Nocarze jak na stwory z innego planu rzeczywistości mają dość sporo cech wspólnych z pewnym rodzimym gatunkiem. Mianowicie stosunkowo niegroźnym nietoperzem. Nie na tyle jednak by się pomylić! Po pierwsze gabaryty: rozpiętość skrzydeł sięga nawet czternastu metrów, długość cielska około pięciu oraz masa oscylująca w okolicach czterystu pięćdziesięciu kilogramów. Oprócz rozmiarów także łeb Nocarza nie pozostawia złudzeń. Już na pierwszy rzut oka widoczne są cztery potężne kły, po dwa na dolną i górną szczękę zbudowane tak, by każde ukąszenie zadawało poważne i głębokie rany. Bestia nie jest jednak jadowita. Miast tego z pomocą pozostałych sztyletowatych zębisk, atakuje odrywając płaty mięsa z ciał większych przeciwników lub nawet całe kończyny mniejszych ofiar, jak choćby ludzie.
Znacznie lepiej niż u nietoperzy rozwinięte są też oczy, zapewniające bestii dobre widzenie (porównywalne z ludzkim) nawet w nocy. Nozdrza mimo swoich rozmiarów nadają się wyłącznie do tropienia rannych ofiar, gdyż Nocarze zdolne są do wyczuwania zaledwie kilku zapachów (m.in krew, pot, dym oraz zapach gnijącego mięsa). Charakterystyczne duże uszy, wyrastają po bokach głowy, co jest dość nietypowe dla nietoperzy, jednak u Nocarzy słuch jest jedynie uzupełnieniem zmysłu wzroku. Skrzydła mimo, że większe i nieco wytrzymalsze praktycznie nie różnią się od tych, jakimi dysponują dużo mniejsi kuzyni, są też słabym punktem bestii. Samce dodatkowo posiadają jeden lub dwa rogi na środku głowy, rosnące przez całe ich życie. Rzadko jednak spotyka się bestię posiadającą róg dłuższy niż pół metra, z uwagi na częste łamanie ich w rywalizacji o samice. Młode, najczęściej jedno lub dwa, przychodzą na świat po trwającej trzy miesiące ciąży i początkowo są pokryte brunatnym futrem, w przeciwieństwie do całkowicie nagich osobników dorosłych. Osiągnięcie dojrzałości zajmuje im około siedmiu miesięcy, choć futro zaczyna im wypadać już po trzech. Długość życia to 25-30 lat.
Bestia jako, że pochodzi z innego planu rzeczywistości nie występuje naturalnie na Fallathanie. W swoim naturalnym środowisku jest potworem stadnym, zamieszkującym duże jaskinie lub skamieniałe lasy. Stada liczą od 20 do 40 osobników, przy czym z reguły samic jest nieco więcej niż samców. Zaznaczyć należy, że nie ma pośród tego gatunku samca alfa. Każdy z samców w stadzie stara się zbudować własny harem składający się z kilku samic. By tego dokonać może spróbować zaimponować swoimi umiejętnościami lotu, wykonując przed wolną samicą trudne powietrzne akrobacje albo też odbić te zajęte przez oponentów poprzez walkę. Walkę bardzo widowiskową, bowiem niemal wyłącznie przy pomocy rogów, którymi się uderzają. W połączeniu z nienaturalną wręcz zdolnością do wykonywania nagłych, ostrych zwrotów tworzy to niezwykły podniebny spektakl.
Poza walką o prawo do rozrodu lub o terytorium całe stado działa razem. W czasie polowań najpierw dzielą się na mniejsze grupy i rozpoczynają poszukiwania na kilku obszarach naraz. Początkowo wykorzystują do tego echolokację szukając jakiekolwiek ruchu, a dopiero potem wzrok. Po odnalezieniu ofiary część atakuje swoim wibrującym głosem otumaniając przeciwnika, podczas gdy reszta metodycznie kąsa go, osłabiając i wywołując liczne krwawienia. Chyba, że posiłek jest sporych gabarytów, wtedy wpierw dwa lub trzy osobniki lecą by powiadomić pozostałe grupy łowców. Reszta obserwuje cel, tylko niekiedy atakując, tak aby zwabić przeciwnika w dogodne miejsce. Taktyka przy większej liczbie Nocarzy niewiele się zmienia i polega na wielu szybkich atakach w tym samym czasie, mających jednak tylko osłabić. Do uczty przystępują, gdy ofiara nie ma już siły się bronić zaczynając od tych osobników, które znalazły posiłek. Także kiedy odpoczywają, kilku Nocarzy zawsze czuwa nad śpiącymi, by w razie zagrożenia podnieść alarm.
Walki między poszczególnymi stadami są rzadkie i toczone jedynie przez samce, zwycięzcy zaś często zagarniają część samic lub terytorium pokonanych dla siebie. Na naszym Sferrum wyjątkowo dobrze poznane przez Magów z Amarth, gdzie swego czasu prowadzono badania nad tym gatunkiem pod kątem wykorzystania go, jako skrzydlatego wierzchowca dla armii. Ostatecznie jednak trudności w kontroli, słabe osiągi oddzielonych od stada osobników oraz bardziej obiecujące wyniki Everetów, doprowadziły do zarzucenia projektu.
Nocne Widzenie - Ten drapieżnik ma wzrok porównywalny z ludzkim, z tą różnicą, że widzi tak samo dobrze za dnia, jak i w nocy.
Powietrzny Akrobata - Potwór zdolny jest wykonywać błyskawiczne, ostre zwroty oraz trudne akrobacje powietrzne, przez co uważany jest za jednego z najzwinniejszych lotników. Niestety te same cechy stanowią o dużej trudności przy wykorzystywaniu Nocarzy jako wierzchowców. Oswojone, mogą udźwignąć do 120kg oraz utrzymywać się w powietrzu do 4 godzin (spokojny lot, z maksymalnie 2/3 obciążenia).
Bezgłośny Krzyk - Nocarz potrafi wydawać dziwne wibrujące dźwięki będące na granicy słyszalności. Mniejsi przeciwnicy, jak przedstawiciele ras inteligentnych, znajdujący się nie dalej niż 15 metrów od bestii, po turze słuchania zostaną ogłuszeni. Większe istoty poczują dotkliwy przenikający ból głowy oraz pojawią się trudności z percepcją. W zależności od wytrzymałości potwora, krzyk może trwać do trzech tur. Efekt utrzymuje się jeszcze przez turę po zamilknięciu bestii.
W Grupie Siła! - Pojedynczy osobnik dysponuje ledwie ułamkiem możliwości, jakie posiada choćby parka. Ich najgroźniejsza broń, krzyk, staje się mało użyteczna, gdyż wydając go Nocarz musi pozostawać blisko celu i nie może podjąć ataku. Także niezwykłe umiejętności latania, nie są tak pomocne, gdy niedoszła ofiara musi skupić się tylko na jednym celu.
Lekka Budowa - Nocarze nie posiadają naturalnego pancerza. Także ich skóra nie jest przesadnie gruba, zapewniając taką samą ochronę co skórzany pancerz. Najsłabsze są jednak skrzydła, które przez swój rozmiar są łatwym celem. Kilka dziur to jeszcze nie problem, ale rozcięcie poważnie ograniczy bestii zdolność do lotu.
Poziom: 65