Jego naturalna postać nie zachęca do bliższych kontaktów, toteż dzięki iluzji, Kelpie potrafi doskonale omamić swoje przyszłe ofiary. Stwór ten stanowi połączenie dwóch zwierząt - konia i byka. Dorosłe osobniki dorastają do długości dochodzącej nawet do 5m, a waga ich waha się między 800-1000 kg. Przednia część, a wraz z nią dwie nogi, pochodzi od byka. Łeb jest potężny, zakończony dwoma skręconymi, sięgającymi 75cm rogami o ostrym czubku i segmentowej budowie. Oczy osadzone są dosyć głęboko, co nieco zawęża pole widzenia Kelpie, ale i chroni oczy przed urazami. Szczęka jest szeroka – szersza od byczej – i wyposażona w dwa rzędy ostrych, jak sztylety zębów, nadających potworowi iście upiorny wygląd. Największe z nich – cztery kły – rosną na tyle długie, że wystają ok. 20cm z zamkniętych warg bestii. Przednie nogi są bardzo masywne, a kopyta, w jakie zostały wyposażone, twardsze od każdego znanego dotąd materiału. W niczym nie przypominają końskich, które łatwo zniszczyć lub uszkodzić złą opieką. Kopyta Kelpie z łatwością niszczą tarcze, kruszą mniejsze kamienie i miażdżą odzianego w zbroję rycerza. Zadnia część przypomina końską, choć jest nieco masywniejsza i wytrzymalsza. Różni ją jedynie ogon, który podobny jest do byczego, choć zakończony pędzelkiem, co wskazuje na inne, może kotowate pochodzenie. W tej postaci nie jest jednak Kelpie zbyt atrakcyjny, a ponieważ ma posturę i masę porównywalną z Gorgoną, natura wyposażyła go w dodatkową umiejętność. Potrafi władać iluzją, której używa do zamaskowania swojej postaci i trzeba powiedzieć, że wychodzi mu to wyśmienicie. Bestia ta przybiera postać hebanowego rumaka o szerokiej, umięśnionej piersi i bujnej grzywie, która węglowymi kaskadami spływa z jego karku przy każdym ruchu.
Ponieważ obecności Kelpie zawsze towarzyszy bardzo charakterystyczny zapach siarki, upodobały sobie te stworzenia rejony wulkaniczne oraz bagna, gdzie ich woń nie wyróżnia się zanadto. Bestie te spotkać można również niedaleko smoczych leż, gdyż duże gady zawsze trzymały na swych usługach mniejsze i łatwe do upolowania stworzenia. Warunek jego bytowania jest jeden: wulkan, czy smocze leże musi znajdować się w pobliżu wody. Stojącej, czy płynącej – jest to dla Kelpie obojętne, gdyż chodzi mu jedynie o obecność tejże cieczy. Dzieje się tak dlatego, iż skóra tego zwierzęcia, mimo wrodzonej odporności, bardzo szybko wysycha i pęka, co skończyć się może dla Kelpie tragicznie. Skazy, czy rany na ciele nie tylko osłabiają to stworzenie – powodują również bolesne swędzenie, zdradzają obecność zapachem krwi oraz zwykle źle się goją, gdyż skóra Kelpie rzadko jest w ruchu (nie licząc okolic nóg i głowy) i późniejsze, nawet z pozoru lekkie, naciągnięcie może skończyć się ponownym otwarciem rany. Przeciętny Kelpie dożywa 70-80 lat i rośnie przez całe życie. Bestie te żyją w pojedynkę, nie znosząc konkurencji i nie rozumiejąc potrzeb skrywania się przed większymi drapieżnikami. W rejonach, które adoptują jako własne terytoria to one są największym, możliwym do spotkania agresorem (nie licząc Smoków, w okolicach których czasami zamieszkują). Młode rodzą się zawsze na wiosnę, a matka przeżywa okres godowy raz na cztery do pięciu lat. Kelpie są żyworodne, choć rodzice nie opiekują się potomstwem, pozostawiając je własnemu losowi.
Poziom: 100