Łasicoryś średnio sięga 100 cm długości, wliczając w to ogon, oraz 30 cm wysokości w najwyższym miejscu. Głowa jest okrągła i duża o kocich rysach, która wydaje się jeszcze większa dzięki sporym bokobrodom oraz kryzie wokół szyi, zwężającej się ku dołowi oraz bródce. Stojące uszy są wąskie i długie, zakończone pędzelkami sztywnych czarnych włosów. Oczy ma duże, żółte z pionowymi źrenicami. Otoczony wibryssami pysk wyposażony jest w komplet ostrych jak szpilki zębów. Ma smukły, giętki, wygięty do góry tułów oraz krótkie, mocne łapy wyposażone w ostre pazury. Przednie łapy są o połowę krótsze od tylnych. Pokryty elastycznym, grafitowym pancerzem tułów łagodnie przechodzi w dość płaski, porośnięty dłuższym futrem ogon. Na pancerzu, wzdłuż kręgosłupa łasicoryś ma pas brązowej sierści wymieszanej z kolcami tej samej barwy. Sierść ma brązową w czarne plamki, na brzuchu piaskową. Krawędzie policzkowych wachlarzy i ogona, ponadto okolice oczu oraz pyska również są jasne. Samice zwykle są nieco większe i tylko tym odróżnić je można od samców.
Łasicorysie od zarania dziejów zamieszkiwały góry. Lubują się w skalistej okolicy, choć równie łatwo można na nie trafić w górskim lesie. Są zwinne i szybkie, z łatwością poruszają się wśród trudnego terenu, umiejętnie wykorzystując wszelkie kryjówki. Swoją aktywność dostosowują do trybu, w jakim żyją ich ofiary. Mogą więc polować zarówno za dnia, jak i w nocy. Łączą się w pary na całe życie. Raz do roku odbywają się gody, podczas których samiec znosi samicy drobne, upolowane zwierzęta. Zwierzęta kopulują wielokrotnie, a po trzech miesiącach przychodzi na świat 4 do 6 młodych. Wychowanie trwa rok i często pozostają one przy matce jeszcze przez jeden lub dwa miesiące po przyjściu na świat kolejnego miotu, pomagając w opiece nad nimi. Dopiero po tym czasie młode osobniki wyruszają na poszukiwania swej pary. Zdarza się, że wracają później na terytorium rodziców. Co ciekawe, zwierzęta te nawet po latach się rozpoznają.
Mają bogaty język ciała i jeszcze bogatsze spektrum wydawanych przez nie dźwięków. Potrafią mruczeć niczym koty, wydają z siebie piski, skrzeki, powarkiwania. Poza syczeniem dźwięki gróźb i oznaki strachu mogą zaskakiwać. Donośny, niski, wrogi pomruk kojarzyć się może z czymś znacznie większym. Te kotowate drapieżniki, w zależności od warunków, żyją w parach lub w niedużych stadach złożonych z kilku par. Polują zarówno na znacznie mniejsze od siebie zwierzęta, jak i te kilkakrotnie od nich większe. Posiadają jad występujący w ich ślinie (w małym natężeniu) oraz w kolcach na grzbiecie (w większym). Ugryzienie powoduje silny ból, drętwienie kończyn, sinienie, zakłócenie pracy serca i drgawki. Kontakt z kolcami jest o wiele bardziej nieprzyjemny, znacznie natężając objawy oraz prowadząc nawet do kilkudniowej śpiączki. Na szczęście jad rzadko bywa śmiertelny.
Jadowity – Łasicoryś jest jednym z najbardziej jadowitych zwierząt zamieszkujących góry.
Defensywny – Grzbiet stworzenia pokrywa pancerz wzbogacony biegnącym wzdłuż kręgosłupa rzędem kolców.
Terytorialista – Łasicorysie rzadko i niechętnie opuszczają znane sobie rejony, ponadto są wrogo nastawione do wszelkich stworzeń, które wejdą im w drogę.
Poziom: 50