Niewielkie rybki, których długość nie przekracza trzydziestu pięciu centymetrów, natomiast przeciętny, dorosły okaz osiąga około dwudziestu pięciu centymetrów. Krępe, wysokie, mocno spłaszczone bocznie ciała. Ubarwienie zgniłozielone. Drahiki posiadają duże głowy o wydatnych policzkach i grubych wargach, zasłaniających ostre, osadzone przeciwlegle uzębienie.
Smażone drahiki są znanym w Marlui rarytasem, jednak nieodpowiednie przygotowanie (nieusunięcie trującej dla ludzi żyłki znajdującej się w tułowiu ryby) sprawia, że posiłek staje się niebezpieczny (skutki to ciężkie zatrucie pokarmowe, a nawet kilkugodzinny paraliż).
Najbardziej popularnym miejscem występowania drahików, są jeziora i tereny podmokłe. Występują w większych grupach, liczących sobie od ośmiu do nawet dwudziestu osobników. Polują również kolektywnie, atakując większe ofiary i dzieląc się zdobyczą. Czasami, głównie z braku innego pożywienia, pożerają występujące lokalnie ryby, co sprawia, że zbiorniki wodne, które zajmują, nierzadko zdominowane są jedynie przez ich gatunek. Czyni je to więc utrapieniem okolicznych rybaków, przez co starają się je wytępić.
Jak zostało już wspomniane, atakują stadnie, używając swego ostrego uzębienia, które ułatwia im odcinanie kawałków ciała potencjalnej ofiary. Pozbawione jakiegokolwiek innego źródła pokarmu, wykazują tendencje kanibalistyczne.
- Bardzo silna muskulatura policzków, umożliwiająca im mocne zaciskanie szczęk
- Duże zdolności adaptacyjne: przeniesione do innego zbiornika wodnego, bardzo szybko przystosowują się do nowych warunków
Poziom: 2