Pegaz jest pięknym, szlachetnym stworzeniem, któremu z tułowia wyrastają ogromne – w niektórych przypadkach sięgające nawet sześciu metrów! – podobne łabędzim, skrzydła, dzięki którym bez problemu może wzbijać się w powietrze i przemierzać w krótkim czasie ogromne odległości. Typowy, dobrze żywiony osobnik mierzy sobie 1,8m w kłębie, 5m rozpiętości skrzydeł i waży około 400 kg. Ponieważ stworzenie to w jakimś stopniu spokrewnione jest z ptakami, odziedziczyło po nich puste w środku kości, co znacznie zmniejsza jego wagę i pozwala na szybszą i bardziej zwrotną koordynację ruchów w powietrzu. Zarówno pióra, jak i sierść pokrywają tułów Pegaza i – wbrew przekonaniu – niezwykle rzadko trafia się osobnik śnieżnobiały. Zwykle na tułowiu bądź upierzeniu widać niewielkie rude, brązowe lub szare odcienie i choć nie są one nigdy intensywne, nadają Pegazowi wygląd trochę przybrudzonego.
Duże, inteligentne oczy zawsze zastygają w wyrazie współczucia i pozwalają na widzenie dwukrotnie dalsze niż ludzkie – w ciągu dnia w pełnej palecie barw oraz ze wszystkimi szczegółami – oraz w nocy – jednak jedynie w czerni i bieli i z zamglonym obrazem. Nos Pegaza jest niezwykle czuły, pozwalający na odnalezienie znajomego zapachu jeszcze przed pojawieniem się kogoś w zasięgu jego wzroku. Zapewnia czujność i możliwość szybkiej reakcji, co czyni go niezwykle trudnym do złapania. Jego metabolizm również należy do niezwykłych, stawianych na równi ze smoczym.
Jego cykl życiowy podobny jest do końskiego. Związany jest silnie, z naturą. Samica w ciąży rodzi zwykle jedno do dwóch młodych i wychowuje je samotnie, by po roku dopiero powrócić na łono swojego stada. W trakcie tego czasu uczy swoje młode samodzielności i sztuki przetrwania, a potem porzuca je, pozostawiając jednak możliwość podążenia za nią. Niezwykle rzadko zdarza się, by młode zrezygnowało z tej propozycji.
Pegazy bardzo przywiązują się do miejsc śmierci kogoś z ich gatunku i traktują je jak miejsca święte. Wynikać to może z ich przywiązania do życia stadnego, choć nie ma znawcy, który potwierdziłby to bez zająknięcia. Każdy osobnik wyczuwa moment swej śmierci i przeżywa go w samotności, by nie smucić swych towarzyszy, tak więc śmierci Pegaza - naturalnej - nikt jeszcze nie widział. Jego natura uczyniła go nieśmiałym, łagodnym i inteligentnym. Do człowieka przywiązuje się bardzo ciężko, ale nie jest to niemożliwe. Przywiązany – do końca życia będzie wierny swemu właścicielowi. Zamieszkuje dziewicze wzgórza i niedostępne szczyty gór.
Włosom z grzywy lub ogona Pegaza przypisuje się cudowne właściwości, a łuki z cięciwami z takiego włosia są podobno niezwykle nośne i celne.
Poziom: 59