym układem rozmieszczenia. Z paszczy wyłania się wysuwany ozór, będący narządem smaku i węchu.
Jego szybkie i gwałtowne ruchy, połączone z przeraźliwym syczeniem przypominającym bulgotanie lawy, świadczą o próbie zebrania informacji o otaczających bestię niebezpieczeństwach i zagrożeniach. W górnej części łba (obustronnie) usytuowane są ślepia, przypominają dwa rozżarzone do czerwoności ogniki. Bestia widzi w podczerwieni, co ułatwia jej lokalizację ciepłokrwistych stworzeń. Cała głowa pokryta jest dachówkowato nałożoną, sześciokątną łuską, przypominającą wyglądem plaster miodu. Na szczycie czachy widnieje pionowy, szpiczasty odrost i kolejne dwa boczne, razem zrośnięte dookoła łba, tworzą coś na kształt kaptura. Wszystko to zdobi jasnoczerwony pióropusz rogów, wyglądających jak korona.
Wężowate cielsko pokryte jest niemal identyczną łuską co łeb Pióropusznika, a jej struktura - im bliżej kloaki - ma tendencje do zmniejszania się. Część ciała będąca w bezpośrednim kontakcie z powierzchnią ziemi jest bardzo wrażliwa na drgania, dlatego monstrum jest w stanie wyczuwać inne zbliżające się zwierzęta, poprzez wykrywanie nawet bardzo słabych wibracji w powietrzu i na ziemi. Wężowa skóra ma pomarańczowo-żółtawe zabarwienie z wyraźną, ciemno-brunatną otoczką każdej łuski.
Zamieszkuje rejony obfitujące w aktywność wulkaniczną, prowadząc samotniczy tryb życia. Za dnia tropi i i poluje, nocą odpoczywa, najczęściej w okolicach strumieni lawy. Okres godowy przypada raz na dwa lata. Samica przechowuje jaja wewnątrz cielska i składa je tuż przed wykluciem młodych. Nie opiekuje się nimi i tylko nieliczne osobniki dorastają wieku rozrodczego. Raz na dziesięć lat dochodzi do wylinki, czyli zrzucenia starej skóry. Proces wyłuszczania odbywa się w gorących potokach lawy. Poprzedza go kilkumiesięczna dieta połączona z pewnego rodzaju uśpieniem, marazmem.
Pióropusznik porusza się wijąc wężowate cielsko. Towarzyszy temu delikatny chrobot tarcia łusek o krawędzie magmowych skał. W lawie pływa bezszelestnie, unosząc jedynie łeb nad jej powierzchnię. Poluje na większość zwierzyny, która znalazła się w obrębie łowieckiego rewiru. Najczęściej korzysta ze śmiercionośnego zgryzu olbrzymich szczęk, pętając cielskiem ofiarę i zaciskając mięśnie. Połyka w całości i przez kolejne pół a nawet rok, nie musi się martwić o pokarm.
Wśród ras inteligentnych, Pióropusznik uchodzi za trudnego do pokonania przeciwnika. Już samo wulkaniczne otoczenie jest sporym wyzwaniem. Należy zwabić bestię poza obszar gorącej lawy i próbować szczęścia w próbach przebicia pancernej łuski. Najskuteczniejszą do tego, wydaje się być broń drzewcowa, choć można pokusić się o bezpośrednie wcelowanie w ślepia monstrum. Jednak najskuteczniejszą metodą wydaje się być muzyka i doświadczony zaklinacz. Pióropusznik, mimo swych olbrzymich rozmiarów, podatny jest na odgłos fletu i może zostać okiełznany a nawet uśpiony. Najcenniejszym trofeum jest łuskowata skóra, z której wytwarza się zbroje chroniące przed działaniem ognia. Kolce z pióropusza wykorzystuje się jako dekorację wnętrz.
Łuskowy pancerz - Ciało węża pokrywa twarda, dachówkowato usadowiona łuska, dość odporna na przebicie i stanowiąca solidny pancerz (zmniejszenie obrażeń od broni o 60%).
Wyczucie drgań - Pióropusznik wyczuwa drgania powierzchni, co znacznie ułatwia lokalizację ofiar.
Widzenie w podczerwieni - Pióropusznik widzi w podczerwieni
Odporność na bardzo wysokie temperatury - Pióropusznik jest odporny na temperatury dodatnie
Zaklinanie - Pióropusznik wrażliwy jest na flecie dźwięki a wytrawny zaklinacz jest w stanie uśpić bestię.
Chrobotanie - Pióropusznik wijąc się po kamienistym podłożu, generuje hałaśliwy chrobot.
Czuły punkt - Ślepia są czułym punktem Pióropusznika. Trafienie w nie ostrzem miecza czy strzałą, najczęściej kończy się szybkim uśmierceniem bestii.
Poziom: 72