Hravna, mimo porównań do kruka, w niewielkim stopniu przypomina swego kuzyna. Występuje wyłącznie na terenach Amarth. Znane są dwie odmiany barwne, różniące się od siebie wielkością: powszechnie występująca i większa, czarna oraz brązowa.
Ptaki tego gatunku zwykle mają około 80 cm długości (wliczając w to ogon i dziób), ważąc ponad 2,5 kilograma. Masywną budowę rekompensują zaskakującą rozpiętością skrzydeł. Mają duży, ostry dziób oraz spory, pierzasty czub na głowie, który stroszą jako groźbę oraz podczas godów. Samce posiadają bujniejszą grzywę, są jednak mniejsze od samic.
Niezwykłym elementem fizjonomii tych ptaków są trzy pary oczu. Tęczówki mają one czarne lub siwe. Każda z par odpowiada za inny rodzaj widzenia. Oczy znajdujące się po środku służą do obserwacji za dnia, górne do perfekcyjnego widzenia nocnego. W zależności od pory dnia jedna z tych paru oczu jest zamknięta, wyjątek od tego stanowi szarówka dzieląca dzień od nocy. Odnośnie oczu dolnych istnieje wiele teorii. Powiada się nawet, że ptaki te doskonale dostrzegają wszelkie silniejsze źródła magii, jednak badania w związku z naturą tego zjawiska wciąż są prowadzone. W Amarth od wieków zwraca uwagę fakt niezwykłego wyczulenia tych stworzeń na magię.
Odmiana podstawowa jest jednolicie czarna, wliczając w to potężny dziób i szpony. Zwykle Hravny mają pióra całkowicie smoliste, jednak czasami zdarzają się egzemplarze, zwykle samce, u których ta czerń ma ciemnozielony lub granatowy połysk.
Odmiana brązowa upierzenie ma niejednorodne. Na całym ciele brąz występuje w różnych odcieniach. U samców charakterystyczny czub nabiera barwy miedzi oraz jest wzbogacony o dwa dwukrotnie dłuższe od czuba, cienkie pióra wyrastające po bokach głowy, zaś na grzbiecie znajduje się wzór z żółtych piór, przypominający nieco pajęczą głowę.
Podstawowa odmiana Hravny zamieszkuje cały obszar Królestwa Przeznaczenia, zaś brązowa występuje wyłącznie w Dolinie Szeptów. W zależności od zasobności terenu w pożywienie, stada obejmują od sześciu do dwudziestu osobników. Gniazdują na urwiskach, w pobliżu źródeł magii, umieszczając gniazda wśród skał lub drążąc dziobem odpowiedniej wielkości niszę. Zdarza się, że wiją gniazda na budynkach, zwykle wykorzystując do tego dzwonnice, świątynie oraz inne gmachy użyteczności publicznej. Lubują się w ruinach. Łączą się w pary na całe życie. Gody odbywają się raz do roku, jesienią, kiedy to samce przez dwa tygodnie koncertują z nastroszonym czubem przed swymi partnerkami, starając się przedstawić najszersze spektrum zasłyszanych odgłosów. Samica składa dwa do trzech grafitowych jaj, z których po trzech tygodniach wykluwają się popielate pisklęta. Po dwóch miesiącach opuszczają one gniazdo. Dojrzałość osiągają w wieku 4 lat, a dożywają lat 50.
Są drapieżnikami. Nie ograniczają się jednak tylko do drobnej zwierzyny. Łowy na większą zdobycz są krwawe i drastyczne. Ptaki zaciekle atakują ofiarę swymi ostro zakończonymi dziobami, póki nie padnie. Zdarza się, że odbierają zdobycz innym drapieżnikom. Oczywiście nie pogardzą też padliną. Potężny dziób doskonale sprawdza się podczas odrywania kawałków mięsa czy łamania kości, by wydobyć z nich szpik. Co ciekawe, zwierzęta hodowane w świątyniach są łagodniejsze i ataki na wiernych zdarzają się bardzo rzadko.
Naturalny głos Hravny przypomina wysoki, nieprzyjemny skrzeko-zgrzyt. Ptaki korzystają z niego jedynie w zetknięciu z obcym stadem oraz w relacjach z młodymi. Hravny z zaskakującą łatwością naśladują dźwięki ze swego otoczenia: potrafią skopiować zarówno zlepki kilku słów, dźwięki innych zwierząt, szum wodospadu, jak i dźwięki walki. Każda grupa Hravn ma własny wachlarz odgłosów powiązany z miejscem ich przebywania. W zależności od dźwięków, jakimi posługują się ptaki, często można rozpoznać rodzaj terenów, jakie zamieszkują lub z których przybyły.
Zagrożona Hravna najpierw usiłuje odstraszyć lub przynajmniej rozproszyć przeciwnika, wydając dźwięki kojarzone z niebezpieczeństwami występującymi w okolicy, którą zamieszkuje. Jeśli to nie pomoże atakuje, często z resztą stada.
W Amarth na Hravny się nie poluje. Zabicie jej to zły omen, podobnie jak bycie obiektem jej ataku. Wszelkie wartościowe ingrediencje pozyskuje się z osobników hodowlanych. Pióra są luksusowym narzędziem pisarskim, nieporównanie lepiej niż odpowiedniki spełniając tę funkcję. Z oczu robi się miksturę wyczulającą na magię, zaś sproszkowany dziób jest częstym składnikiem leków na choroby wzroku. Kości są poszukiwaną bazą amuletów szczęścia oraz są wysoko cenione przez wróżbitów. Mięso i wnętrzności mają umiarkowane właściwości halucynogenne, a ich spożywanie należy do rzeczy, którymi nie powinno się chwalić w Królestwie Przeznaczenia.
Trójwidzenie – ptak widzi doskonale zarówno w nocy, jak i za dnia, oraz z łatwością rozpoznaje źródła magii
Bystrzacha – jest jednym z bystrzejszych ptaków Fallathanu, szybko się uczy, potrafi naśladować niemal wszelkie odgłosy, z jakimi ma styczność
Szablodzioby – największą bronią Hravny jest jej potężny dziób, którym potrafi nawet przebić blachę
Opór ptaszyska – nie da się ich kontrolować przy użyciu magii, co uzasadniane jest przez tubylców tym, że Hrafny mają już swego pana
Zaciekły – rozdrażniona i zagrożona Hravna nie zaprzestanie ataków póki obiekt złości lub zagrożenia nie zostanie zabity lub nie zniknie z pola widzenia
Wszyscy za jednego – ptaki tego gatunku żyją w stadach, oddzielony od reszty osobnik jest przestraszony; trzymanie w niewoli Hravny bez towarzystwa choćby jednego przedstawiciela tego gatunku powoduje dziwaczenie zwierzęcia, a nawet niezrównoważenie, agresję i skłonność do samookaleczenia
Poziom: 10